جنایتکاران خود را بخشیدند!!

پارلمان افغانستان که می باید نمایندگان مردم در آن راه می یافتند، از بدو تأسیس اش توسط گرگانی به اشغال درآمد که داغ سیاه ویرانگری، خیانت، چور، چپاول، رهزنی، تجاوز بر عفت زنان و دختران، وابستگی به کشورهای بیگانه و جنایت را بر جبین داشتند. هر از گاهی که سازمان های حقوق بشر سندی مبنی بر دست داشتن عده ای از جنگسالاران و جنایتکاران در جنایت و ویرانی کشور به نشر می رساندند، تب و لرزه تمام وجود شان را فرا می گرفت و خود را به زمین و زمان می زدند، قسم و قرآن می خوردند که ما چون مورچگان بی آزار، کسی را آزار نداده ایم، چه رسد به ویرانی و جنایت.

31 جنوری 2007 مصادف بود با تصویب طرح بخشیدن جنایتکاران چند دهۀ اخیر زیر نام مصالحۀ ملی توسط به اصطلاح نمایندگان مردم! عجبا! این جنایتکاران تا دیروز نمی پذیرفتند که جنگی صورت گرفته است و مردمی به خون و خاک کشیده شده اند، اما امروز با تصویب طرح "هم بخشی"، با زبان بی زبانی به جنایت های صورت گرفته در چند دهۀ گذشته اعتراف می کنند. نکند به دار آویختن صدام، تنگ شان را سست کرده است.

وقتی در و دیوار کابل شاهد ویرانی، وحشت، قساوت و بربریت است، جایی برای سند و ثبوت نمی ماند. هر وجب کابل، خود زبان به شهادت می گشاید، اما هرگاه از به محاکمه کشیدن ویرانگران و جانیان نام برده می شود، خواهان سند و گواه می شوند. بعد از جنگ دوم جهانی که آلمان نازی شکست خورد و سران آن به محکمه سپرده شدند، کدام سند را معیار قرار دادند؟ جنگی که به وضوح طی آن ملیون ها انسان جان باخته بودند و نیمی از کرۀ زمین ویران شده بود، یا کدام چیز دیگر را؟ در افغانستان نیز جنایت، خیانت و انسان کشی صورت گرفته است؛ شهرها با خاک یکسان شده اند؛ بر هستی و ناموس مردم تجاوز شده است؛ تمام زیربناهای اقتصادی، سیاسی و فرهنگی نابوده شده است و ده ها مورد دیگر. آیا تمام این کارها خودبخود صورت گرفته است، یا دستانی در عملی کردن آنها دخیل بوده است؟ معلوم نیست دولت افغانستان و نهادهای حقوق بشر در مورد محاکمۀ جنایتکاران جنگی و ناقضان حقوق بشر برای به محاکمه کشیدن شان کدام سند را معیار قرار می دهند؟ ویرانی، جنایت، آدمکشی، بربریت یا کدام چیز دیگر؟

اگر دولت افغانستان و یا به اصطلاح نمایندگان مردم تجربۀ کشورهای دیگر از جمله افریقای جنوبی را به رخ مردم می کشند، که بعد از رژیم آپارتاید، سران آن رژیم بخشیده شدند، کاملاً اشتباه کرده اند. در افریقای جنوبی کمیسیون حقیقت یاب ساخته شد. این کمیسیون تمام موارد تخطی از حقوق بشر را جمعاوری نموده و بعد تمام افراد متهم به جنایت در برابر ملت به جرم شان اعتراف کرده و مردم تصمیم به بخشیدن شان گرفتند، نه اینکه خود جنایتکاران بیایند و طرحی را به تصویب برسانند و خود را ببخشند.

تصویب طرح بخشودن جنایتکاران نه در صلاحیت پارلمان کذایی، نه دولت افغانستان و نه هم مراجع دیگر است. این فقط مردم افغانستان اند که صلاحیت محاکمه کردن و یا بخشیدن خون های ریخته شده توسط تمامی جنایتکاران به ویژه دهۀ نود میلادی را دارند. چنین بخشودن ها نه تنها صلح و امنیت را در کشور برقرار نمی کند، که نفرت و آتش انتقام ناشی از وحشت و شناعت جنایتکاران، روز تا روز مردم را به سوی انتقام گیری می کشاند. تصویب این طرح نه جنایتکاران را برائت داده می تواند و نه حامیان شان را. روز انتقام و تصفیۀ حساب با این جنایتکاران حتماً فرارسیدنی است و تا زمانی که چنین حسابی صورت نگرفته است، مردم ما روی سعادت، آرامی، امنیت و خوشبختی را نخواهند دید. به امید روزی که حساب مردم تهیدست و فقیر ما از تک تک جنایتکاران و حامیان شان گرفته شود، روزی دیگر مردم ما به جرم زبان، ملیت، قوم، دین و مذهب کشته نشوند و روزی که "هر انسان برای انسان دیگر برادریست".