نشریه پیشرو

سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی مدیر مسوول نورانی

نشریه پیشرو

سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی مدیر مسوول نورانی

بنسټپالی که دموکراسی؟

      دا وخت افغانستان د سترو نا امنیو او سیاسی کړکیچونو سره مخامخ دى. حکومت د دې ناامنیو او کړکیچونو پړه پر ګاونډی هیواد پاکستان اچوی او تل ټینګار کوی چې پاکستان د هیواد په چارو کې لاسوهنه کوی. خو پاکستانی چارواکی په ډاګه وایی چې افغانستان دې خپلو ستونزو ته ورسیږی او ددې ستونزو جرړې دننه په افغانستان کې ومومی او پر اسلام آباد بې ځایه تورونه و نه وهی.

د افغانستان دولت د دې پر ځاى چې د ناامنیو  او کړکیچونو ریښې دننه د حکومت په چوکاټ کې  او د حکومت څخه بهر وګوری، هڅه کوی د خلکو د تیرباسلو او دوکه کولو په موخه هرڅه پر پاکستان واچوی او خپلې اوږې سپکې کړی.

په دې کې هیڅ شک نشته چې د هیواد ګاونډیانو او په ځانګړی توګه پاکستان تل هلې ځلې کړی دی چې د افغانستان په کورنیو چارو کې لاسوهنه وکړی او د اور په لمبو کې یې وسوځوی او خپل غچ د افغان ولس څخه واخلی، ولې هغه څه چې څرګند دى هغه د پاکستان لخوا د افغانستان د ویجاړولو لپاره د افغان بنسټپالانو ګمارل دى.

که د افغانستان معاصر تاریخ ته یوه لنډه او ځغلنده کتنه وشی، دې پایلې ته رسیږو چې بهرنیو ځواکونو د خپلو گټو د خوندیتوب او د افغانستان د ځپلو په موخه تل د بنسټپالانو څخه کار اخیستى او دا هیواد یې د بنسټپالانو په مټ بلهاری کړى دى. د شاه امان الله خان د انقلابی او پرمختللی غورځنګ پر وړاندى "خادم دین رسول الله " راوپارل شو او د هغه په ملتیا یې پرمختللى او دموکراتیک ارزښتونه له منځه یوړل او د سکیولاریزم په لور روان حکومت یې د څو هیواد پلورونکو بنسټپالانو په منګلو کې ښکیل کړ. همدا ډول د داودخان د واکمنۍ پر مهال پاکستان یو ځل بیا بنسټپالان د خپلو ناوړو موخو له پاره وکارول او په وسلو یې سمبال او د هیواد ویجاړونې له پاره یې د ارزان بیه مرییانو په توګه استخدام کړل. وروسته بیا د پاکستان څارګرې ادارې آى اس آى همدا  بنسټپالان په خپلې غیږه کې ونیول او ورته یې تنظیمونه او پنډغالی جوړ کړل او وطنی  بنستټپالانو د حمیدګل،جنرال عبدالرحمن، بریګدیګر یوسف فرمان چې کابل باید وسوځیږی په "شوراى اهل حل و عقد" کې په بې شرمۍ سره اعلان کړ.بیا نصیرالله  بابر، مولانا  فضل الرحمن، مولانا سمیع الحق او نورو بنسټپالانو  د امریکا، انګلستان او سعودی عربستان په ملګرتیا سره بنسټپال طالبان وږیږول او په افغانستان کې یې بنسټپالی د ترهګرى سره وتړله او هیواد یې د بنسټپالو یرغمل کړ. د افغانستان تیرې درى لسیزی د دموکراتیک، پرمختللی او د روڼ اندو غورځنګونو پر ځاى د بنسټپالانو په منګلو کې ښکیل شوى او نړیوالى ټولنې په خپل وار سره د دموکراتیکو ټولنو او ارزښتونو د پیاوړتیا او ځواکمنتیا پر ځاى، بنسټپالان نازولی او د خپلو ناوړو او ښکیلاکی موخو لپاره یې په ښه توګه کارولی دی.

امپریالیستی هیوادونه، چې دا مهال د دموکراسۍ او مدنی ټولنې پیښې کوی او په ملیاردونو ډالره  د "دموکراسى" د پراختیا په موخه لګوی، نه دا چې په رښتونی توګه د دموکراسۍ  څخه ننګه او ملاتړ کوی، برخلاف د تیرو وختونو په څیر د بنسټپالۍ په دودولو اخته دی او د بنسټپالی څخه په کلکه ملاتړ کوی. امپریالیستی هیوادونه د خپلو ګټو د خوندیتوب په موخه د دموکراتیکو ارزښتونو مخه نیسی او بنسټپالی پیاوړی کوی، چې بیلګه یې کولاى شوو په اوسنی افغانستان کې وګورو. دا مهال، وروسته له دریو لسیزو جنایتونو او کړاونو څخه چې بنسټپالانو تر سره کړی، بنسټپالی د لویدیځوالو امپریالیستانو په ملاتړ واک چلوی او د سیاسی ځواک واکمنان دی.

په تیرو پنځو کلونو کې د دې پر ځاى چې دموکراسی وده وکړی او بنسټپالی وځپل شی، بنسټپالی وده کړى او دموکراسی ځپل شوى ده. دا مهال د ځواک وروستۍ  کړۍ د ګلبدینی بنسټپالانو لخوا بشپړه کیږی او دموکراتیکی ټولنې ورځ تر بلې د سیاسی ډګر څخه ویستل کیږی.

د همدې بنسټپالانو د واکمن کیدو او په سیاسی ډگر کې د شتون له امله پاکستان په آسانۍ سره کولاى شی دوى د هیواد د ویجاړلو او د دموکراسی نیالګی د وچولو له پاره وګماری او افغانستان د نشت پر پوله ودروی. افغانستان هغه مهال کولاى شی سوکالۍ  ته ورسیږی چې د موکراتیک او ملی ارزښتونه وده وکړی او بنسټپالان د سیاسی ډگر څخه وشړل شی. د دموکراسۍ په غوړیدلو او د بنسټپالانو په ځپلو سره به  پاکستان او نور ګاوڼدی هیوادونه ونشی کړاى په آسانۍ سره د افغانانو غاړې ته  د مریتوب کړۍ واچوی.   

جنایتکاران خود را بخشیدند!!

 

پارلمان افغانستان که می باید نمایندگان مردم در آن راه می یافتند، از بدو تأسیس اش توسط گرگانی به اشغال درآمد که داغ سیاه ویرانگری، خیانت، چور، چپاول، رهزنی، تجاوز بر عفت زنان و دختران، وابستگی به کشورهای بیگانه و جنایت را بر جبین داشتند. هر از گاهی که سازمان های حقوق بشر سندی مبنی بر دست داشتن عده ای از جنگسالاران و جنایتکاران در جنایت و ویرانی کشور به نشر می رساندند، تب و لرزه تمام وجود شان را فرا می گرفت و خود را به زمین و زمان می زدند، قسم و قرآن می خوردند که ما چون مورچگان بی آزار، کسی را آزار نداده ایم، چه رسد به ویرانی و جنایت.

31 جنوری 2007 مصادف بود با تصویب طرح بخشیدن جنایتکاران چند دهۀ اخیر زیر نام مصالحۀ ملی توسط به اصطلاح نمایندگان مردم! عجبا! این جنایتکاران تا دیروز نمی پذیرفتند که جنگی صورت گرفته است و مردمی به خون و خاک کشیده شده اند، اما امروز با تصویب طرح "هم بخشی"، با زبان بی زبانی به جنایت های صورت گرفته در چند دهۀ گذشته اعتراف می کنند. نکند به دار آویختن صدام، تنگ شان را سست کرده است.

