کشتار افغان ها پایان ناپذیر است

7 ثور سر آغاز قتل عام هایی گسترده ای بود که هر که سر به تنش می ارزید، روانه زندانها و پولیگون ها میشد . انتشار لیست سیزده هزار اعدامی ، قتل عام هرات وکراله در کنر و بعد با آمدن شوروی ها از یک سو بمباران ها و توپ و تانک پرانی ها و از سوی دیگر مکتب سوزی ها و انهدام ها، جان هزاران نفر را گرفت . سقوط دولت نجیب و به قدرت رسیدن تنظیم ها در کابل، جنگ های خونینی را بدنبال داشت که در کابل به تنهایی 65 هزار نفر جان باختند و پایتخت به ویرانه ای مبدل گشت. طالبان کشتارهای مردم را همچنان ادامه دادند. قتل عام مزار، شمالی و یکاولنگ باز هم در کنار صدها قتل، شکنجه، دست و پا بریدن  همچنان ادامه یافت. 11 سپتامبر و حملات امریکا بر مناطق پایگاهی طالبان قتل‌های جدیدی را رقم زد و ظهور دوباره طالبان خونریزی های دردناک دیگری را در پی داشت.

تمام این قتل ها زیر نام دفاع و حمایت از مردم، دین، آزادی و دموکراسی صورت گرفته و تا حال ادامه دارد. آنانیکه هدایت گران این همه قتل عام ها اند، اکنون یا در پارلمان و یا در حکومت به عنوان «خدمتگذاران» مردم نشسته اند و از قانون، عدالت، دین و مردم حرف می زنند. این کشتارها اکنون بوسیله طالبان و نیروهای خارجی حاضر در افغانستان ادامه یافته، هر کدام خود را برائت می دهند و حق مسلم خود می دانند که این کار «شریف» را ادامه دهند. طالبان با حملات انتحاری در میان کتله های مردم بیگناه و یا مین گذاری تا میتوانند، میکشند و نام آنرا اجرای شریعت و عملیات استشهادی می گذارند. کارگران را مورد حملات گروهی قرار داده، زخمی ها را به گلوله میبندند و گلوهای بیگناهان بسیاری را با کارد قساوت میبرند. نیروی های امریکایی و ناتو بی پروا بر مردم بمباران می کنند و به نام طالب از کشته پشته می سازند. در این میان هیچ مرجعی وجود ندارد که از این ستم و استبداد فاشیستی حساب بگیرد و کسی هم پاسخگوی این اعمال وحشیانه خود نبوده، با خون مردم، توجیه مسوولیت شرعی و یا اجرای دموکراسی را مینمایند، خونیکه فقط دوهزار دالر ارزش دارد و هر روز صدها قطره بر خونهای خشکیده ای دیروز افزوده می گردد و دیگران بی رمق به اینخونها می نگرند و گویی در صف مرگ ایستاده اند و به این خاطر کشف گورها و نمایش جمجمه ها هم چندان تاثیری بر این وضعیت نداشته، شعارها و تحصن های فرمایشی مقابل یوناما و از دولت بیچاره و مقامات سازمان ملل تقاضای محاکمه جنایتکاران را نمودن جز مردم را به سراب بردن معنی دیگری ندارد. در حالیکه مردم میخواهند تا آنچه امروز اتفاق می افتد باید به آنها به فوریت برخورد صورت بگیرد، نه اینکه امروز را پنهان نمایند و فقط به دیروز بچسبند.

مردم افغانستان با این همه جان دادن و به سوگ دلبندان شان نشستن، راهی جز اینکه خود تصمیم بگیرند و سرنوشت خود را خود رقم بزنند، چاره ای ندارند. اینکه چگونه، هر اقدام جمعی که به پایان ناپذیری کشتار افغان ها بیانجامد، باید چنان پایانی را کشف کرد.