زنان در "دموکراسی اهدایی" گسترده تر می سوزند

بعد از سقوط امارت طالبی، تسلط امریکا و متحدانش  تحت چتر ناتو و آیساف بر افغانستان با یکی از بهانه های "آزادی زنان از یوغ امارت طالبانی" همراه بود که تبلیغات آن را می توان از دریچه دستگاه های تبلیغاتی و رسانه ایی حس نمود، اما در پس این فضا‏ی کاذب  چیزیکه نصیب زنان ستمدیده افغانستان شد، فقر، فحشا، بیکاری، بی امنیتی و بالاخره  اختطاف، خودکشی و خودسوزی گسترده ای زنان میباشد.

اگر زنان افغان  در دوران امارت طالبی از حق تحصیل ، اشتغال  و بسیاری حقوق اجتماعی دیگر محروم  گردیده بودند و مجبور بودند که خود را در برقع بپوشانند‏، امروز دامنه ای این محرومیت ها به گونه ای دیگری در برخی زمینه ها افزایش یافته است

عدم امنیت جانی زنان بصورت فاحشی افزایش یافته، ربودن زنان و دختران جوان ابعاد وحشتناک و غیر قابل تصوری را بعد از سقوط امارت اهریمنی بخود گرفته است.  تجاوز به دختران و زنان جوان در نتیجه ربودن‏  به دلیل رعایت نکردن حجاب و یا در نتیجه جنگ و تخاصمات بین گروه های مختلف به شدت افزایش یافته است.

خشونت های خانوادگی در ابعاد بسیاربالایی ادامه دارد و زنان از هر گونه حقی محرومند و مردان بدون ترس از مجازات، به ضرب و شتم زنان خانواده و به بردگی گرفتن آنها ادامه می دهند‏.

ازدواج های اجباری و زندگی شکنجه باری  که درپس آن بوجود می آید همچنان آسمان زنان افغان را تیره نگاه داشته است. دختران جوان یا باید این شکنجه ها ( ازدواج های اجباری )  را برای باقی عمرشان تحمل کنند یا در صورت فرار از خانه با مجازات های دولتی ، خانوادگی و سنتی که شامل زندان و مرگ می شود روبرو شوند‏ و  یا هم گیر باندهای قاچاق زنان بیفتند و وادار به تن فروشی در کشورهای همسایه شوند و یا در به اصطلاح خانه های امن که تحت کنترل زورمندان ، جنگ سالاران ، آدم دزدان و سوء استفاده کنندگان زنان می باشند قرار گیرند‏ و این در صورتی است که به خودکشی و یا خودسوزی دست نزنند.

گزارش های تحقیقی و احصائیه های که از  منابع معتبر دولتی و غیر دولتی در کشور به دست آمده است نشانگر افزایش روز افزون خشونت علیه زنان می باشد.  خشونتهای خانوادگی علیه زنان در همه انواع آن از جمله به صورت فیزیکی در حال ادامه وافزایش است.

 شواهد بسیاری نشان میدهد که سال گذشته 197  مورد اقدام به خود کشی در بین زنان و دختران جوان ثبت شده که 69  مورد آن در هرات و 35  مورد آن در قندهار منجر به مرگ شده است. تنها در هرات از سپمتبر 2006 تا اخیر نوامبر 2006  در فاصله یک و نیم ماه، بیست و چهار زن خودسوزی کردند که بیست تن شان جان سپردند.

خشونت های خانوادگی موجب آسیب های فیزیکی و روانی ، خودکشی، فرار از منزل، قتل، قاچاق مواد مخدر، گرایش و اجبار به اعتیاد و حتی تن فروشی شده است.

خودسوزی در میان دختران جوانی که‏ تاب تحمل بار سنگین فشار و ستم ها را از دست می دهند ابعاد فوق العاده ای به خود گرفته است. برای این دختران جوان در شرایط کنونی دو راه باقی مانده است یا خود را با آتش پطرول  بسوزانند و ججق شوند  و یا بالاجبار در آتش نفرت از زندگی نابرابر و ظالمانه بسوزند. به هر حال راه گریزی از سوختن برای خود نمی بینند. در حالیکه اکثریت آنان راه  دوم را انتخاب می کنند تعداد روزافزونی از دختران جوان با سوزاندن خود آنهم در دوران شکوفایی عمر خویش‏، اینچنین تاسف بار و غم انگیز نقطه پایانی بر زندگی خود می نهند.

فشارهای اقتصادی در نتیجه سه دهه جنگ و ویرانی که سوسیال امپریالیستها و امپریالیستها بر مردم ما تحمیل کرده اند، بار اصلی را بر دوش زنان گذارده است. این فشار ها بعد از سقوط امارت ننگین طالبی افزایش قابل توجهی یافته است  و موقعیت زنان افغان را وخیمتر از پیش ساخته است.

 در این میان زنان بیوه بخصوص از موقعیت شکننده ای برخوردارند. و در اغلب اوقات از هرگونه منبع درآمدی محرومند در حالیکه باید زندگی خود و فرزندان خود را تامین کنند و در همان حال با تهدیدات اجتماعی و فرهنگی جامعه مقابله کنند.

از بلایای جدید دیگری که بعد از سقوط طالبان، اختاپوت وار گریبان مردم ما  را گرفته است‏، فروش دختران و حتی پسران خردسال خانواده های فقیراست که مجبوراً باید جگرگوشه های شان را در بدل مقدار ناچیز پول بفروشند تا از یکطرف از پس قرض برآیند و از جانب دیگر قوت لایموتی را برای سایر اعضای فامیل شان فراهم نمایند. این همه  در شرایطی است که آمریکا و متحدانش هر روزه  میلیون ها دالر را برای تجهیزات نظامی خود به مصرف می رسانند تا به اصطلاح  القاعده و طالبان را شکست بدهند. 

مردم ستمدیده افغانستان  به خاطر فقر ، ناامنی، ترس از ربوده شدن ویا اذیت و آزار  توسط گروه های نظامی وابسته و غیر وابسته به دولت و همچنین در نتیجه عملیات های ارتجاعی طالبان که به مدارس دختران حمله می کنند‏، آنها را می سوزانند و یا بصورت معلمین مکاتب دختران و محصلین دختر تیزاب می پاشند‏، از فرستادن  دختران خود به مکاتب جلوگیری می کنند.با این وضعیت می توان نتیجه گرفت که جز در پایتخت که بصورت سمبولیک زنان در بخش هایی بکار اشتغال دارند، در تمام کشور زندگی برای زنان جهنمی است که دموکراسی کنونی کوچکترین اثری نه تنها بر بهبود زندگی آنان نگداشته که خودکشی و خودسوزی را میان آنان افزایش داده است. اخیراً نیروهای ائتلاف در غنی خیل ننگرهار چند زن را به گلوله بستند.