پیشرو شماره سیزدهم دلو ۱۳۸۵

مینا،  زنی که برای آزادی فدا شد

و تو ای اسوه

که بر قله ای، فرزانه شدی

باش تا یاد تو

بر صفحه ای جاوید کنیم

گرچه خون تو و تسخیر فلک

                   شاهد ماست

نیک، تا نام تو

بر لوحه ی هر دید کنیم

مینا، قهرمان زنی که درفش رزم رهایی زنان افغانستان را به دوش گرفت و تا لحظه ای که قطرات خونش با چنگال های اهریمنان  ضد آزادی و انسانیت ریخته شد، آنرا بر زمین نگذاشت و راه آزادگی را با خون و تسلیم ناپذیری تصویر کرد.

مینا که ستم را بر زنان میهنش و استبداد را بر زحتمکشان وطنش با سلول سلول بدن لمس کرده و هنوز محصل جوانی در فاکولته شرعیات پوهنتون کابل بود، به سال  1356 «جمعیت انقلابی زنان افغانستان را بنیان گذاشت. چون میدانست که فقط زنان خود باید متشکل شوند و برابری با مردان که حق انسانی شان است را خود بدست آورند.

بعد از اشغال کشور به وسیله سوسیال امپریالیزم شوروی، با عده ای از همرزمانش به پاکستان رفت و فعالیت های انقلابی خود را با سازماندهی نشریه، کارگاه و مکتب آغاز نمود و برای زنان و اطفال محروم کشور در دیار آوارگی شایسته ترین کارهایی را انجام داد. او در کشوری به کار و پیکار آغاز کرد که زندگی برای روشنفکران، مخصوصاً انقلابیون زن بی شباهت به دوزخی از سوی بنیادگرایان که سایه هر فعالیت انقلابی را به گلوله می بستند، نبود و مینا نترس از همه تهدیدها، شجاعانه به راهش ادامه داد.

مینا گرچه شهر کویته را مرکز کارش انتخاب کرد و آن را به مجمری از فریادهای آزادیخواهانه زنان مبدل نمود، ولی این بار خنجری نه از سوی بنیادگرایان که از جانب عمال شوروی بر او حواله گردید و با نفوذ خاد در تشکیلات اش، بالاخره در 4 فبروری 1986 جان او را با دو تن از همرزمانش گرفتند.

شهادت مینا عده ای از عقده مندان را در آزمون سختی برد و با این بی باوری که او به مبارزه پشت کرده و در راه زندگی غیر سیاسی گام نهاده، روحش را سخت آزردند، اما بعد از دو ماه که دستان بسته و گیسوان خون آلودش با جمجمه سوراخ شده از لای آوار کشیده شد، او سربلند و سر افراز از امتحان رزم و مبارزه بیرون آمد و خجلت و سر افکندگی را  نصیب ناسزا گویانش کرد.

گرچه قاتلان مینا مدت ها بعد در کویته توسط دولت پاکستان به چوبه دار سپرده شدند، اما تناور سدری در نیمه راه زندگی بشکست. سدر بلندی که میتوانست برای امروزیان رهبر کبیر و پیشوای والایی باشد که اگر پدرود نمیگفت.