وقتی در و دیوار کابل شاهد ویرانی، وحشت، قساوت و بربریت است، جایی برای سند و ثبوت نمی ماند. هر وجب کابل، خود زبان به شهادت می گشاید، اما هرگاه از به محاکمه کشیدن ویرانگران و جانیان نام برده می شود، خواهان سند و گواه می شوند. بعد از جنگ دوم جهانی که آلمان نازی شکست خورد و سران آن به محکمه سپرده شدند، کدام سند را معیار قرار دادند؟ جنگی که به وضوح طی آن ملیون ها انسان جان باخته بودند و نیمی از کرۀ زمین ویران شده بود، یا کدام چیز دیگر را؟ در افغانستان نیز جنایت، خیانت و انسان کشی صورت گرفته است؛ شهرها با خاک یکسان شده اند؛ بر هستی و ناموس مردم تجاوز شده است؛ تمام زیربناهای اقتصادی، سیاسی و فرهنگی نابوده شده است و ده ها مورد دیگر. آیا تمام این کارها خودبخود صورت گرفته است، یا دستانی در عملی کردن آنها دخیل بوده است؟ معلوم نیست دولت افغانستان و نهادهای حقوق بشر در مورد محاکمۀ جنایتکاران جنگی و ناقضان حقوق بشر برای به محاکمه کشیدن شان کدام سند را معیار قرار می دهند؟ ویرانی، جنایت، آدمکشی، بربریت یا کدام چیز دیگر؟

اگر دولت افغانستان و یا به اصطلاح نمایندگان مردم تجربۀ کشورهای دیگر از جمله افریقای جنوبی را به رخ مردم می کشند، که بعد از رژیم آپارتاید، سران آن رژیم بخشیده شدند، کاملاً اشتباه کرده اند. در افریقای جنوبی کمیسیون حقیقت یاب ساخته شد. این کمیسیون تمام موارد تخطی از حقوق بشر را جمعاوری نموده و بعد تمام افراد متهم به جنایت در برابر ملت به جرم شان اعتراف کرده و مردم تصمیم به بخشیدن شان گرفتند، نه اینکه خود جنایتکاران بیایند و طرحی را به تصویب برسانند و خود را ببخشند.

تصویب طرح بخشودن جنایتکاران نه در صلاحیت پارلمان کذایی، نه دولت افغانستان و نه هم مراجع دیگر است. این فقط مردم افغانستان اند که صلاحیت محاکمه کردن و یا بخشیدن خون های ریخته شده توسط تمامی جنایتکاران به ویژه دهۀ نود میلادی را دارند. چنین بخشودن ها نه تنها صلح و امنیت را در کشور برقرار نمی کند، که نفرت و آتش انتقام ناشی از وحشت و شناعت جنایتکاران، روز تا روز مردم را به سوی انتقام گیری می کشاند. تصویب این طرح نه جنایتکاران را برائت داده می تواند و نه حامیان شان را. روز انتقام و تصفیۀ حساب با این جنایتکاران حتماً فرارسیدنی است و تا زمانی که چنین حسابی صورت نگرفته است، مردم ما روی سعادت، آرامی، امنیت و خوشبختی را نخواهند دید. به امید روزی که حساب مردم تهیدست و فقیر ما از تک تک جنایتکاران و حامیان شان گرفته شود، روزی دیگر مردم ما به جرم زبان، ملیت، قوم، دین و مذهب کشته نشوند و روزی که "هر انسان برای انسان دیگر برادریست".

خصوصی سازی فقر می زاید

 

در نوامبر 2005، کابینه دولت کرزی اصلاح قانون تصدیهای دولتی را تصویب کرد تا زمینه راحت تر انتقال این گونه تصدیها به بخش خصوصی را از طرق مختلف امکان پذیرنماید.

دولت کرزی از جمله 65 تصدی دولتی، در صدد است تا 37 تصدی را خصوصی، 19 تصدی را منحل و 9 تصدی دیگر را به شکل دولتی آن قرار دهد.

خصوصی سازی 37 تصدی دولتی به معنی  فروش  9775 هکتار خاک افغانستان به سرمایه گذاران داخلی وخارجی  و اضافه شدن هزاران نفر دیگر به خیل بیکاران است. اما نتیجه آن برای دولت فقط سرازیر شدن یک میلیارد دالر دیگر به جمع میلیارد ها دالری است که معلوم نیست سرنوشت آنها به کجا کشیده شده است.

هرچند دولت وعده سپرده است که برای دو سال آینده  معاش بیکارشده ها را میپردازد، اما کسی نیست که بپرسد بعد از آن چی؟ آیا با وضع آشفته اقتصادی افغانستان، صعود بی رویه قیمت ها  و بحران مزمن بیکاری که تاریخ افغانستان به چشم ندیده است، تعداد زیاد دیگری را باید به کام بیکاری سپرد؟   

آیا راه حلی برای تحرک دوباره تصدیهای دولتی، خصوصی سازی آنهاست؟  آیا خصوصی سازی میتواند جوابگوی نیازمندیهای اکثریت توده های فقیر و زحمتکش کشور گردد؟ آیا خصوصی سازی می تواند مشکلات اقتصادی کشور را بر طرف نماید؟ و بالاخره منظور دولت از خصوصی سازی تصدیها چیست؟

 آقای کرزی با سیاست های محافظه کارانه و جورآمد های سیاسی اش که پیوسته از طرف کارشناسان مسایل سیاسی مورد انتقاد قرار می گیرد، میداند که نه تنها سیاست ها و برنامه های اقتصادی و سیاسی اش ناکارآمد است که حتی قادرنیست مشکلات ابتدایی مردم راحل نماید، چه رسد به طرح و پیاده نمودن سیاست های اقتصادی برای بهبود وضع عمومی جامعه.  

تجاوز آشکار سوسیال امپریالیزم شوروی و سیاست های کاپی شده و کرملینی حزب خلق و پرچم از یک طرف و آماده نبودن توده ها از لحاظ عینی و ذهنی از جانب دیگر، سیستم اقتصاد پلان شده ای مرکزی را نزد اکثریت مردم بی کفایت و ناکارآمد ثابت نموده است، در حالیکه درک درست از اقتصاد دولتی و پلان شده و پیاده نمودن فرمول های علمی آن، باعث رفاه و آسایش اکثریت توده ها می گردد.

اقتصاد بازار برای سرمایه داران و پولداران خوب است تا درجه استثمار را بالا برده  و نه تنها  سود های کلان را به جیب هایشان سرازیر نمایند، بلکه روز تا روز خرده مالکین، صاحبان سرمایه های اندک و به صورت عموم طبقه متوسط را به طرف تباه شدن و کارگر شدن بکشانند، اما برای اکثریت عظیم توده ها که برای بدست آوردن قوت لایموت تمام روز و شب سرگردان اند، جامیست پر از زهر هلاهل.

اشاعه اقتصاد بازار، تاکید نماینده های پروپا قرص کشور های سرمایه داری و امپریالیستی بر خصوصی سازی تصدی های دولتی  و درضمن سپردن سکان اقتصاد افغانستان به دست کمپنی های داخلی و خارجی، نشاندهنده فرو رفتن افغانستان به کام شرکت های فراملیتی بوده  که جز تباهی و خانه خرابی اکثریت توده های زحمتکش،خفه نمودن صنایع نوپای داخلی و وابستگی اقتصادی نوع مصرفی آن، چیزی دیگری به ارمغان نمی آورد.

