نبود سرپناه مردم را به ستوده آورده است

نظام های حاکم در افغانستان نه تنها که هیچگاه گام موثری در راستای رفع مشکل نبود سرپناه برنداشته اند که زمانی هم احزابی در دوران حاکمیت خود تحت شعار نان، لباس و خانه آن چیزی را هم که در بساط مردم بود از آنان گرفته و حدود پنج ملیون از ساکنان این سرزمین را مجبور به ترک خانه و کاشانه شان کردند.

در جریان جنگ های تنظیمی و امارت اسلامی طالبان هم هزاران خانه به تلی از خاک مبدل شده یا طعمه شعله های آتش گردیدند که صدها هزار هموطن ما را به نقاط مختلف کشور آواره کردند.

هم اکنون حدود یک ملیون خانواده از مشکل نبود سرپناه رنج می برند و این در حالیست که سه ملیون و هفت صد هزار جریب زمین از ملکیت های مردم و دولت توسط جنگسالاران غصب گردیده است. توزیع اپارتمان های رهایشی و نمرات زمین در نظام های گذشته و فعلی اگر صورت هم گرفته هرگز عادلانه نبوده و با درنظرداشت روابط شخصی، پولی و تنظیمی به افراد معین توزیع گردیده که غصب و توزیع ساحه شیرپور که به موش پور و چورپور مسما گردیده یکی از آشکارترین نمونه هایی است که به دست زورمندان و جنگسالاران به شکل بسیار بی رحمانه صورت گرفت. در چورکان شیرپور خانه های ساکنان اصلی آن توسط بلدوزرهای غاصبان تخریب گردید و هرچند که فغان متضرران به آسمان رسید و تمام رسانه های داخلی و خارجی در مورد تبصره های داشتند، ولی هیچ گوش شنوایی در حکومت وجود نداشت (چون بخش بزرگ این غاصبان، بدنه ی اصلی حکومت را می ساخت) که به این مشکل مردم رسیدگی کند.

در دوران حاکمیت تنظیم ها و به ویژه درگیری های سالهای 71-75 شان که بیشتر از هفتاد در صد شهر کابل را به ویرانه یی مبدل نمودند فاجعه ی دیگری بود که مشکل نبود سرپناه را چند برابر نمود. فقر و تنگدستی و بیکاری در قریه ها سبب شد تا مردم به اجبار به شهر و به ویژه شهر کابل رو آورند. سیلی از مهاجران که به کشور بر می گردد، عمدتاً به علت نبود برنامه دولت در مورد مهاجران و نبود سرپناه و فرصت های شغلی در قریه ها، در شهر کابل جابجا می شوند.

در دوران حاکمیت تنظیم ها، هر "رهبر" ساحه تحت فرمان خود را چون تیول شخصی پنداشته با فرمان های خاص به توزیع و تقسیم آن دست زدند که در جریان آن از دشت چمتله، کوتل خیرخانه و غند 315 تا کمپنی و چوک ارغنده با ارائه اسناد جعلی غصب و توزیع گردید.

درین جریان شماری از شهرک ها توسط شرکت های خصوصی نیز روی دست گرفته شد که از جمله شهرک طلایی، آریا، شاداب ظفر، سلیم کاروان، نوروز آباد وغیره می توان نام گرفت. اپارتمان های رهایشی درین شهرک ها از 29 هزار دالر تا بالاتر از صدهزار دالر قیمت دارد. درین اواخر وزارت انکشاف شهری اعلان کرد که حدود 20 هزار اپارتمان رهایشی در منطقه ده سبز کابل اعمار و طی قسط های دراز مدت به دسترس نیازمندان شهر کابل گذاشته خواهد شد. اپارتمان ها در حالی بین 20 تا 25 هزار دالر قیمت گذاری شده است که عاید روزانه 90 درصد از باشندگان کابل از 100 تا 150 افغانی تجاوز نمی کند. در حالی که حداقل قسط ماهوار این اپارتمان ها نزدیک به پنج هزار افغانی در نظر گرفته شده پرسش این است که چه تعداد از باشندگان کابل توان خرید آن را خواهد داشت. به یقین کامل بیش از 10 درصد از شهروندان نمی تواند مالک آن شود. این افراد معدود که اکثراً در مرکز و موقعیت های بهتر شهر کابل خانه دارند، علاقه چندانی به اپارتمان های ده سبز نخواهند داشت؛

در حالی که فاصله میان فقر و سرمایه با گذشت هر روز بیشتر می شود، معضل نبود سرپناه اکثریت بزرگ از مردم بمثابه چالشی بزرگ در مقابل دولت که از منافع اقلیت کوچک اما مرفه حمایت می کند، کماکان پا برجا خواهد بود.