ازچندی به اینسو بار دیگر سر و صدای انتخابات ریاست جمهوری به راه افتاده که گاهی یکی و زمانی دیگری برای رسیدن به این مقام دندان خایی می کند. نام هایی چون جلالی و خلیلزاد سر زبانهاست، و بشردوست، جبار ثابت و حلیم تنویر قبلاً خود را با وارخطایی نامزد کرده و کمیسیون برگزاری انتخابات نیز گفته است که تا حال بیش از یکصد ملیون دالر جمعاوری نموده و سر از اول ماه  اکتوبر پروسه کارت رای دهی را به راه می اندازد. کرزی نیز تلاش دارد که بار دیگر به این چوکی برسد و تا حال چند بار ابراز داشته که اگر مردم او را بخواهند، خود را نامزد خواهد کرد.

اینکه شرایط  و وضعیت امنیتی چقدر اجازه خواهد داد که چنین انتخاباتی انجام شود معلوم است که درتعدادی از ولایات دولت قدرتی ندارد و کارمندان دولت بر برخی از جاده های عمومی، عبور و مرور نمی توانند و روزانه دهها لاری در شاهراه های عمومی به آتش کشیده می شود. در عده ای از ولسوالی ها نیروهای دولتی توان بیرون رفتن از حریم ولسوالی را ندارند و به این خاطر همه می پرسند که انتخابات چگونه برگزار خواهد شد.

مردم آنچه درین شش سال از دو انتخابات دیده اند چیزی جز فقر و فساد نیست، بسیاری ازین مردم درین انتخابات شرکت نخواهند کرد، مخصوصاً که فهمیده اند دولت افغانستان زیر حمایت خارجی ها چندان صلاحیتی ندارد و رئیس جمهور شان از بی صلاحیتی گریه می کند، بیشتر آنها را به اصل مشکل متوجه می سازد. وقتی کرزی در انتخابات ریاست جمهوری گذشته برنده شد و مردم فکر می کردند که با دادن رای به او چیزهایی بسیاری خوب خواهد شد و جنایتکاران از قدرت به زیر خواهند افتاد ولی عملا نه تنها این کار صورت نگرفت که مردم در فقر چند لایه فرو رفتند و جنایتکاران رنگارنگ دیگر به قدرت چسبیدند و توسط کرزی اعزاز و اکرام شدند. به همین دلیل بود که در انتخابات پارلمانی کمتر از پنجاه درصد مردم شرکت کردند، در کابل پایتخت افغانستان که بسیاری از نمایندگان طیف های مختلف سیاسی در ان حضور دارند، فقط 29 درصد در انتخابات پارلمانی شرکت نمودند و بر چنین رای، انتخاب و کاندیدها دست رد گذاشتند. این بارهم کرزی اعلام می دارد که اگر مردم از او بخواهند که خود را کاندید کند، دست به چنین کاری می زند که معلوم است، هدف از مردم درینجا کیست و چگونه از او خواهند خواست که خود را کاندید کند و درین زمان چه کار مثبت و تحولی در زندگی مردم رخ داده که از او چنین دعوتی به عمل آورند؟

این انتخابات در حالی قرار است بر گزار شود که هفت ملیون نفر در افغانستان زیر خط فقر زندگی می کنند و مردم در عده ای از ولایات برگ درخت می خورند، چهار ملیون نفر آواره اند و چهار ملیون جریب زمین چپاول شده است و روزی نیست که از سوی جنایتکاران مسلح بر دختران کمتر از ده سال تجاوز گروهی صورت نگیرد و خود کرزی هم حکم رهایی بعضی از آنها را صادر می کند!! هفتصد هزار طفل به مکتب رفته نمی توانند و روزانه حد اقل  بیست نفر در اثر حملات طالبان و امریکایی ها به قتل می رسند. مردم از فاقگی اطفال شان را می فروشند و بیش از چهار ملیون نفر بیکار اند و گراف جرم و جنایت به بلندترین سطح خود رسیده است. با این همه معلوم نیست کرزی چه حرفی برای گفتن دارد که بار دیگر مردم او را  دعوت به چنین کاندیداتوری نمایند.

خلیلزاد نیز هوای تخت پاچاهی افغانستان را در سر دارد و باری هم اعلان کرد که چنین اشتیاقی ندارد، اما اگر مردم افغانستان بخواهند حاضر است که خود را کاندید کند. شایعاتی وجود دارد که بسیاری از جنگسالاران و مشتاقان خلیلزاد بار بار از او دعوت می کنند که بیاید و زمام امور را در دست گیرد که این ملت در چنین وضعیتی سخت به رهبر احتیاج دارد و این فقط او است که از عهده این کار بر می آید!! بعضی ها به این باور اند که جبهه ملی نیز چشم به خلیلزاد دارد و تماس هایی نیز میان آنان وجود دارد.  درمیان مردم این گپ به صراحت بیان می شود که هر که را امریکا بخواهد به قدرت خواهد رسید و به این خاطر همه چشم به انتخابات امریکا دوخته اند و فکر می کنند که اگر جمهوریخواهان برنده شوند، بخت خلیلزاد بالا خواهد گرفت و عده ای حتی به این باورند که اگر دموکراتها ببرند باز هم خلیلزاد انتخاب امریکا خواهد بود و گزارشاتی تلویحاً از جدل میان وزارت خارجه، پنتاگون و سازمان سیا بر سر سه کاندید میرسد و بعضی جلالی را هم درین لست فکر می کنند، کسی که ازمدتها سر زبانهاست و گاه نا گاه در مطبوعات بیرون به عنوان زمامدار آینده مطرح می گردد. پس دیده می شود که تعیین رئیس جمهور در داخل افغانستان زیاد جذابیت نداشته بلکه در بیرون هلهله بیشتری دارد.

بسیاری به این باور اند که در صورتی در داخل افغانستان زمینه برگزاری انتخابات مساعد نباشد، بازهم با فسادی که در دستگاه وجود دارد، رای انداختن و اعلان هزاران رای در صندوقها کار مشکلی نیست. مهم این است که اجماع جهانی روی کدام کاندید صورت میگیرد!! ورنه کی نمی داند که انتخاب واقعی بعد از رای مردم مشخص می گردد، در افغانستان عموما شایعات به واقعیت می پوندد و چون دو رای می تواند در مقابل 12 رای کامیاب شود، پس چرا درین وضعیت با رای مثلا 20 در صد نمیشود که رای صد درصد اعلان شود چیزی که در کنفرانس بن  چنین معجزه ای شد و به اثبات رسید که اگر خارجی ها بخواهند هرکاری کرده می توانند.