 

 

مشت نمونه خروار

 

ده اعشاریه شش ملیارد دالر:

 اخیراً رئیس جمهور امریکا اعلان کرد که مبلغ ده اعشاریه شش ملیارد دالر کمک به افغانستان را جهت تصویب به پارلمان آن کشور خواهد فرستاد که در تقویت نیروهای امنیتی افغانستان به مصرف خواهد رسید.

در گذشته از سوی منابع خاصی اعلان شده که تا حال ایالات متحده مبلغ 78 ملیارد دالر به افغانستان کمک فرستاده است. بسیاری معتقد اند که با 78 ملیارد دالر نه تنها تغییری در وضعیت اجتماعی ملک ما به وجود نیامده که وضعیت معیشتی هم از قبل بدتر شده است و حال این مبلغ چه معجزه ای خواهد کرد؟ نکند که امریکایی ها پول مصرف نیروهای خود را نیز کمک به ما اعلان می کنند!! کاری که شوروی ها کرده بودند و حال ما 20 ملیارد دالر از اثر لشکرکشی های شان بدهکار هستیم!!

درامة دیورند:

 عطامحمد نور والی بلخ گفته است که باید درامة دیورند که همیشه برای افغانستان مشکل ساز بوده، حل شود. عطامحمد نور که از قوماندانان سابق جمعیت اسلامی و به قول "ثابت" او و اداره اش در ملیاردها افغانی فساد غرق می باشد و باید محاکمه شود، به اینصورت برای سه هزار نفر در جلسه این نظر را بیان داشته و فکر می کند که مسئله به این بزرگی را مثل سایر مسایلی که "حل" می سازد، حل کرده می تواند. او این را نمی داند که همچو یک اظهار نظر از سطح او بالاتر می باشد و مخصوصاً آنسوی مرز قومی افتاده که با هزار زنجیر به اینسو بسته بوده و علایق بی شماری آنانرا بیشتر از پنجاب به کابل وصل می سازند. لذا تصمیم نهایی را باید آنان بگیرند و آقای نور از چنین مسایلی که نمی داند بهتر است چپ بنشیند و چون پسته ی بی مغز لب وا نکند.

 کسی که هر جا بود:

 آقای مولوی محمد اسلام محمدی نمایندة سمنگان در ولسی جرگه روز جمعه به قتل رسید. وی قوماندان حرکت انقلاب  در زمان جهاد، عضو کابینه در حکومت مجاهدین در تبعید، والی بامیان در زمان طالبان و نماینده در ولسی جرگه فعلی. از جایی که در 30 سال گذشته حوادث بسیاری اتفاق افتاده و دشمنی های شخصی، سیاسی و گروهی بی شماری رخ داده و چون آقای محمدی در تمام این دوره ها بر قدرت سوار بوده، ممکن نیست در یکی از این دام ها قرار نداشته بوده باشد و قتل او هم حتماً از همین منظرها آب خورده است و چون عده ای بسیاری از قدرتمندان فعلی وضعیت بهتری از آقای محمدی ندارند، لذا خوب خواهد بود که پروژة عدالت خواهی را محکوم نکنند، قبل از آنکه به سرنوشت آقای محمدی دچار شوند، بار گناهان خود را به زمین بگذارند.

 نیمی از کمکها غارت می شوند:

تحقیقاتی که از سوی امریکایی ها و انگلیس ها صورت گرفته، گفته می شود که نیمی از کمک هایی که به افغانستان ارسال می گردند، دزدی می شوند. درین گزارش گفته شده که ده ها موتر پولیس فروخته شده و پول ها به وسیلة سران طوایف غارت می گردند، در حالی که در افغانستان کسی باور ندارد که نیمی از کمک ها دزدی شوند. هر افغان معتقد است که بیش از 80 در صد این کمک ها چپاول شده از گاو غده اش هم به بازسازی نمی رسد. معلوم نیست که امریکایی ها و انگلیس ها چرا بعد از 5 سال به این نتیجه می رسند. این در حالیکه مردم درین 5 سال فغان خود را به آسمان رساندند و یا این محققان که پولیس و رهبران طوایف را متهم به دزدی کرده اند، بخش های دیگری مثل گمرکات، سره میاشت، آریانا، وزارتخانه ها، شاروالی ها، ولایات و غیره پاک و منزه اند؟ آیا خود دونر ها و انجوها درین باتلاق تا گلو غرق نیستند؟

 لشکر محمد رسول الله:

 گفته می شود که ایرانی ها اخیراً افغان ها را در لشکری به نام محمد رسول الله تنظیم کرده و برای افراد آن ماهانه معاش می پردازند و سرپرستی این لشکر را سپاه پاسداران به عهده دارد. اینکه در گذشته سیاست ایران در مورد افغانستان چگونه بوده و در جریان ایران و عراق چقدر افغانها به جنگ فرستاده می شدند و بعد در جنگ آذربایجان چقدر افغانها در مقابل ارمنی ها تلفات دادند، برای مردم ما مشهود است و حال که افغانها جبراً در اثر بی کفایتی دولت افغانستان به ایران فرار می کنند و به این لشکر کشانده می شوند از همان سیاست ها همسایگان ما و کشور های مقتدر جهان است که افغانها را در لشکر های مزدور جمع کرده، به کشتن می دهند و اهداف خود را توسط آنان برآورده می سازند.

 افکار بنیادگرایانة وزیر:

 نجیب روشن رئیس سابق رادیو تلویزیون ملی افغانستان که در اثر اختلاف با کریم خرم وزیر اطلاعات و فرهنگ استعفا داد، در مصاحبه اش با طلوع گفت که وقتی وزیر فرد مورد نظرش را بر کرسی ریاست می نشاند با افراد مسلح وارد تعمیر رادیو تلویزیون ملی شد و گویی این کار را به زور تفنگ انجام می دهد. وی اظهار داشت که از خود وزیر و افراد مسلح او ترسی ندارد، ولی از افکار طالبانی و حکمتیاری وزیر ترسیده، استعفا می دهد.

 قاتل میبخشد یا مقتول؟

اخیراً ولسی جرگه منشوری به تصویب رساند که در آن هرچه خونهایی که به وسیله ی قاتلان ریخته شده، بخشیده اعلان شد. چون تصویب کنندگان خود متهم به جنایت و نقض حقوق بشر اند. تمام مردم تعجب کرده اند که بالاخره ملت ما به جایی رسید که خلاف تمام عرف های انسانی و جهانی، عوض اینکه مقتول، قاتلان را ببخشد، قاتلان خود را میبخشند. بعضی ها صراحتاً‌ میگویند که بعد از این ولسی جرگه همیشه چپه فیر خواهد کرد و الی که پای معاش و امتیازات خودشان مطرح باشد.     

کار می خواهیم!

 

بیکاری کتله وسیعی از زحمتکشان که با گذشت هر روز بر تعداد آن افزوده می شود، از مشکلاتی عمده ای است که مردم شمال کشور از آن رنج می برند. اگر دولتمردان ما بار گران بیکاری در جنوب را بر دوش جنگهای طالبان می اندازند که البته این هم توجیه نادرست است، ولی در شمال بدون جنگ، چه مشکلی وجود دارد که هزاران هموطن بیکار ما در چوکهای ولایات شمال در سرمای گزنده باید در رویای کار صبح تا شام صف بکشند؟ این وضعیت قلب هر بیننده با احساس را می آزارد، اما تنها کسانی از کنار این کتله های بیکاران با خاطر آسوده می گذرند و خم به ابرو نمی آورند که در عقب شیشه سیاه کروزینگ بر سیت راحت تکیه زده باشند.

