سگ و سنگ:
گویند مردی از شهری می گذشت، سگی به سوی او دوید، مرد سرخم کرد تا سنگ بردارد، اما سنگ چنان به زمین محکم بود که هر چه تلاش کرد نتوانست آنرا بردارد، در حالیکه سگ به او حمله ور شد، فریاد کشید: « این چه شهریست که سنگ را می بندند و سگ را رها می دارند » در شهر ما هم اکنون قصه بدین منوال است. در پارلمان، جنایتکارانی که دست شان به خون صد ها هموطن ما آلوده است و صرف در کابل 65 هزار کابلی را در آتش سوزاندند، مورد عفو قرار می گیرند، اما ملالی جویا که بر این جنایتکاری ها اعتراض می کند به محاکمه کشانده می شود و به تعلیق می افتد. اینکه چه درکی در پارلمان از تعلیق وجود دارد خود سوال انگیز است. تعلیق عموماً در زمان معینی اعمال می گردد تا اگر فرد در شیوه کارش تغییر بیاورد، دوباره جذب کار و یا ارگانی که دارد، گردد نه اینکه تا ختم کارهمان ارگان به تعلیق محکوم گردد ، این تصمیم از نظر شکلی هم بسیار مضحک و مسخره می باشد.
یک معاش مساوی به 225 معاش:
اخیراً معاش 187 تن از سران حکومت و قضا، طی مکتوبی به تایید رئیس جمهور رسید که شامل 2 معاون رییس جمهور، 26 وزیر کابینه، 9 نفر شورای ستره محکمه، 13 رییس مستقل، لوی خگارنوال، 34 والی، 62 معین، 40 وزیر مشاور که جمله 187 نفر می باشد، جمع معاش این 187 نفر 152367000 افغانی می شود که اگر به 3500 تقسیم گردد هر یک ازین 187 نفر برابر 225 نفر مامور یا معلم معاش می گیرند. این مقدار، معاش رسمی است، اینکه بسیاری اینان از بیرون چقدر می گیرند و " در آمد " های دیگر شان چقدر است آنرا خدا می داند زیرا این همه موتر، با دیگارد، مهمانخانه، حرمسرا، شیرپور سازی، تحصیل فرزندان در پر مصرفترین مراکز تحصیلی خارجی وغیره را با این مقدار پول نمی توان سامان داد و لابد باید مدارک دیگری هم نزد ایشان وجود داشته باشد.
کشته 2000 دالر، معیوب 1000 دالر:
قیمت کشته و زخمی در هیچ نقطه جهان به اندازه افغانستان ارزان و یا حتی رایگان نمی باشد. وقتی در جایی انفجاری رخ می دهد و یا نیرو های امریکایی با بمباران یا فیر مستقیم افغان ها را می کشند، در بدل هر کشته 2000 دالر و در بدل هر زخمی 1000 دالر از طرف دولت افغانستان برای خانواده های شان پرداخته می شود، این در حالیکه برای رهایی یک نفر ایتالوی 2 ملیون دالر پرداخته شد و دیده می شود که ارزش یک اروپایی با ارزش هزار نفر افغان برابرمیباشد. وقتی این افغان ها به این پیمانه ارزان باشند، چرا امریکایی ها و اروپایی ها دست به کشتار نزنند و چرا طالبان و القاعده در بازار های عام عملیات انتحاری نکنند، آیا در هیچ جای جهان، انسان ها را اینقدر مفت و ارزان دیده اید؟
چاپ اژدهای خودی:
اخیراً کلید گروپ به حمایت سفارت فرانسه دست به چاپ کتاب "اژد های خودی" اثر سید بهاءالدین مجروح زد و روزیکه پخش آن آغاز گردید، جلسه ای در مرکز فرهنگی فرانسه در لیسه استقلال دایر شد. درین جلسه که افراد زیادی از نویسندگان و دوستان مجروح شرکت داشتند. پیام کرزی به وسیله وحیداله سباوون از سرگروپان حزب اسلامی و وزیر دفاع آن در زمان درگیری های تنظیمی که حال وزیر مشاور کرزی است خوانده شد و پیام وزیر اطلاعات و فرهنگ به وسیله حلیم تنویر که او هم یکی از کادر های حزب اسلامی در اروپا بود، قرائت گردید. چون همه از جمله خانواده آقای مجروح معتقد بودند که سید بهاءالدین مجروح به وسیله عمال گلبدین به قتل رسیده و درین مورد دهها نوشته صورت گرفته است، قرائت این پیام ها از سوی این افراد در حقیقت به تحقیر گرفته شدن این جلسه و این افراد بود که متاسفانه کسی صدای خود را بالا نکرد.
