کارګران در دوزخ سرمایه جان می کنند

اول می بر کارګران جهان ګرامی باد!

تجلیل از روزکارگر، ارج گذاری سمبولیک به طبقه ای نیست که گمان شود همانند سایر طبقات در اجتماع نقش دارند و آنرا با یک مبارکباد و زنده باد به پایان  رساند، زیرا طبقه کارگر یگانه طبقه ای است که چرخ زندگی بشریت را با سر انگشتان خود به حرکت در می آورد.  اگر این طبقه روزی این چرخ را از حرکت باز دارد، تولید، تجارت، سود و سرمایه هم راکد می‌مانند، سرمایه داران بهره کشی و انباشت سرمایه را از دست می دهند و نظام سرمایه داری فرو می ریزد.

طبقه کارگر یگانه طبقه ای است که به نا انسانی ترین شکلی استثمار می گردد. در حالیکه تمام نعمات مادی را تولید می نماید، خود  بهره  اندکی از  آن می برد. بهره کشی از کارگران در کشور های سرمایه داری به شکل  ارزش اضافی و ریخته شدن  این ارزش به پای سرمایه داران صورت می گیرد. چون سرمایه داران غیر افزایش هر چه بیشتر این ارزش و بلند بردن مقدار سرمایه  به چیز دیگری نمی اندیشند، لذا تلاش دارند تا هر چه بیشتر طبقات غیر کارگری را به صف این طبقه برانند و از آن ها سود بکشند. در کشور های بزرگ سرمایه داری که استثمار زنان، کودکان و حتی سالمندان به وحشیانه ترین شکل وجود دارد، به طرق مختلف و مخصوصاً از طریق کار های بالمقطع محصلان، متعلمان، ماموران  ادارات دولتی و زنان خانه دار را به کارگمارده، بهره کشی می‌کنند.

سرمایه داران از طریق دلالان سرمایه در کشور های نیمه سرمایه داری نیز به خشن ترین نوع استثمار دست می زنند و شیرة جان زحمتکشان این کشور ها را به بانکهای شان انتقال می‌دهند. نتیجه این سرمایه گذاری ها در تمام کشورهایی که  با چنین استثماری رو به رو اند، جز فقر و تیره روزی چیز دیگری نبوده، سرمایه داران کشور های پیشرفته با این استثمار، زندگی های افسانوی برای شان می سازند.

با بیان این حقایق و اهمیت نقش طبقه کارگر در به حرکت انداختن زندگی بشریت است که می توان این روز  را به تجلیل گرفت، بهبود زندگی این طبقه دورانساز ممکن نیست، تا اینکه استثمار نابود نگردد و این نابودی میسر نیست، تا خود بپانخیزد و برابری و عدالت را بر قرار نسازد.

در کشور ما طبقه کارگر از زمان امیر شیر علی خان جوانه زد و در دوره های مختلف از لحاظ  کمیت و کمیفیت با فراز و نشیب هایی همراه بود. ما اکنون اقشار صنعتی  و کشاورزی این طبقه را داریم و مخصوصاً هزاران کارگر افغان به شکل کارگر ماهر و نیمه ماهر در کارخانه های تولیدی ایران و پاکستان به فروش نیروی کار شان به ارزان ترین قیمتی اشتغال دارند و به ناانسانی ترین  شکلی استثمار می گردند. حال که کمپنی های سرمایه داری تلاش دارند طبقه کمپرادور را در کشور ما از طریق حمایت های مالی و همچنان رشوه، اختلاس، کارهای  مافیایی، دزدی پول های کمکی، مواد مخدر و طرق دیگر احیا نمایند و در آینده سرمایه گذاری های این کمپنی ها را به دوران بیاندازند، در آستانه وسعت یافتن این طبقه از طریق ورشکست شدن دهقانان در دهات و خرده مالکان شهری می باشیم، همین اکنون بیش از 4 ملیون نفر در کشور ما بیکار اند و عودت کارگران از ایران و پاکستان این گراف  را به  شدت افزایش خواهد داد و مزد کارگران بیش از امروز سقوط خواهد کرد.