گرچه شمال کشور در گذشته ده ها فابریکه و پروژه فعال داشت و برای هزاران کارگر زمینه کار را مساعد ساخته بود اکنون یا یکسره به وسیله جنگ سالاران به غارت رفته یا هم در بمبادمان کاملاً منهدم گردیده اند. از جمله این تاسیسات می توان از پروژه آبیاری کوکچه، پروژه استحکام سواحل آمو، بند برق خان آباد کندز، فابریکه قند بغلان، فابریکه های شرکت سپین زر در مرکز تخار و ولسوالی های خواجه غار، ارچی و امام صاحب و ده ها فابریکه خورد و بزرگ نام برد.

بعد از حادثه یازدهم سپتامبر و فروکش جنگ های طالبی و جنگ های تنظیمی و واریز شدن صدها ملیون دالر از کمک های جامعه جهانی، مردم زجردیده ما انتظار داشتند در زندگی مشقتبار شان بهبود رونما گردد و زیربناهای کشور بازسازی گردند.

برگشت داوطلبانه پناهندگان از پاکستان و ایران اکثراً از روی همین خوشبینی ها و وعده های میان خالی دولت صورت گرفته ولی برگشتگان بزودی متوجه گردیدند که در پهلوی بی امنیتی و مشکلات دیگر، هیچ زمینه کار و اشتغال وجود ندارد؛ اینان هم در پهلوی سایر بیکاران به امید کار روزمزد به چوک های مراکز شهرها روی می آورند تا باشد لقمه نانی از کار روزمزدی نصیب گردند. بعضی ازین بیکاران در اثر تبلیغات به ولایات جنوب چون هلمند می روند تا در بدل مزد خیشاوه و جمع آوری شیره کوکنار پولی ناچیزی به جیب شان بیاید. بدبختانه عده ای ازین افراد قربانی درگیری هایی طالبان با نیروهای ائتلاف می گردد و تعدادی هم یا از روی فشار یا تطمیع به گوشت دم توپ طالبان مبدل می گردند.

در شمال باندهای قاچاق انسان در پهلوی قاچاق مواد مخدر بسیار فعال اند. این قاچاقچیان افراد بیکار را تشویق به کار در کشورهای همسایه به ویژه ایران می کنند. این توده های سرگردان که نه پول برای پاسپورت دارند و نه توان ویزا گرفتن را، ناچار با قاچاق چیان انسان راهی ایران می گردند. این افغان های تیره روز یا در عبور از سرحد افغانستان به ایران هدف گلوله های مرزبانان ایران قرار می گیرند (بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به مرز میان کشورهای اسلامی باور نداشت!) و در صورت موفقیت در عبور از مرز به باندهای دیگر در ایران به فروش می رسند که در بدل اجرت قاچاق بران ماه ها به شکل گروگان به کار مفت و بی مزد می پردازند.

این است روزگار هزاران هموطن زحمتکش ما در شمال. اگر وضعیت به همین منوال به پیش برود با تاسف شاهد مصیبت های بیشتر خواهیم بود.  

رپ موسیقی، د زیارکښانو ترانه

    د رپ (RAP)  کلتور د لومړی ځل له پاره د  لویدیځې ټولنې د تورپوټکو او زیارکښو بیوزلو ځوانانو او پیغلو په منځ کې راڅرګند شو چې اوس یې ریښې یې امریکا ته رسی. دې کلتور د نړۍ پر  مبارزینو چې د طبقاتی ستم او زورواکی په وړاندى  مبارزه کوی،  ډیره اغیزه درلودلې ده. رپ د کوڅې او واټونو کلتور دى چې د ساده او ادنى وسایلو په ملتیا زیږول کیږی. د ښارونو پر دیوالونو د نوښت ډکه انځوری او په ځانګړی خطونو سره شعار لیکنه، د واټونو پر غاړو نڅا او ترانې ویل د رپ د کلتور برخه ګڼل کیږی. د رپ موسیقی د عادی وینا بڼه لری خو دا وینا له موسیقی سره یوځاى کیږی او پر لالهانده روح حیرانونکې اغیزه پریږدی.

         د رپ موسیقی د نیویارک  په برانس او همدا ډول د هارلم په ښار کې د تورپوټکو د بیوزله میشتو سیمو د موسیقۍ د نورو ډولونو څخه زیږیدلې ده.  دا سیمې د تورپوټکو د میشته کیدو هغه ځانګړې سیمې دی چې تورپوټکو  د اقتصادی ناورین له امله کلونه مخکى له سویلی ایالتونو څخه دې ښارونو ته کډه کړى وه او خپلې کروندې یې پریښودې او د نیویارک  په څیر ښارونو کې په پرولترانو بدل شول.

          د ۱۹۶۰ لسیزې په وروستیو کې چې د امریکا امپریالیزم د استعمار لاندې هیوادونو په ځانګړی توګه د ویتنام د ویاړلی ولس د مبارزو سره مخ و، دننه په امریکا کې هم د پانګوالو سره  د تورپوټکو طبقاتی تضادونو غښتلتیا موندلې وه او دې طبقاتی تضادونو  انقلابی غورځنګونه واټونو ته راویستلی وو،  د رپ د موسیقۍ ډلې هم د همدې انقلابی غورځنګونو په زړه کې راپورته شوې.

           د رپ موسیقی  چې په لومړیو کې د تورپوټکو د کوچنۍ ډلو له خوا د زیارکښانو په سیمو کې غږیدله، د ۱۹۷۹ زیږدیز کال وروسته د موسیقۍ بازار ته هم لاره وموندله. پانګوالې طبقې هڅه وکړه چې د خپلو تبلیغاتی رسنیو له لارې د رپ د موسیقۍ پرمختللى او طبقاتی اړخ کمزورى کړی او پر ځاى یې د پانګوالې طبقې د گټو د خوندیتوب رپ ته بازار پرانیزی.

          خو له دې سره جوخت د رپ موسیقۍ انقلابی سندرغاړو هڅه وکړه چې ارتجاعی رپ تر نیوکو لاندې راولی او د انقلابی رپ موسیقی دود کړی. د بیلګې په توګه په همدې وخت کې انقلابی رپ ویونکی " برادرډی" د " څرنګه تور ملت پاڅوو؟" ترانه ولوستله.

         که څه هم په وروستیو کلونو کې یو شمیر ارتجاعی موسیقی پوهانو له رپ څخه د خپلې موسیقى د ودې له پاره کار اخیستى دى، خو لا د رپ پاڅونکى روح د هغه رپ ویونکو په موسیقۍ کې ژوندى دى چې د طبقاتی سیستم په وړاندى په بیوزله میشتو سیمو کې مبارزه کوی.

