باز هم هشتم مارچ تحقیر شد

هشت مارچ که از درون مبارزات زنان طبقه کارگر علیه سرمایه داران کارخانه نساجی نیویارک سربر آورد و 50 سال بعد با تجلیل از آن 129 تن از زنان این طبقه در آتشی جیجق شدند، در حقیقت یادواره ایست از این پیشقراولان مبارز علیه بیدادگری های طبقاتی، ستم و تبعیض که فقط زنان زحمتکش باید از آن درس مبارزه، رهایی و نفی تبعیض را بیاموزند و تجلیل از آن فریادیست دردآلود علیه این نابرابری ها که نمی شود آن را در درون سالون های لوکس، تهنیت گویی ها، آرایش و عطرآلودی ها، تحفه دهی و ماچ بازی ها، پول کندن و پروپوزل سازی ها به تحقیر و مسخره گرفت.

این روز که از درون خون و آتش سر برآورد و می رفت تا رسم مبارزاتی به زحمتکشان زن علیه فرماندهان سرمایه بیاموزاند، صاحبان ثروت کوشیدند، آرام آرام آن را از چنگ زحمتکشان بربایند و در مشت خود گیرند. لذا این داعیه مبارزاتی که چون سنانی باید علیه آنان به کار گرفته می شد، تلاش نمودند تا آن را در غلاف کرده و با خارج نمودنش از محتوای رزم و مقاومت، پوشالی اش بسازند و به مجالس تجلیل زنان بورژوا و خورده بورژوایی که بی شباهت به فیشن شو نباشد، مبدل نمایند و هنرآرایانه زیر بار گل و تهنیت مدفونش سازند.

این تحقیر در کشور ما، جایی که دوزخ اصلی سوزاندن زنان برپا است، نیز از چندسال بدین سو جریان دارد و راه فساد برای عده ای با این "تجلیل" باز شده، تمام ارگان های دولتی و غیر دولتی با ولع خاصی آن را برگزار کرده، در کنار اینکه برای تعدادی از زنان دسته ی گل و چادر اعطا می گردد!! با نقل و دهن شیرین کردن و بیانات چند مرد مسوول که از صدقه سر آنان این حواله ها و نواله ها شکل گرفته و بی آنکه فریادی برضد اسارت و تبعیض زنان به گوش برسد، در میان بوس بازی ها اختتام می یابد. درین میان دزدان و اختلاس گران حرفه ای سودهای کلانی به جیب زده، به این خاطر فرا رسیدن هشت مارچ را لحظه شماری می کنند.

تشکلات انجویی وعلاوتاً احزاب و سازمان های سیاسی که کارشان در موارد بسیاری بدتر از انجوها با کندن پول همراه بوده و هم و غم شان فقط تلاش جهت بدست آوردن پول و عیش کردن می باشد، با شعارهای سرخ و سبز به اصطلاح انقلابی و غیر انقلابی تلاش می نمایند تا کاسب کارانه ازین روز یورو و دالر بدوشند، تا هم خرما و هم ثواب گردد. اینان که در عمل باوری به این تجلیل ندارند و اگر پای پول در میان نباشد، مثل روز کارگر هرگز یادی از آن نمی کنند، لذا تقلا می نمایند تا با برگزاری چنین محافلی چشم خارجی ها را پرکرده و مهمترین دستاورد آنان فلمیست که بعد از برگزاری در بازار های مکاره غربی به نمایش می گذارند و سود اصلی به دست می آید. اگر چنین نباشد و باور واقعی به محتوای هشت مارچ وجود داشته باشد، نه با برپایی چنین محافل لوکس و پرمصرف و دعوت کردن چند خارجی و داخلی آرایش کرده که  در یک نشست زنان و مردان غیر پروپوزلی و باورمند به رهایی زحمتکشان زن، در خاک آلود ترین نقاط پایتخت و غیر پایتخت، باید برگزار گردد. جمعی که با تکان بازوان ستبر و فریادهای آزادی، هدف واقعی این تجلیل را بیان کرده و بر تحفه ها، عصریه ها و یوروها تف بیاندازند و اگر فلمی در میان باشد نه بخاطری که چون تحفه مقدس و کلید گنج نایاب به اروپا و امریکا برده شود، بلکه به تاریک ترین نقاط کشور انتقال یابد و تبلیغ حقیقی برای این روز و رهایی زن از ستم های طبقاتی و اجتماعی و آگاهی یافتن آنان از وظایف سنگین و دشواری که پیشرو دارند صورت گیرد تا بعد از آن به خواست مردان زن ستیز و چوچه کش تن ندهند.

این تجلیل را با چنین باور و اهدافی فقط آنانی انجام خواهند داد که زن و هشت مارچ آن را نه وسیله پول به دست آوردن که جزئی از پیکار زحمتکشان دانسته و رهایی میهن را از قید تمام ستم های طبقاتی و غیر طبقاتی بدون شرکت واقعی زنان نمی دانند و حتماً چنین روزی رسیدنی است.