خصوصی سازی آموزش به نفع صاحبان ثروت است

با تصویب اقتصاد بازار آزاد و سرمایه گذاری های سکتور خصوصی، فاصله های طبقاتی در کشور ما بیش از پیش افزایش یافته است و زندگی اکثریت زحمتکشان کشور ما فلاکت بارتر شده است. با هجوم سرمایه گذاری های خارجی،  خرده بورژوازی شهری کشور به پرولتر مبدل گشته و تنها طبقه ای که از پروژه بازار آزاد سود می برد، بورژوازی و دلالان امپریالیزم می باشند.

سکتور خصوصی که از بنیاد های اصلی بازار آزاد به شمار میرود، در تلاش است تا به منظور سودجویی بیشتر  آموزش را نیز به سوی انحصاری شدن ببرد. در حال حاضر چندین  مکتب و پوهنتون  خصوصی به فعالیت آغاز کرده اند که تنها فرزندان پول داران و سرمایه داران کشور می توانند از آنها سود ببرند. قرار است بدینوسیله آموزش  که از فکتور های اصلی خودآگاهی طبقاتی به شمار میرود نیز خصوصی شود و فرزندان زحمتکشان چون نیروی گسترده کار در خدمت یک طبقه معین قرار بگیرند.

اکنون پوهنتون امریکایی و  پوهنتون کاردان با فیس های سالانه بیش از 5000 و 1300 دالر امریکایی در زمینه آموزش خصوصی فعالیت می کنند. این پوهنتون ها که عمدتاً فن  تجارت و دفترداری را آموزش می دهند، زمینه ی  برای تربیه مدیران آینده کمپنی ها  به منظور توسعه تجارت و سرمایه گذاری های خارجی  در کشور ما به شمار میروند. در این نهاد های آموزشی فرزندان آنانی آموزش می بینند که یا سرمایه دار اند یا در انجوها کار می کنند و یا هم از اختلاس و قاچاق مواد مخدر  پول های هنگفتی به جیب می ریزند و راه ورود فرزندان کارگران، دهقانان و کارمندان پایین رتبه دولت به این بنگاه های آموزشی مسدود می باشد.

پوهنتون ها و مکاتب خصوصی، از سوی سکتور خصوصی برای طبقات حاکمه تاسیس شده اند و کارمندان دولت، که حقوق ماهانه شان در حدود 60 دالر امریکایی است و زحمتکشان کشور قطعاً نمی توانند از آن سود ببرند. سرمایه داران تلاش می ورزند تا با تربیه فرزندان شان در نهاد های معتبر آموزشی، زمینه ورود فرزندان و وابستگان شان را در اداره های بلند دولتی فراهم سازند و به این صورت قدرت سیاسی را نیز در اختیار خود بگیرند.

از یک طرف آموزش های پیشرفته و مدرن برای عده ای انگشت شماری در نهاد های آموزشی خصوصی و از سوی دیگر سطح پایین آموزش در نهاد های آموزشی دولتی سبب شده است تا کتله های بزرگی از جوانانی که در پوهنتون های دولتی آموزش می بینند، موفق به دریافت کار نشوند.از 19 موسسه تحصیلات عالی و 37 موسسه تحصیلات نیمه عالی کشور سالانه هزاران تن فارغ می شوند اما تعداد زیادی ان موفق به دریافت کار نمی گردند. طبق بررسی های وزارت اطلاعات و فرهنگ  بیشتر از 65 در صد جوانانی که بیس طبقاتی پایین  دارند، بیکار هستند. سطح پایین آموزش سبب می شود تا این کتله بزرگ،  به نیروی ارزان کار کمپنی ها در آیند و به پرولتر مبدل شوند.   خصوصی سازی آموزش در کشوری که تنها 0،15 در صد جوانان به تحصیلات عالی دسترسی دارند، سبب می شود تا درصدی باسوادان کاهش یابد و کشور ما متکی به متخصصان و کارشناسان خارجی شود. همین گونه خصوصی سازی آموزش سبب می شود تا سطح آموزش در نهاد های تحصیلات عالی دولتی بیشتر  کاهش یابد.

امسال از 60 هزار جوانی که برای ورود در پوهنتون های دولتی کشور کارت کانکور بدست آورده بودند، تنها 23000 تن توانستند به نهادی های آموزشی عالی و نیمه عالی راه یابند و در حدود 37000 تن آنان زمینه ورود به نهاد های تحصیلات عالی  را نیافتند. از آنجاییکه اکثر مطلق این جوانان فرزندان زحمتکشان کشور ما به شمار میروند و به علت فقر و تنگدستی نمی توانند در پوهنتون های خصوصی شامل شوند، ناگزیر  اند به مثابه نیروی ارزان کار به چهارراهی های شهر های بزرگ بریزند  و تن به شاقه ترین کار ها بدهند.

با در نظرداشت فیس های بلند پوهنتون های خصوصی و فراهم سازی زمینه آموزش برای طبقات به اصطلاح ممتاز جامعه ، به این نتیجه می رسیم که این پوهنتون ها و نهاد های آموزشی، آنطوریکه تیوریسن های بازار آزاد در کشور ما ادعا دارند، نه برای ملت و فرزندان زحمتکشان، بلکه برای آنانی ایجاد شده اند که در صدد استثمار زحمتکشان کشور ما هستند.

اما تعداد زیاد آنان موفق به دریافت کار نمی گردند. طبق بررسی های وزارت اطلاعات و فرهنگ  بیشتر از 65 در صد جوانانی که بیس طبقاتی پایین  دارند، بیکار هستند. سطح پایین آموزش سبب می شود تا این کتله بزرگ،  به نیروی ارزان کار کمپنی ها در آیند و به کارگر مبدل شوند.   خصوصی سازی آموزش در کشوری که تنها 0،15 در صد جوانان به تحصیلات عالی دسترسی دارند، سبب می شود تا درصد باسوادان کاهش یابند و کشور ما متکی به متخصصان و کارشناسان خارجی شود. همین گونه خصوصی سازی آموزش سبب می شود تا سطح آموزش در نهاد های تحصیلات عالی دولتی بیشتر  کاهش یابد.

امسال از 60 هزار جوانی که برای ورود به پوهنتون های دولتی کشور کارت کانکور بدست آورده بودند، تنها 23000 تن توانستند به نهادی های آموزشی عالی و نیمه عالی راه یابند و در حدود 37000 تن آنان زمینه ورود به نهاد های تحصیلات عالی  را نیافتند. از آنجاییکه اکثر مطلق این جوانان فرزندان زحمتکشان کشور ما به شمار میروند و به علت فقر و تنگدستی نمی توانند در پوهنتون های خصوصی شامل شوند، ناگزیر  اند به مثابه نیروی ارزان کار به چهارراهی های شهر های بزرگ بریزند  و تن به شاقه ترین کار ها بدهند.

با در نظرداشت فیس های بلند پوهنتون های خصوصی و فراهم سازی زمینه آموزش برای طبقات به اصطلاح ممتاز جامعه ، به این نتیجه می رسیم که این پوهنتون ها و نهاد های آموزشی، آنطوریکه تیوریسن های بازار آزاد در کشور ما ادعا دارند، نه برای ملت و فرزندان زحمتکشان، بلکه برای آنانی ایجاد شده اند که در صدد استثمار زحمتکشان کشور ما هستند.