             "پیغام" د هغې رپ ترانې نوم دى،  چې نړیوال شهرت یې موندلى دى. دا ترانه د نیستمنو او بیوزلو ولسونو د ستونزمن او له کړاونو څخه ډک ژوند انځور گڼل کیږی:

لاس مې وسلې ته وړم

ځکه چې غواړی ما ووژنی

ما زغم ته مه هڅوئ، نور د زغم توان نلرم

زه د وروستی ځل له پاره ترانه وایم

دا ځاى د یو ځنګل په څیر دى

او ځینې وختونه په حیرانتیا کې ډوبیږم

چې څرنګه کولاى شم ځان وژغورم

همدا ډول "برادرډی" د "ځواک" په ترانه کې وایی:

د نننې نړۍ ډیرې ستونزې، په ځانګړی توګه زموږ د ولسونو ستونزې

د ښکیلاکی تضادونو ښکارندوی کوی

اصلی مسئله د ځواک ده

زموږ موخه باید ځواک وی

توکم پالنه زموږ د اوسنۍ ناتوانۍ پایله ده

په دې حالاتو کې " طبیعی توپیرونه" په زبیښاک کې ونډه لوبوی

ډیر وخت د برابرۍ د لاس ته راوړلو له پاره د جګړې خبره راپورته کیږی

خو له ځانه وپوښته چې دا اصلاً څه ارزښت لری چې وغواړې له دوى سره برابر شو؟

هڅه وکړه چې د بهرنیو واکمنی پاى ته ورسوو

موږ باید خپل دولت جوړ کړو.

نورانی سوپر هولوکاست شد!!

 

جوابی به یاوه سرایی های سایت مطالعات افغانستان

 

سایت انترنتی مطالعات افغانستان اخیراً زیر عنوان بالا مقاله ای به چاپ رسانده است. نویسنده مقاله در آغاز، سابقه ی مائوئیستی نورانی و این که مائوئیست ها چگونه از داعیه فلسطین دفاع می کردند را با غیظ تمام نوشته، سپس همدردی نورانی با ملت یهود را افشا کرده، بخاطریکه خواسته لیبرال و دموکرات جلوه کند و بعد هولوکاست را با زیر و زبر تشریح نموده و در آخر "نکته ای قابل توجه" یا جان کلامش را با چند  پرسش از نورانی به پایان رسانده  است و آن اینکه:  "نکته قابل توجه دیگر در رابطه با نوشته های آقای نورانی، خصومت ورزی و تبلیغات سوء علیه کشور همسایه ما ایران است. به گونه ای که هفت شماره نشریه پیشرو ایشان که تا اکنون منتشر شده، چهار شماره به تبلیغات خصمانه علیه جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. برای ما قابل فهم نیست که نورانی ازین تبلیغات چه چیزی را جستجو می کند؟ و آیا اگر سخنان نورانی را کسی جدی بگیرد، این خود دشمن تراشی نیست؟ مگر ما در شرایط فعلی کم دشمن داریم که دنبال دشمن جدید بگردیم؟ آنهم کشوری مثل ایران که در همسایگی ما قرار دارد و در طی بیست و چند سال میزبان حدود سه ملیون نفر از هموطنان ما بوده، در دوران جهاد از مقاومت ما حمایت کرده، پس از روی کار آمدن تحول جدید به صف کمک کنندگان پرداخته و دولت فعلی را مورد حمایت قرار داده، به نحوی که اکنون مرز ما با ایران امن تر از تمام مرزهای کشور است. مقامات دولتی و منابع آگاه می گوید که از مرز پاکستان ناامنی و ترور وارد

افغانستان می شود؛ آیا باید به دنبال این باشیم که مرزهای مشترک ما با ایران نیز چنین وضعیتی را پیدا کند؟"

و در آخر نوشته را با این پرسشها به پایان می برد که چرا آقای نورانی چنین سوپرهولوکاستی شده و ازین طریق دنبال  چه چیزیست؟ اثبات لیبرال و دموکرات بودن؟ خوش خدمتی به صهیونیستها؟ و یا جنس و نقد؟

ما جواب را با قصه ای از سایت بازتاب که به رژیم ایران نزدیک است، آغاز می کنیم. این سایت زمانی که آقای کرزی سفرش را به تهران لغو کرد، ضمن اینکه کرزی را به تحقیر گرفت، بر عمال افغانی خود شورید و چنین نوشت: "در حالیکه گروههای افغانی مورد حمایت ایران همه جایگاه قابل توجهی در افغانستان دارند، تعامل با آنها و پیگیری حقوق و منافع جمهوری اسلامی ایران از آنان وظیفه دپلوماتیک ایران در کابل است. باید پرسید که این افراد چگونه این وظیفه را به انجام رسانده اند؟"

اینکه نوشتن مقاله سوپرهولوکاستی جزء این وظایف است و با آن از ضایعات جنس و نقد جلوگیری می شود، چیزیست که حاجت به بیان نیست. اما ما ابتدا اشاره ای به قسمت های اول این نوشته داریم و سپس به جان کلام یا به "نکته قابل توجه" که زحمتکشی تمام مقاله در خدمت این پرسشها قرار داده شده، خواهیم پرداخت.

در مورد اندیشه مائوئیستی نورانی، لیبرال یا دموکرات شدن و یا نشدن او، هولوکاست و شکل گیری اسرائیل، دفاع یا عدم دفاع او از فلسطین و فلسطینیان، نورانی و نورانیان موضع روشن، شفاف و خنجرگونی دارند که برای هیچ افغان آزاده و هیچ مطبوعاتی مستقلی پوشیده نیست وازین موارد کسی به اندازه  ای نوک سوزن هم قادر به وارد نمودن اتهامی بر آنان نیست و سایت مذکور هر طور دلش می خواهد و یا به قول معروف می خواهد افشاگری کند، پشیزی ارزش ندارد، چون نورانی در برنامه گفتمان تلویزیون طلوع این مشکل را قبلاً حل کرده و به این خاطر تشویشی ایجاد کرده نمی تواند. نورانی ها نه وطنفروشی کرده اند، نه اطلاعات چی اند و نه دست شان به خون کسی آلوده است و ازین منظر یک دست و گردن از وطنفروشان هفت ثوری، تنظیمی، طالبی و تکنوکراتی بالا می باشند. لذا به "نکته هایی که قابل توجه" نیستند وقت خود را ضایع نکرده، بر پرسشهای "نکته قابل توجه" مکث می نمایند.

نوشته های پیشرو برای تمام افغانها قابل فهم است و به این خاطر از استقبال گرم و گسترده ای برخوردار می باشند. غیر از کسانیکه

 بنا به تکالیف خاصی کور و کر شده اند و به گمان کور شان با چنین اما و اگر هایی دست به تحریک علیه پیشرو می زنند.

پیشرو مخالف استبداد و خفقان در تمام دنیاست و اصالتی جز این ندارد. مخصوصاً رژیم های کثیفی که در جنگهای داخلی وطن ما آتش بیار معرکه بودند و مزدوران خود را به جان ملت ما انداختند و این همه بربادی را به بار آوردند.

اعتراض و انتقاد حق هر رسانه‌ای آزاد است و این محدود به مرزها نمی گردد. اخطار دشمن تراشی برای پیشرو، از سوی شما جز اینکه بیشتر به افشای سطح فکری خود پرداخته باشید و به اثبات برسانید که برای منافع کجا قلم فرسایی می کنید، موسیچه ای را هم تحریک کرده نمی توانید و ما نه تنها کوچکترین وسوسه ای

 ازین اخطار نخواهیم داشت که نوک سبیل ما هم نخواهد لرزید. شما کار نقد و جنس خود را بکنید.

