نشریه پیشرو
سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی مدیر مسوول نورانینشریه پیشرو
سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی مدیر مسوول نورانیاستعمار، جنایتبارتر از استبداد است
از اشغال عراق در 2003 تا حال بیش از 4 ملیون عراقی مجبور به ترک وطن شده در سوریه ، اردن و کشور های دیگر جهان آواره اند، بیش از یک ملیون نفر تلفات داشته، فقر، بدبختی و تیره روزی در آن کشور چنان بیداد می کند، که بعد از جنگ دوم جهانی کشوری به چنین بدبختی دچار نشده است.
حزب بعث که رهبری دولت صدام حسین را به عهده داشت و با ناسیونالیزم عرب و اسلام متعصب سنی بر عراق حکومت می راند و به شدت استبداد روا می داشت، مردم آن کشور را به شدت ناراضی کرده، خواهان سرنگونی صدام و دولت او بودند. حمله صدام بر ایران و بعد اشغال کویت که با تسلیمی خفتبار ارتش عراق همراه بود، خلق عراق را زیر فشار های چند لایه ای قرار داد.
عراق که یکی از کشور های نفت خیز شرق میانه به حساب می آید و کرکوک هفتمین ذخیره گاه نفت جهان است، اشتهای امریکایی ها را جهت تسلط بر آن جلب کرد. شرارت پیشگی های صدام که جنگ ایران و خلیج را دامن زد، آن کشور را بیش از صد ملیارد دالر قرضدار نمود، با آن همه مردم از زندگی مرفه ای برخوردار بودند و پیش از جنگ در آمد سرانه مردم عراق به 2500 دالر در سال می رسید. با اینکه صدام، شیعیان عراق را زیر فشار دایمی قرار می داد (در عراق 60 در صد شیعه، 35 در صد سنی و 5 در صد ادیان دیگر وجود دارند) اما نظم و حکومت داری در سرتاسر آن کشور حاکم بود، درگیری میان شیعه ها و سنی ها و جود نداشت و مردم به زندگی عادی خود ادامه می دادند. نارضایتی میان مردم عراق از دیکتاتوری حزب بعث و حکومت مطلقه‌ی صدام حسین و قیام های کرد های آن کشور به جایی نرسیده بود که به مهاجرت دست بزنند و در عراق حمام خون به راه بیافتد.
با اشغال عراق به وسیله‌ی امریکاییان، نبض زندگی در آن کشور از تپش افتاد. اکثر روشنفکران و نویسندگان و سیاستمداران از آن کشور خارج شده، در غربت به سر می برند و بر اساس گزارش ده‌ها نفر آن به وسیله نیروهای امریکایی و یا تروریستان به قتل رسیده اند. نیروهای اشغالگر از 18 ولایت فقط بر سه ولایت عراق تسلط دارند انارشی، قتل و کشتار به امر عادی مبدل شده، دولت دست نشانده‌ی نوری المالکی بر کوچه های اطراف قصرش هم حاکمیت ندارد و زیر سایه نیرو های امریکایی به سر می برد.
مقاومت مردم عراق که شامل نیرو های حزب بعث، نیرو های مخالف شیعه و نیرو های القاعده میگردد، خواب از چشم امریکایی ها ربوده، با 160 هزار نیرو طی چهار سال گذشته توان تأمین امنیت بغداد را هم پیدا نکرده اند. نارضایتی از رفتن به عراق میان ارتش امریکا بشدت اوج گرفته و مردم امریکا از وجود فرزندان شان در قتلگاه عراق سخت نگران اند. مردم امریکا فکر می کنند که در عراق، ویتنام دیگری به راه افتاده و به این خاطر موج نارضایتی هر روز میان ملت امریکا بالا می رود.