دلت کاست د هندوستان د وګړو په سلو کې ۲۴ جوړوی. دا کاست، چې په استعماری ژبه ورته "وروسته پاتې طبقې" ویل کیږی، د ډیر پخوا څخه له ټولنیز پلوه د هندوستان تر ټولو کښته او بیوزله کاست شمیرل کیږی او د "نجسانو" په نوم یادیږی. دا وخت د هند په بنګلور ایالت کې ۱۵۰۰۰ میرمنې چې په دلت کاست پورې تړاو لری، د کنارآب پاکولو په "سکټور" کې کار کوی. دلت میرمنې ۱۵۰۰ کاله کیږی چې د بنګلور ایالت د کنارآب پاکونې "دنده" پر مخ بیایی. دا میرمنې د سهار په ۶ بجو په کار پیل کوی او د شپې تر یولسو بجو پورې په کنارآب پاکولو بوختې وی. د آزاد بازار دلالان لدې " دود" څخه ګټه پورته کوی او دې میرمنو ته په ورځ کې د ۳۰ تر ۴۰ کلدارې د مزد په توګه ورکوی. همدا ډول د ممببی په سلو کې ۹۰ بدلمنې میرمنې په دلت کاست پورې تړلی لری.
د دلت کاست سره د هندی فیوډالانو او پانګوالو دا ناوړه چلند، د بنګلور د کوڅو د قهریدلی ولس د کرکې سره یوځای د دې کاست د شاعرانو او لیکوالانو په کلېمو کې د مقاومت بڼه غوره کړې ده. د دلت شعر چې د رنځونو او د دې کاست د مبارزو هنداره شمیرل کیږی، د لومړی ځل لپاره په ۱۹۶۰ کال کې د مهراشترا په ایالت کې د خپلواکۍ غورځنګ رامنځ ته کړ. دا شعرونه د هغه رنځونو او کړاونو څخه غږیږی چې واکمنو طبقو د دود او سنت تر نامه لاندې د دې کاست پر وګړو تپلی دی.
دلت لیکوالان، لیکنه او شعر د ښکلاپیژندنې یو ژانر نه ګڼی، بلکې خپل شعر او لیکنه یوه سیاسی مبارزه ګڼی او د خپل قلم څخه د هغه طبقاتی ناورینو د بربنډولو لپاره کار اخلی، چې د فیوډالانو او پانګوالو لخوا د کاستی دودیز سیستم تر نوم لاندې پر خلکو پلی کیږی. دې ولسی لیکوالانو له تورپوټکو امریکایی شاعرانو څخه په الهام اخیستنې سره د خپلو شعرونو او لیکنو د کلیمو ځواک د پانتردلت غورځنګ په بڼه رامنځ ته کړ، چې د دې غورځنګ موخه د راډیکالې سیاسی مبارزې سره د شاعرانه غبرګون ګډول وو. د دې غورځنګ پیل په ښه توګه وکړای شو په هند کې د دودنو ناانسانی اړخونه برملا کړی او په دې ډول د دلت شعر او ادبیات په هند کې د آزادی د رښتونی ادبیاتو بڼه غوره کړی ده.
د دلت کاست نامتو شاعر نامدئو دهاسال هغه ناتار او ظلم چې پر دې کاست تیریږی، داسې کاږی:
ما هغه مهال نړۍ ته سترګې پرانیستې چې لمر په ډوبیدو و
او لمر ورو ورو پریوت
زه، د شپې په تروږمو کې، په کړکیچونو کې زیږیدلی یم
په زړې ټوټې کې تړل شوی وم
لکه د یو چا په شان چې په تن کې د مردکی سره لوی شی
ما مدفوع وخوړه او لوی شوم
پنځه قرانه راته راکړﺉ
پنځه قرانه راته راکړﺉ
او په بدل کې یې، پنځه ښکنځلې وپېرﺉ
دامن زدن به مسایل قومی، زبانی و سمتی و ایجاد غندهای قومی در دوران حکومت نجیب برای افراد فرصت طلب و جنایتکار جهت انجام جنایات و غارت و چپاول اموال مردم بود. در زمره این افراد، یکی هم دوستم است که در قطار دیگران درج لیست جنایتکاران جنگی دیده بان حقوق بشر نیز می باشد.