 اگر قرار باشد ما بگوییم که آقای احمدی نژاد! شما اول به استبداد و خفقان بی پایان تان در ایران خاتمه دهید، از مداخله در امور دیگران بپرهیزید، پولهای ملت ایران را که در تنگدستی عجیبی به سر می برند، دیوانه وار به پای دیگران نریزید و لطفاً نارضایتی ایرانیان را در داخل ملک تان اول مهار بسازید، بعد اسرائیل را به دریا بیاندازید و این رئیس جمهور فوراً بیاید و مرزهای ما را متشنج بسازد، بگذارید هزاربار این کار را بکند. چون شما نمی دانید که در شرایط کنونی مرزهای خود ایران ضربه پذیرترین مرزهایی در جهان می باشند که امیدواریم هرگز کسی به این کار دست نزند. زیرا در ایران خلق کبیری زندگی می کند که حتماً روزی به این همه کنده و زندان در ملک شان خاتمه خواهد داد. شما بچه ترسانک نکنید و دنیا را کمی از سرچاه بزرگتر ببینید و بسیار هم ضد مائوئیست نباشید، چون سرکار شما (احمدی نژاد) آقایان مائوئیست و مارکسیست چون هوگوچاویز، کاسترو، مورالیس، موگابه و سونگ را پیهم غرق بوسه می سازد و در آغوش می کشد.

ایران علاوه به اینکه "میزبان" سه ملیون افغان بوده، اگر تل سیاه، سنگ سفید، اردوگاه های تهران، اراک، زابل، زاهدان، تایباد و دشت قرقروک را فراموش نکرده باشید"زندانبان" افغانها هم بوده است و حال که برای این همه افغان ویزا صادر می کند، لطفاً منت آنانرا بر ما بار نکنید. چنین نیروی کار ارزان و مطیع را کارفرمایان ایرانی از خدا می طلبند. ایران سالانه با صدور بنجلهایش به افغانستان بیش از 500 ملیون دالر نفع می برد. تصمیم دارد از طریق افغانستان راه بحری چاه بهارش را به بازارهای آسیای میانه از طریق افغانستان وصل نماید. آخرین قطرات آب هلمند ما را می چوشد. از طریق شمال کشور ما می خواهد خود را به ازبکستان وصل بسازد و نه تنها مرزهای ایران که از چهارکشور دیگر نیز با ما بسیار آرام می باشد و در بازسازی  افغانستان، پاکستانی که از مرزهایش ترور می فرستد نیز کمک می نماید و این را هر افغانی به آسانی می فهمد که نه ایران، نه پاکستان، نه عربستان و نه اروپا و امریکا برای خدا، حسن همجواری و برادری برای ما کمک نمی کنند. تمام اینها اهداف خاص خود را در ملک ما دارند. این سیاست ایرانگراها در ملک ماست که بخاطر پنهان نمودن امیال ایران بیشتر به عملکرد های پاکستان توسل جسته آنرا بارز می سازند. ولی پیشرو آنقدر فهم و دقت دارد تا کاه را از دانه جدا بسازد و ما اینرا خوب به یاد داریم که وقتی ایران و پاکستان در رقابت با یکدیگر، در جنگهای داخلی افغانستان مزدوران خود را تمویل و تسلیح می کردند، به این منظور بود که افغانستان را از هست و بودش خالی بسازند تا بتوانند در آینده خواست های خود را بر ما تحمیل نمایند و به این خاطر، این دو همسایه را تاریخ ما نمی تواند، ببخشد و الی کسانی که به گفته ایرانی ها ریگی در کفش دارند. به این ترتیب جناب آقا و یا خانم نویسنده! منت گزاری های ایران ارزانی شما باد که از نقد و جنس تان چیزی کاسته نشود.

اگر نورانی و نورانیان به دنبال نقد و جنس می بودند، حتماً مثل شما امروز حافظ منافع رژیم خاصی می شدند و با چنگ و دندان از "سرکارهای" آنجاها حمایت می کردند. چیزیکه افتخار پیشرو را می سازد همین است که هرگز استقلال کشور را به پای هیچ رژیمی حلال نکرده و چون ستون پنجم نه که ستون یکم هم عمل ننموده و نخواهد کرد و ازین منظر سرافرازی نصیب ماست و سرخمی نصیب تمام ستون پنجمی های فرهنگی و غیر فرهنگی و اطلاعات چی هایی که مامور حفظ منافع دیگران در افغانستان اند.

یگانه

 از نورانی

 

 شکوفه هـا به سلام سحـر روانه شده

شرار شعـله، نگاه هـای جاودانه شده

سلام ما به تب و تــاب آفـتاب، رسان

که سیبل جان تو از هر کجا، نشانه شده

من استوار بــرین صـخره، پای باور تو

شهاب اشـک بـه پاهات، دانه دانه شده

زموج شط نهنگ خیز عـشق، مدیونم

درود و درد من اینگونه، عاشقانه شده

نگاه سرخ که بر فرق موج می تازد

سرود فتح او، آوای هـر کـــرانه شده

ستاره ایکه سحر رخ به آفتاب نهاد

چراغ روشن تاق و سـریـر خانه شده

مرا قسم به سکاندار رزم و این پیمان

که پای شب بنویسم، شفق جوانه شده

سبک سرانی که در دشت راز، بی هیچ اند

شکوه نام تو، بر یک یکی بهانه شده

و من بهانه شکـن باشـم و بهانه ستیز

فروغ سرخ کلامم، ببین که تازیانه شده

مگو که لانه ی خفاش، بی فروغ و بی رنگ است

که سردی ویژه ای خفاش و هرچه لانه شده

ببین چگونه یلان، در کــمند راز من اند

دلاورانی که یک یک، همای آشیانه شده

چه آشیانه که چون قوغ درد، بیتاب است

به چشم اهل ظفر، بنگری یــگانه شده

یگانه ایکه سکاندار نــور و شور و امید

چراغدار حقایق، تـــلالوی شبانه شده

به بارگاه حقیقت، جــواب راز من این

که درد شعر من، آهنگ هر تـرانه شده

محمودی، اسطوره ی مقاومت و پایداری

داکتر عبدالرحمن محمودی یکی از فرزانگان دانش، قلم و مبارزه بود که نسلی را در دامان افکار و مبارزاتش پرورد و هرگز در برابر استبداد و خفقان زانو نزد و صخره وار در مقابل نابرابری ها ایستاد.

داکتر محمودی رهبر حزب خلق و پیشوای طیف وسیعی از مردم افغانستان بود که در زمان دموکراسی شاه محمود خان ندای خلق را منتشر می ساخت و در آن از عدالت و آزادی می نوشت، خواهان حکومت مشروطه بود و در مخالفت با سرمایه های غربی که بنیادهای اقتصاد ملی کشور را فرو می ریخت، قرار داشت و با این طرز تفکر میان شهروندان کابل از اعتباری برخوردار بود که تا اکنون بسیاری مردم کابل از عزم و پایداری او صمیمانه یاد می کنند و به آن مباهات می نمایند.

 

یکی از مشخصات داکتر محمودی توانایی او در سخنوری و زبان آتشینش بود که هر فردی را به احساسات وامیداشت و محصور کلامش می ساخت. او که استبداد هاشم خانی را با تمام وجودش لمس کرده بود، به مجردی که دموکراسی شاهی شاه محمودخانی اعلان شد، دست به تشکیل حزب و نشریه ندای خلق زد و اوج فعالیتش در انتخابات دورة هفت شورای ملی بود که با بیانات انتخاباتی اش ماهیت رژیم پوسیدة شاهی را برملا ساخت و توانست با کسب بیش از 13 هزار رأی، دوشادوش همرزم فداکارش غلام محمد غبار به پارلمان راه پیدا کند. کابلیان تیزبین و هوشیار که از قبل با فداکاری های محمودی در انجام وظیفه و رسیدگی به تداوی زحمتکشان و فقرا آشنایی داشتند و او را مبارز راه رهایی خلق می شناختند و غبار را چون او چنین مبارزی می دانستند، با وجودی که چند تن از متنفذین و روحانیون نامدار خود را کاندید این نمایندگی کرده بودند ولی نتوانستند مانند چون این دو شهسوار عرصه دشوار مبارزه، اعتماد مردم کابل را بدست آورند و به وکالت از شهر کابل برسند.