امریکایی ها با برپا نمودن دادگاه فرمایشی، صدام و یاران او را به اعدام محکوم کرده، به پای چوبه دار بردند و به این ترتیب می خواستند تا درگیری در عراق را کاهش بدهند، ولی بعد از این اعدام، سنی های عراق دست به حملات بیشتری بر ضد شیعیان بر قدرت زدند. اما ارزیابی امروز مردم عراق غیر ازینکه رژیم صدام را بر شرایط کنونی ترجیح دهند، چه قضاوتی برایشان باقی مانده است و مردم آن کشور با یک مقایسه بسیار عادی این را می سنجند که آیا در زمان صدام حسین به پیمانه‌ی امروز مردم به قتل می رسیدند؟ در فقر و تنگدستی ایکه امروز دامنگیر شان است به سر می بردند؟ به این پیمانه مهاجر شده بودند؟ آینده برای شان اینقدر خونین و نا روشن بوده است؟ در گیری های قومی و مذهبی به این گستردگی وجود داشت؟ مردم زیر این قدر فشار روانی قرار داشتند وآیا با این همه بالاخره مردم عراق به این نتیجه نرسیده اند که استعمار، جنایتبار تر از استبداد است؟
این مقایسه ها نزد هر فرد عراقی وجود دارد و این قضاوت تمام خلق های جهان را به این نتیجه می رساند، که برای آفریدن خوشبختی و آوردن صلح و صفا فقط خود مردم یک کشور باید تصمیم بگیرند. هر نیروی خارجی جز اندیشیدن به منافع خود و اشتهای چاپیدن منابع ملی کشور اشغال شده، نیت و تصمیمی نمی تواند داشته باشد، چون به راستی می گویند که «هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیرد».
اکنون برای مردم جهان کاملاً روشن شده است که ایالات متحده امریکا به عنوان یک کشور متجاوز و امپریالیستی به شرم آور ترین وجهی عراق را اشغال کرده، تا به منابع نفتی آن دست یابد. ادعاهای دموکراسی، آزادی و عدالت نیروهای امریکایی جز خاک‌زدن به چشم مردم جهان چیز دیگری نیست و اکنون که امریکا زیر فشار اذهان جهانی و مقاومت مردم عراق مجبور به عقب نشینی از آن کشور شده است، می خواهد تا تضاد میان سنی ها و شیعه ها را تشدید نماید و حتی به شیوه ای ننگینی تبلیغاتی به راه افتاده که میان بخش شیعه و سنی های بغداد دیوار کشیده شود، که اگر امریکا دست به چنین کاری بزند، ماهیت دموکراسی خواهی آن کشور عریان تر به نمایش گذارده خواهد شد.
دادگاه فرمایشی، صدام و یاران او را به اعدام محکوم کرده، به پای چوبه دار بردند و به این ترتیب می خواستند تا درگیری در عراق را کاهش بدهند، ولی بعد از این اعدام، سنی های عراق دست به حملات بیشتری بر ضد شیعیان بر قدرت زدند. اما ارزیابی امروز مردم عراق غیر ازینکه رژیم صدام را بر شرایط کنونی ترجیح دهند، چه قضاوتی برایشان باقی مانده است و مردم آن کشور با یک مقایسه بسیار عادی این را می سنجند که آیا در زمان صدام حسین به پیمانه‌ی امروز مردم به قتل می رسیدند؟ در فقر و تنگدستی ایکه امروز دامنگیر شان است به سر می بردند؟ به این پیمانه مهاجر شده بودند؟ آینده برای شان اینقدر خونین و نا روشن بوده است؟ در گیری های قومی و مذهبی به این گستردگی وجود داشت؟ مردم زیر این قدر فشار روانی قرار داشتند وآیا با این همه بالاخره مردم عراق به این نتیجه نرسیده اند که استعمار، جنایتبار تر از استبداد است؟
این مقایسه ها نزد هر فرد عراقی وجود دارد و این قضاوت تمام خلق های جهان را به این نتیجه می رساند، که برای آفریدن خوشبختی و آوردن صلح و صفا فقط خود مردم یک کشور باید تصمیم بگیرند. هر نیروی خارجی جز اندیشیدن به منافع خود و اشتهای چاپیدن منابع ملی کشور اشغال شده، نیت و تصمیمی نمی تواند داشته باشد، چون به راستی می گویند که «هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیرد».
اکنون برای مردم جهان کاملاً روشن شده است که ایالات متحده امریکا به عنوان یک کشور متجاوز و امپریالیستی به شرم آور ترین وجهی عراق را اشغال کرده، تا به منابع نفتی آن دست یابد. ادعاهای دموکراسی، آزادی و عدالت نیروهای امریکایی جز خاک‌زدن به چشم مردم جهان چیز دیگری نیست و اکنون که امریکا زیر فشار اذهان جهانی و مقاومت مردم عراق مجبور به عقب نشینی از آن کشور شده است، می خواهد تا تضاد میان سنی ها و شیعه ها را تشدید نماید و حتی به شیوه ای ننگینی تبلیغاتی به راه افتاده که میان بخش شیعه و سنی های بغداد دیوار کشیده شود، که اگر امریکا دست به چنین کاری بزند، ماهیت دموکراسی خواهی آن کشور عریان تر به نمایش گذارده خواهد شد.