بریدن دوستم از حکومت نجیب، وضع رژیم پوشالی را دگرگون نمود. پیوستن او به جمعیت اسلامی و شورای نظار و بعد رفتن در کنار گلبدین همه و همه سبب خرابی بی شمار و ریخته شدن خون هزاران هموطن ما گردید.
حمایت بعضی از کشورهای همسایه با کمک های مالی بیدریغ شان در پهلوی غارت و چپاول منابع زیرزمینی چند ولایت در شمال با عواید سرشار گمرکی و تجارتی سبب شد تا دوستم تعدادی از قوماندانان جمعیت، حزب اسلامی و سایر تنظیم ها را به سوی خود بکشاند و تمویل نماید. ولی زمانی که روزنه های دیگری با امکانات بهتر به روی این قوماندانان باز شد، آهسته آهسته از دوستم فاصله گرفتند. در عکس العمل به این، دوستم تا حد ممکن این افراد را به گونه های مختلف تهدید و توبیخ کرد. این سلسله از قتل پهلوان رسول که به او نسبت میدهند، شروع شد که تا حال ادامه دارد. زدوبند های پارلمانی باعث تشدید بیشتر اختلافات گردید. اظهارات اکبر بای دوست قبلی دوستم در مخالفت با وی، لت و کوب فیض اله ذکی در سال گذشته توسط دوستم ، توطئه بمب گذاری علیه جمعه خان همدرد والی جوزجان که زمانی دوست و متحد دوستم بود و سوء قصد ناکام به جان احمدخان سمنگانی (بنابه ادعای خودش) که تا چندی قبل معاون دوستم بود، اوج این اختلافات را نشان می دهد. حادثه اخیر سبب شد که در ولایت سمنگان تظاهراتی برعلیه دوستم صورت گرفته و تصاویر وی به آتش کشیده شود. در عکس العمل متقابل، دوستم هم تظاهراتی به راه انداخت و خواهان برکناری جمعه خان همدرد دوست دیرینه اش شد و در ضمن تهدید نمود که به جای بیرق ملی کشور، بیرق جنبش ملی را برخواهد افراشت. در نتیجه برخورد افراد دوستم با جمعه خان، هشت نفر کشته و 40 تن دیگر زخمی گردیدند. مردم رنجدیده ما که خودسری ها و جنگ های تنظیمی را فراموش نکرده اند، چشم به راه روزی اند که بساط این جنگ سالاران برچیده شده و به پای میز محاکمه مردمی کشانده شوند.
د طالبانو له راپرځیدو او افغانستان ته د ائتلاف په مشرۍ د امریکایی ځواکونو له راتګ وروسته سلګونو افغانانو نه یوازې د طالبانو په لاس، بلکې د امریکایی او ناټو ځواکونو په بمباریو او ډزو کې خپل ځانونه له لاسه ورکړی دی. هر وار د خلکو د کورونو د ویجاړولو او د بې ګناه وګړو له وژلو وروسته لوی لوی کمیسیونونه د پیښې د څیړلو لپاره جوړیږی او د یوې اعلامیې په ترڅ کې د ائتلاف او ناټو ځواکونه له خلکو څخه بخښنه غواړی. د بې ګناه وګړو د وژلو دا لړۍ لا تر اوسه دوام لری.
څو میاشتې وړاندې هم کله چې امریکایی سرتیری د تورخم-جلال اباد پر سړک د تیریدو پر مهال تر برید لاندې راغلل، نوموړو سرتیرو په پټو سترګو په ډزو پیل وکړ او څو کیلومتره لیرې یې عام وګړی چې په خپلو کروندو کې په کار بوخت وو، په مردکیو وویشتل. د دې پیښې په ترڅ کې نږدې 16 ښځې، ماشومان او نارینه په شهادت ورسیدل. د امریکایی ځواکونو د دې غیرانسانی چلند په وړاندې د سیمې خلک واټونو ته راووتل او عمومی لاره یې د دوو ساعتونو لپاره وتړله، تر څو دولت د دې پیښې عاملین محاکمه او جزا ورکړی. دولت او امریکایی ځواکونو هم د پیښې د څیړلو ژمنه وکړه او په پای کې یې وویل، کومو سرتیرو چې دا ناوړه چلند سر ته رسولی دی، د جزا په ډول له افغانستان څخه ایستل کیږی او بیرته امریکا ته ستنیږی!! دا لومړی ځل دی چې امریکایی سرتیری له داسې جزا(!) سره مخامخ کیږی چې له خوشحالۍ څخه لاس او پښې نه پیژنی. ښایی تورنو سرتیرو په زړونو کې ویلی وی چې کاشکې دا کار مو له دې وړاندې سر ته رسولی وای تر څو جزا(!) را ته راکړل شوی وای.