محمودی با 50 تن از روشنفکران و مبارزانی که از نقاط مختلف کشور به شورای ملی راه یافته بودند، ولسی جرگه را به مجمری از خواست های توده های مردم در برابر استثمارگران لمیده بر قدرت تبدیل نمودند. اما در آغاز انتخابات دورة هشت که خاندان پوسیدة شاهی از دموکراسی سخت ترسیده بود و کانون مبارزه و مقاومت را در وجود داکتر محمودی و غبار می دیدند، بر تمام وعده های شان پا گذاشته و این دو را به زندان انداختند. داکتر محمودی چندین سال را در قفسی در زندان دهمزنگ گذراند، ولی کنده و زندان عزم آهنین و فکر بلند او را از پا درنیاورد. محمودی روزتاروز با اعتماد بیشتر به اعتقاداتش، دیوارهای زندان و شلاق زندانبانان را تسخیر می کرد و بالاخره مانیفیست زندگی اش را که تأکید بر پایداری، اتکا بر توده ها و اعتقاد به دانش رهایی خلق بود، نوشت و وقتی از زندان رهایی یافت، مکروب سل بر سلول سلول بدنش مستولی گشته بود و دیری نگذشت که زندگی را پدرود گفت و کابلیان را در اندوه عمیقی فرو برد. بقایای ندای خلق بالاخره اصالت شانرا با بنیانگذاری جریان شعله جاوید در مبارزه با استثمار، ارتجاع، امپریالیزم و دفاع از زحمتکشان افغانستان ادامه دادند.

غبار، ژمن او مخکښ تاریخ لیکونکی

د فبروری پنځمه د افغانستان د تر ټولو مخکښ او ژمن تاریخ لیکونکی غلام محمد غبار نهه ویشتم تلین و. غبار د نیمې پیړۍ نه ډیر وخت د افغانستان د تاریخ وړۍ ټوټې سره یو ځای کیښودې او لس ګران بیه تاریخی اثرونه یې وپنځل چې تر ټولو وتلی او پیژندل شوی یې افغانستان د تاریخ په بهیر کې (افغانستان در مسیر تاریخ) ګڼل کیږی. د دې کتاب نوم د غبار له نوم سره مترادف ګڼل کیږی. دا کتاب د افغانستان په هکله لومړنۍ علمی او ژوره تاریخی څیړنه ده.

غبار د خپل اغیزمن ژوند په موده کې د زندان تورو تمبو شا او بیا په تبعید او وروسته د بې وسۍ نه ډک ژوند کې دا ټکی ثابت کړ چې هغه یو ژمن او مخکښ روښاند دی او له نورو لفاظو او فرمایشی لوستو سره توپیر لری چې یوازې د ژمنې او روښاندیتوب پیښې او اداوې کوی.

دې ستر تاریخ لیکونکی په عملی سیاسی ډګر کې هم یوه روښانه څیره درلوده؛ د ملی شورا په اومه دوره کې د کابل ښار د اوسیدونکو استازی و چې په رښتونی توګه یې د خپلو هیوادوالو د حقونو لپاره او د شاهی استبداد پرضد غږ پورته کړ.

غبار چې د تنګ نظره قومی دریځ نه هاخوا پراخ او انسانی دریځ او فکر درلود د وطن ګوند بنسټ یې کیښود او په همدې نوم یې یوه خپرونه هم چلوله. غبار په همدې خپرونه کې د افغانستان انقلابی ادبیات لاپسې وروزل.

غبار د تاریخ لیکنې ځانګړی سبک درلود. د افغانستان تاریخ یې په زړه پورې، روان، خوږ او بې تکلفه نثر کې د کیڼ اړخه دریځ او خپلواکۍ روحیې سره لیکلی دی. کله چې د شورویانو ګوډاګی رژیم پر کابل واکمن شو د غبار ستر او باارزښته کتاب (افغانستان در مسیر تاریخ) یې له کتابتونونو نه ځکه راټول کړ چې د خپلواکۍ روحیه په کې داسې ځلیده چې د راتلونکی هر تیری او ښکیلاک په وړاندې یې د خلکو فکر وسله وال کوه.

هغه یو نه ستړی کیدونکی مبارز و چې مخکښه تیوری او پراتیک یې سره تلفیق کړی وو.

غبار سره لدې چې په برلین کې دیپلوماتیک موقعیت درلود، د نادرشاهی استبداد د واکمنیدو سره سم هیواد ته راستون شو ترڅو د مبارزې په عملی ډګر کې ونډه واخلی. هیواد ته د راستندو سره سم، زندان ته واچول شو او بیا د تبعید اوږده موده یې په فراه ولایت کې تیره کړه؛ خو هیڅ یو یې هم د غبار اوچته اراده ماته نه شوه کړی او غبار د ژوند تر پایه خپلې لارې او دریځ ته ژمن پاتې شو.

د داسې ستر انقلابی او مبارز په وړاندې د درناوې سر ټیټوو.   

 

پیشرو شماره سیزدهم دلو ۱۳۸۵

مینا،  زنی که برای آزادی فدا شد

 

و تو ای اسوه

که بر قله ای، فرزانه شدی

باش تا یاد تو

بر صفحه ای جاوید کنیم

گرچه خون تو و تسخیر فلک

                   شاهد ماست

نیک، تا نام تو

بر لوحه ی هر دید کنیم

مینا، قهرمان زنی که درفش رزم رهایی زنان افغانستان را به دوش گرفت و تا لحظه ای که قطرات خونش با چنگال های اهریمنان  ضد آزادی و انسانیت ریخته شد، آنرا بر زمین نگذاشت و راه آزادگی را با خون و تسلیم ناپذیری تصویر کرد.

مینا که ستم را بر زنان میهنش و استبداد را بر زحتمکشان وطنش با سلول سلول بدن لمس کرده و هنوز محصل جوانی در فاکولته شرعیات پوهنتون کابل بود، به سال  1356 «جمعیت انقلابی زنان افغانستان را بنیان گذاشت. چون میدانست که فقط زنان خود باید متشکل شوند و برابری با مردان که حق انسانی شان است را خود بدست آورند.

بعد از اشغال کشور به وسیله سوسیال امپریالیزم شوروی، با عده ای از همرزمانش به پاکستان رفت و فعالیت های انقلابی خود را با سازماندهی نشریه، کارگاه و مکتب آغاز نمود و برای زنان و اطفال محروم کشور در دیار آوارگی شایسته ترین کارهایی را انجام داد. او در کشوری به کار و پیکار آغاز کرد که زندگی برای روشنفکران، مخصوصاً انقلابیون زن بی شباهت به دوزخی از سوی بنیادگرایان که سایه هر فعالیت انقلابی را به گلوله می بستند، نبود و مینا نترس از همه تهدیدها، شجاعانه به راهش ادامه داد.

مینا گرچه شهر کویته را مرکز کارش انتخاب کرد و آن را به مجمری از فریادهای آزادیخواهانه زنان مبدل نمود، ولی این بار خنجری نه از سوی بنیادگرایان که از جانب عمال شوروی بر او حواله گردید و با نفوذ خاد در تشکیلات اش، بالاخره در 4 فبروری 1986 جان او را با دو تن از همرزمانش گرفتند.