افغانستان که کشوریست در چار راه آسیا، با مواد  خام فراوان و نیروی کار به شدت ارزان، به زودی کمپنی های غربی را به سوی خود جلب خواهد کرد و طبقه کارگر از وسعت فوق العاده ای برخوردار خواهد شد.  هرچه طبقه کارگر از کمیت و کیفیت بیشتر برخوردار گردد، آگاهی بیشتر از موقعیت استثمار شده ای شان بدست خواهند آورد و در مقابله با آن برخواهند خاست، این تجربه در تمام جهان به وقوع پیوسته و افغانستان نمی تواند از آن مستثنا گردد.

روز اول می  را با بیان  موقعیت و حقایقی در مورد طبقه کارگر می توان گرامی داشت و این گرامی داشت و تجلیل را آنانی بسر رسانده می توانند که موقعیت و نقش این طبقه را در سازندگی جهان و زندگی بشریت به خوبی درک نمایند، تجلیل های سمبولیک وارج گذاری های جلف و بی روح از اول می، جز مسخره کردن طبقه کارگر، خود و دیگر زحمتکشان افغانستان، چیز دیگری نمی باشد.

محصلان، متعلمان، ماموران  ادارات دولتی و زنان خانه دار را به کارگمارده، بهره کشی می‌کنند.

سرمایه داران از طریق دلالان سرمایه در کشور های نیمه سرمایه داری نیز به خشن ترین نوع استثمار دست می زنند و شیرة جان زحمتکشان این کشور ها را به بانکهای شان انتقال می‌دهند. نتیجه این سرمایه گذاری ها در تمام کشورهایی که  با چنین استثماری رو به رو اند، جز فقر و تیره روزی چیز دیگری نبوده، سرمایه داران کشور های پیشرفته با این استثمار، زندگی های افسانوی برای شان می سازند.

با بیان این حقایق و اهمیت نقش طبقه کارگر در به حرکت انداختن زندگی بشریت است که می توان این روز  را به تجلیل گرفت، بهبود زندگی این طبقه دورانساز ممکن نیست، تا اینکه استثمار نابود نگردد و این نابودی میسر نیست، تا خود بپانخیزد و برابری و عدالت را بر قرار نسازد.

در کشور ما طبقه کارگر از زمان امیر شیر علی خان جوانه زد و در دوره های مختلف از لحاظ  کمیت و کمیفیت با فراز و نشیب هایی همراه بود. ما اکنون اقشار صنعتی  و کشاورزی این طبقه را داریم و مخصوصاً هزاران کارگر افغان به شکل کارگر ماهر و نیمه ماهر در کارخانه های تولیدی ایران و پاکستان به فروش نیروی کار شان به ارزان ترین قیمتی اشتغال دارند و به ناانسانی ترین  شکلی استثمار می گردند. حال که کمپنی های سرمایه داری تلاش دارند طبقه کمپرادور را در کشور ما از طریق حمایت های مالی و همچنان رشوه، اختلاس، کارهای  مافیایی، دزدی پول های کمکی، مواد مخدر و طرق دیگر احیا نمایند و در آینده سرمایه گذاری های این کمپنی ها را به دوران بیاندازند، در آستانه وسعت یافتن این طبقه از طریق ورشکست شدن دهقانان در دهات و خرده مالکان شهری می باشیم، همین اکنون بیش از 4 ملیون نفر در کشور ما بیکار اند و عودت کارگران از ایران و پاکستان این گراف  را به  شدت افزایش خواهد داد و مزد کارگران بیش از امروز سقوط خواهد کرد.

افغانستان که کشوریست در چار راه آسیا، با مواد  خام فراوان و نیروی کار به شدت ارزان، به زودی کمپنی های غربی را به سوی خود جلب خواهد کرد و طبقه کارگر از وسعت فوق العاده ای برخوردار خواهد شد.  هرچه طبقه کارگر از کمیت و کیفیت بیشتر برخوردار گردد، آگاهی بیشتر از موقعیت استثمار شده ای شان بدست خواهند آورد و در مقابله با آن برخواهند خاست، این تجربه در تمام جهان به وقوع پیوسته و افغانستان نمی تواند از آن مستثنا گردد.

روز اول می  را با بیان  موقعیت و حقایقی در مورد طبقه کارگر می توان گرامی داشت و این گرامی داشت و تجلیل را آنانی بسر رسانده می توانند که موقعیت و نقش این طبقه را در سازندگی جهان و زندگی بشریت به خوبی درک نمایند، تجلیل های سمبولیک وارج گذاری های جلف و بی روح از اول می، جز مسخره کردن طبقه کارگر، خود و دیگر زحمتکشان افغانستان، چیز دیگری نمی باشد.