امریکایی سرتیری له هرو څلورو میاشتو وروسته بدلیږی او د هغوی پر ځای نوی سرتیری افغانستان ته راستول کیږی. د جلال اباد له پیښې څخه له درې میاشتو زیاته موده تیره شوې وه چې امریکایی سرتیرو ته دا جزا(!) واورول شوه، ښایی په دې موده کې د هغوی د بیرته ستنیدو نیټه هم پوره شوې وه، خو دا مهمه نه ده. مهمه د جزا(!) ورکولو نفس دی. ایا د 16 بې ګناه انسانانو د وژلو په بدل کې یوازې د امریکایی سرتیرو ایستل د هغوی د وینو ځواب ورکولای شی؟ دا په داسې حال کې چې امریکایی سرتیرو ته افغانستان د دوزخ بڼه لری او که چیرې هغوی د جزا په شکل ورڅخه ایستل کیږی، دا په خپله هغوی ته امتیاز ورکول دی. نوموړې جزا(!) دې ته ورته ده چې که یو سرتیری د پهرې پر مهال ویده شی، د هغه قوماندان خپل سرتیری ته جزا ورکړی چې د یوې اونۍ لپاره حق نه لرې، پهره ورکړې! تاسې فکر وکړئ هغه سرتیرې به په زړه کې څومره خوشحاله وی؟
له بل پلوه نوموړې جزا(!) کولای شی نور امریکاییان هم دې ته وهڅوی چې کله یې زړونه په افغانستان کې تنګ شول او یا تر زیاتو بریدونو لاندې راغلل، د بې ګناه افغانانو په وژلو لاس پورې کړی تر څو جزا(!) ورکړل شی او له افغانستان څخه ووځی. وینه تویول او داسې جزا ورکول؟!
زلمی خلیلزاد، افغان امریکایی شده که در پوهنتون امریکایی بیروت درس خواند و بعد از تابعیت گرفتن ایالات متحده به سرعت برق از پله های قدرت در آن کشور بالا رفت و یکی از طراحان دکترین"مهار اژدهایان کوچک" بعد از فروپاشی اتحاد شوروی با دیک چینی و کولین پاول بود، مدت مدیدی با کمپنی های بزرگ نفتی امریکایی کار کرد، لذا علاقمند حضور امریکا در مناطق نفت خیز آسیا شده و درین راستا به وزارت خارجه آن کشور مشوره می داد.
خلیلزاد بعد از یازده سپتامبر با قوت کنفرانس بن را هدایت کرد و کرزی را به قدرت رساند، بعد از آن به عنوان فرستاده ای ویژه ی رییس جمهور امریکا، به افغانستان آمد و چون شیفته ی جنگسالاران بود، تلاش نمود تا در کنار کرزی آنان را بر اریکه قدرت سوار کند. وی به عنوان قدرت اول در افغانستان عمل میکرد تا اینکه به عراق فرستاده شد و اکنون نماینده خاص امریکا در سازمان ملل که یکی از مهمترین کرسی های قدرت در ایالات متحده است، می باشد.
خلیلزاد در اولین روز احراز این پست به دیدار ظاهر طنین نماینده دایمی افغانستان در سازمان ملل رفت و ابراز داشت که: "آینده جهان به آینده افغانستان بستگی دارد". بسیاری این را یک بیان تشریفاتی ارزیابی کرده و فکر می کنند که خلیلزاد جهت خوش نگهداشتن طنین و افغان هایی که بدون حضور ایالات متحده در افغانستان زندگی را ناممکن می دانند ، گفته شده است. در حالیکه بعداً بوش در ملاقات با دهوپ شیفر سرمنشی ناتو ابراز داشت که افغانستان برای امریکا منطقه حیاتی به حساب می آید و شیفر هم گفت که نیرو های ناتو تا زمانی که در افغانستان ضرورت باشد، خواهند ماند.