شهادت مینا عده ای از عقده مندان را در آزمون سختی برد و با این بی باوری که او به مبارزه پشت کرده و در راه زندگی غیر سیاسی گام نهاده، روحش را سخت آزردند، اما بعد از دو ماه که دستان بسته و گیسوان خون آلودش با جمجمه سوراخ شده از لای آوار کشیده شد، او سربلند و سر افراز از امتحان رزم و مبارزه بیرون آمد و خجلت و سر افکندگی را  نصیب ناسزا گویانش کرد.

گرچه قاتلان مینا مدت ها بعد در کویته توسط دولت پاکستان به چوبه دار سپرده شدند، اما تناور سدری در نیمه راه زندگی بشکست. سدر بلندی که میتوانست برای امروزیان رهبر کبیر و پیشوای والایی باشد که اگر پدرود نمیگفت.

په عراق کې وینه او تیل یو ځای بهیږی

پداسې حال کې چې د عراق ښارونو کې د وینو لښتی بهیږی او د تاوتریخوالی توپان له عراقیانو نه آرامی سلب کړې، جورج بوش دې هیواد ته د 21500 اضافی امریکایی سرتیرو د استونې اعلام وکړ چې "د بغداد کوڅو ته آرامی راستنه کړی". لا تر ورایه 132000 امریکایی سرتیری هورې میشت دی خو بیا هم په اونۍ کې شاوخوا 1000 تنه عراقیان پخپلو وینو کې لمبیږی. په ځینې مواردو کې پخپله امریکایی سرتیری په سیده توګه د دې وژلو لپاره ګرم دی که څه هم چې د امریکا لخوا د عراق نیواک او اشغال د دې ناورین ټوله پړه پر غاړه لری.

جورج بوش د جنوری په لسمه نیټه امریکایی ولس ته د خپلې وینا په ترڅ کې په عراق کې د پاتې راتللو ټول مسوولیت پرغاړه واخیست خو دې سره جوخت یې د متحدو ایالتونو ولس ته خبرداری ورکړ چې په عراق کې د امریکا ماتې کولی شی په ټول منځنی ختیځ او له هغه نه هاخوا د امریکا ستراتژیکې ګټې له داسې ګواښ سره مخامخ کړی چې ترینه سر راپورته کول به په کلونو هم شونی نه وی.

عراق ته د لا نور امریکایی سرتیرو استول داسې وخت کې اعلان کیږی چې د امریکا د بهرنیو چارو پخوانی وزیر جیمز بیکر تر مشرې لاندې د عراق د مطالعی ډلې وړاندیز وکړ د عراق خپل سرتیری باید د لا چټکې روزنې نه وروسته تر شونې بریده امنیتی چارې پخپله پر مخ یوسی.

سره لدې چې په امریکا کې د جګړې ضد پیاوړی ولسی غورځنګ روان دی او عراقی جګړه د ډیری امریکاییانو لپاره د منلو وړ نده، بوش او د هغه د جمهوری غوښتونکی ګوند چې مشری یې د نئومحافظه کارانو په لاس کې ده چې د "بازانو" په نامه یادیږی، د ولس اعتراضونو په وړاندې سر هم نه ګروی او د خپلې تګلارې سره سم د عراق جګړه پر مخ وړی.

عراق همداسې د تاوتریخوالی په لمبو کې ستی او د تجزیې په درشل ولاړ دی.

په پام کې ده چې بغداد او الانبار ښارونو کې د یاغیانو د ځپلو په موخه پراخ پوځی عملیات ترسره شی او بوش او د هغه د بازانو ډله او امریکا پلوه عراقی کړۍ تمه کوی چې د عملیاتو په پای کې به دې ښارونو کې چې د تاوتریخوالی او بغاوت مرکز ګڼل کیږی، امنیت تامین شی.

 د بوش ادارې د 2003 کال په مارچ کې د جګړې د پیل کیدو نه تر نن پورې د دې جګړې د پیل لپاره هیڅ موجه دلیل ندی وړاندې کړی. په لومړی سر کې د امریکا تبلیغاتی دستګاه ټینګار کوه چې ګوندې صدام حسین ډله ایزې وژنې وسله تولید یا یې په لټه کې دی یا دا چې د صدام رژیم له القاعدې سره نژدې تړاو لری. خو د دې هیڅ یوې ادعا لپاره د منلو وړ شواهد لاس ته ندی راغلی.

عراق د نړۍ د تیلو دریمه ستره زیرمه لری چې دا زیرمې په عمده توګه په شیعه میشته سهیل او کرد میشته شمال کې واقع دی، چې پدې ډول په مرکز او لویدیځ کې پراته سنیان د عراق لدې باد راوړی ثروت نه بې برخی کیږی.

یوازینې دلیل چې د امریکا له لورې د داسې پراخه پوځی یرغل بنسټ کیدلی شی، د تیلو پراخه زیرمې دی. بوش او ډله یې چې د امریکا بورژوازی د درندو صنایعو د جناح استازی کوی او د کلونو لپاره یې په تیلو صنایع کې پانګه اچولې، نو ځکه یې پر عراق تیرې وکړ چې د هغه له لاری خپل انحصار د تیلو پر نړیوال بازار لاپسې ټینګ کړی.

دا اوس یو څرګند حقیقت دی چې امریکایی سرتیری په عراق کې پاتې راغلی نو ځکه بوش د نوی نظامی فشار لپاره 21500 اضافی سرتیری ته استوی او غواړی په عراق کې بغاوت سږکال کابو کړی او د خپل اوږد مهال حضور او پوځی هډو لپاره ځمکه هواره کړی.

یو ټکی چې له پامه غورځول کیږی او ډیری امریکایی رسنۍ هم پرې خوله پټه کړې او نه غواړی چې د امریکا ولس پرې پوه شی، هغه د امریکایی نیواک پرضد د عراقیانو یو رښتونی مقاومت او پاڅون دی. دا پاڅون نه زرقاوی او نه صدام حسین پورې تړلی دی. اوس چې نه زرقاوی او نه صدام پاتی دی، دا پاڅون د ورځې په تیریدو سره ځواک مومی.

تر اوسه له درې زره نه زیات امریکایی سرتیری په عراق کې وژل شوی، او په ملیاردونو ډالره مالی خساره امریکا ته رسیدلې؛ که څه هم د دې مسالې مالی اړخ د هغه عراقی تیلو له حسابه پوره کیږی چې امریکا یې په خپل واک کې لری.

روان کال له ستراتژیک پلوه یو ټاکونکی کال دی او ښکاره به شی چې عراق پر کوم لور روان دی او کارونه تر کومه بریده د امریکا د مراد پر وفق مخې ته ځی.

خو یو ټکې چې لا له اوس نه څرګند دی هغه دا دی چې د ټول ټظاهر او زرګری جګړې سره سره، د امریکا واکمن جمهوری غوښتونکی ګوند او په کانګرس کې د دموکراتانو اکثریت د عراق پر سر په ټولیزه توګه یو شان نظر لری. اکثره دموکراتانو چې په ډله کې یې د هغوی د ولسمشرۍ نوماند جان کری هم راځی، د عراق د جګړی پیل سره هوکړه کړې وه. خو دا چې د دوی دا په ظاهره اختلاف او په عمل کې اتفاق به تر کومه د عراقی پاڅون پر وړاندې مقاومت وکړی، راتلونکی به یې راښکاره کړی.