کشور ما در بحرانی ترین لحظات عمرش قرار دارد و مشکلات روز تاروز به حدی روی هم انباشت می گردند که امیدی جهت خلاصی نزد کسی دیده نمی شود. راضیان فقط آنانی اند که در لندکروزرهای شیشه سیاه سوار، در قصرها با هزار ناز و نعمت زندگی می کنند و در مقامات بالایی قرار گرفته خون زحمتکشان را می مکند. آنچه در وجنات مردم می توان خواند فقط انزجار و نارضایتیست. مخصوصاً زحمتکشان کشور که مشتی زالو بر خون و استخوان آنان بدمستی کرده، مجبور اند از دهات به شهرها و یا به ایران فرار کنند.
اکثر تحلیلگران و نویسندگان از مشکلات موجود انتقاد کرده، ولی به ریشه قضایا برخورد نمی کنند. عوض اینکه به کندة مسایل توجه داشته باشند، آنها را سطحی و ظاهری ارزیابی کرده، فقط برگها و شاخچه ها را قیچی و یا حتی شانه می زنند. در حالیکه مشکلات از طرز دید و عملکرد خارجی ها و بی کفایتی دولت افغانستان منشأ می گیرد. تا زمانیکه درین دو تغییرات ریشه ای به وجود نیاید، به هیچ وجه نمی توان باور کرد که در اوضاع، کوچکترین گشایشی رونما گردد.
کشورهای غربی مخصوصاً امریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان منافع خاص خود را در منطقه و جهان داشته، در صدد ایجاد طبقه خاصی که منافع شان را در افغانستان تأمین نماید، بوده و هیچ اقدامی در مخالفت با فساد، جنگسالاری و مواد مخدر نکرده، برنامه هایی که جهت بازسازی مطرح می سازند، سطحی، نادقیق و نامنطبق بر اوضاع افغانستان می باشد. دونرهایی که به افغانستان پول می فرستند، اکثر نیم جان و در راه، نیمراه گم می شوند که نتایج این بازسازی در پنج سال گذشته، هر رهگذری را به این نتیجه می رساند.
در رأس ارگانهای دولت افغانستان اکثراً افرادی قرار گرفته اند که غیر از دزدی و فساد در ضمیر شان کلمه ای به نام خدمت به خلق ثبت نشده، گذشتة چپاولگرانه داشته و از هیچ به قصرها، بلندمنزلها و نوکر و چاکر رسیده اند. زندگی اینان با درآمد های بلندی که بعضاً دهها هزار دالر را دربر می گیرد، گره خورده، در صورتیکه دست به دزدی و فساد نزنند، ممکن نیست قادر به تأمین معیشت گردند و این ناممکن است تا حقی را ناحق نکرده، رشوه نگیرند، با مافیا سروکله نزنند، دارایی های عامه و بیت المال را چپاول نکنند، از خارجی ها پول نگیرند، از قراردادها اختلاس ننمایند، قوم و خویش بازی و واسطه بازی به راه نیاندازند، از کمکهای جهانی نزنند و دهها مورد دیگر. این افراد نه تنها در پایتخت که در تمام ولایات حضور دارند و لوی خگارنوال به صراحت والی ها و شاروالهای بلخ و هرات را دزد اعلان کرد و کسی هم نتوانست به آنان بگوید که روی چشم تان ابروست.
آیا با چنین سیاست هاییکه از بیرون تحمیل می گردد و با ساختاری که دولت افغانستان دارد، اگر امنیت کامل در سرتاسر کشور حاکم نباشد، می توان انتظار داشت که کاری به نفع مردم صورت گیرد؟ در ایجاد چنین اداره ای از ابتدا خارجی ها مخصوصاً ایالات متحده امریکا نقش اساسی داشتند. آقای خلیلزاد آخرین شام خود را در ضیافت یکی از افرادیکه نامش در لست ناقضان حقوق بشر آمده، نوش جان کرد و اینان را به عنوان گردانندگان اصلی سیاست در افغانستان به آغوش کشید و اکنون دولت افغانستان این ناقضان صدرنشین را عوامل برقراری وحدت ملی در افغانستان اعلان کرده، به این ترتیب فاتحة کوچکترین حمایت مردمی از خود را خواند و رسماً به مردم اعلان نمود که انتظار بهبود وضع را نداشته باشید، با همین ها بسوزید و بسازید.
به این ترتیب بازی های سیاسی و سناریو هایی که از بالا بر مردم ما تحمیل می گردد تا از بنیاد، استخوانش نشکند و تغییر بنیادی و رادیکالی به وجود نیاید، ممکن نیست با انتقاد از بیکاری، فقر، مواد مخدر، بی سوادی، جنگسالاری، فساد و بی امنیتی راه را به جایی برد و اکنون، هم جامعه جهانی هم دولت افغانستان مقابل این انتقادات و اعتراضات به شکلی معافیت حاصل کرده اند.
دوستان وبلاگ تانرا در عربستان سعودی مرور کردم.
در مجموع نشریه تان متفاوت از دیگران است اما به نظر میرسد که شما هم با آنکه دیگران را محکوم میکنید که به عمق قضایا برخورد نمیکنند، خود نیز به حقیقت دست نیافته اید.
به نظرم تنها جنگ مسلحانه و مبارزه طبقاتی درد این کشور است. باید شما دیگران را تشویق کنید که راه و رسم مبارزه را از کیوبا و روسیه و چین باید بیاموزند که چگونه توانستند به آزادی و رستگاری دست یابند.