این بیانیه ها برای آنانی که تشویش دارند، امریکایی ها روزی از افغانستان خارج خواهند شد و به خیال خام شان « دوسیه افغانستان بار دیگر به پاکستان سپرده خواهد شد» خبر بی نهایت خوش می باشد، ولی برای آنانیکه تحلیل و ارزیابی علمی از اهداف امریکا به عنوان قوی ترین امپریالیزم جهان دارند، چنین ابراز هایی از سوی این سردمداران اگر صورت بگیرد یا نگیرد، می دانند که امریکایی ها و یاران اروپایی اش نه بخاطر خدمت به افغانستان و مردم افغانستان بلکه بخاطر اهداف خاص خود شان به آسیا مخصوصاً جهت ایجاد پایگاه های دایمی آمده اند.
دلایل بسیاری وجود دارد که اگر حادثه یازده سپتامبر صورت نمی گرفت، باز هم امریکایی ها چکمه ها را محکم بسته بودند تا به افغانستان لشکر کشی کنند و پایگاه های استراتیژیک خود را درین جا مستقر سازند ( بسیاری یازده سپتامبر را سناریوی خود امریکا می دانند) زیرا آسیا با داشتن وسیعترین بازار های جهان، بیشترین نیروی کار، بزرگترین ذخایر نفت، گاز، یورانیم، سنگهای قیمتی و دهها ماده خام دیگر مثل رابر، پنبه، کنف وغیره نمی توانست در شرایطی که امریکا یکه تاز جهان است و امکان ظهور قدرتمندانی چون چین و روسیه در آینده می باشد، به افغانستان نیاید.
ایالات متحده و متحدان اروپایی او (انگلیس، فرانسه و آلمان) که هر یک در آسیا دوستانی دارند و به دنبال سرمایه گذاری اند، ارزش ذخیره گاه های نفت و گاز را در جریان جنگ جهانی دوم خوب دانسته اند، زیرا یکی از عوامل مهم شکست آلمان نازی، عدم دسترسی آن به چاه های نفت و گاز جهان، مخصوصاً شرقمیانه بود.
ایالات متحده امریکا قبلاً با حضور نیروهایش در عربستان سعودی، کویت، داشتن گرگ هاری چون اسراییل درین منطقه و حضور ناوگان قدرتمند آن در بحیره مدیترانه و خلیج فارس، در حقیقت شرق میانه را در چنبره خود در آورده، تشویش ازین منطقه ندارد. در شرق دور نیز امریکا با داشتن قوی ترین پایگاه نظامی در جزیره دیگوگارسیا، حضور نیرو هایش در جاپان، کوریای جنوبی، تایوان، فلیپین و هم چنان شناور بودن ناوگان دریایی اش در بحر هند و دریای جنوب چین از کنترول بر شرق دور و جنوب شرق آسیا نیز مطمئن می باشد. اما تشویش ایالات متحده ازآسیای جنوبی و آسیای میانه بوده که باید با حضور نظامی به کنترول این مهمترین، پر در آمد ترین و پر چالش ترین منطقه آسیا بپردازد. زیرا درین منطقه نیم نفوس جهان زندگی می کند. 5 قدرت اتمی جهان (روسیه، چین، هند، پاکستان و ایران) در آن قرار دارند. تضاد های منطقوی و جهانی درین جا گره خورده: روسیه، چین و هند زمینه ای تبدیل شدن به ابر قدرت را دارند و قادر خواهند بود تا این منطقه را جداً تهدید نمایند.
تیوریسن های بورژوازی این را خوب می دانند که رشد ناموزون و بی کنترول سرمایه در جوامع امپریالیستی باعث شاخ به شاخ شدن استثمارگران شده، ممکن نیست روزی این کشور ها منافع ایالات متحده را در آسیا تهدید نکنند و به این خاطر بعد از فروپاشی اتحاد شوروی تلاش مستمر امریکا درین بود تا این منطقه در قلب آسیا را به کنترول خود در آورد و بالاخره به این هدف دست یافت. حضور نیرو های امریکایی درین منطقه، چین و روسیه را بر آن داشت تا در پیمان شانگهای متحد شوند و تلاش دارند پای هندوستان را نیز به آن بکشند. متقابلاً امریکا با تلاش و دادن امتیاز کوشش می کند که هندوستان را ازین معادله خارج سازد.
به این ترتیب استقرار پایگاه های ایالات متحده در افغانستان به خاطر پاسخ گفتن به آخرین و جدی ترین خواست های امریکا می باشد و بی تردید حکم حیاتی برایش دارد و امریکا زمانی ازین منطقه خواهد رفت که یا مجبور به رفتن شود و یا در امیال امپریالیستی اش تغییر به وجود آید. چیزی که اولی اش ممکن و دومی اش نا ممکن به نظر می رسد.
خلیلزاد این جمله را تصادفی و یا تشریفاتی بیان نکرده است، بلکه از روی منافع جهانی و مخصوصاً آسیایی امریکا گفته است و به دوستان و همفکرانش در افغانستان بصورت مستقیم بیان داشته که تا امریکا و آسیا است، ما در کشور تان حضور داریم و جای تشویش برای تان وجود ندارد.
تا زمانیکه آخرین قطرات نفت خاور میانه و نفت و گاز آسیای میانه توسط امریکایی ها مکیده نشود، ممکن نیست از افغانستان بیرون بروند و به این خاطر شب و روز تلاش می نمایند، تا میدان های هوایی بگرام و قندهار را به پایگاه های بزرگ دایمی شان مبدل سازند. اشتغال این همه کارگر درین میدان ها و توسعه سفارت امریکا در کابل این را واضح می سازد که امریکا به این خاطر نیامده است که زود بر گردد.
د آلمان په رستوک ښار کې د اته شتمنو هیوادونو د مشرانو د ناستې په درشل کې نژدې ۸۵۰۰۰ اعتراض کوونکو د اقتصاد د نړیوال کیدو پر ضد لاریون وکړ، چې د پولیسو ( د پانګوالو په لاس د بې وسانو د ځپلو ماشین) سره د نښتې په ډګر واوښت. په دې لاریون کې کین اړخو د سرو بیرغونو په رپولو سره، چې د چه ګوارا عکسونه په کې انځور شوی ول، د اقتصاد د نړیوال کیدو او د خصوصی کېدنې پر خلاف شعارونه ورکول.
که څه هم د اته شتمنو هیوادونو د مشرانو د ناستې سیمه د بالتیک ساحل ټاکل شوی او دا سیمه په اغزنو مزو راچاپیر شوې، لدې سره سره د آلمان دولت د اعتراض کوونکو د ځپلو لپاره ۱۶۰۰۰ پولیسان سیمې ته استولی دی او په داسې حال کې چې لاریون کوونکو اعتراضی شعرونه او سرودونه ویل، پر سرونو ېې د پولیسو چورلکو الوتنه کوله. د رویټرز خبری آژانس د دې لاریون د ځپلو په موخه د پولیسو امنیتی اقدامات د دویمې نړیوالې جګړې وروسته بی ساری ګڼلی دی. که څه هم د اته شتمنو هیوادونو د کلنۍ ناستې موخه، په سمبولیکه توګه د پانګوالۍ او د نیولیبرالیـسی سیاستونو د ځواک ښودل دی، خو په تیروو څو کلونو کې د دې هیوادونو د مشرانو ناسته د ډار او ویرې له امله د سختو امنیتی تدابیرو په منځ کې په لیرې پرتو سیمو کې تر سره کیږی. دا وخت د آلمان په رستوک ښار کې د اته شتمنو هیوادونو د مشرانو د ناستې هوټل شاوخوا درې کیلومتره اوږد او درې نیم متر پلن دیوال جوړ شوى دى، چې پر هر متر یې دولس نیم ملیونه یورو مصرف شوی دی. څه باندې ۲۰۰۰۰ امنیتی کسان د دې دیوال ساتنه کوی.
د اته شتمنو هیوادونو د کلنۍ ناستې دود په ۱۹۹۰ کال کې پیل شو؛ دا ناسته د اته کلونو را پدیخوا د نړیوال اعتراض سره مخ کیږی او بیلابیل غبرګونونه راپاروی، خو سږنی اعتراض تر ټولو جدی او مهم اعتراض و، چې بیلابیلو سیاسی او ټولنیږو ډلو په کې ونډه درلوده. لاریون کوونکو شعار ورکوه چې هغه نړۍ چې اته شتمن هیوادونه ورباندې واک چلوی، د جګړې، بیوزلۍ او د ټولنیزو توپیرونو نړۍ ده او باید د دې نړۍ په وړاندې اعتراض وشی او د طبقاتی توپیرونو پرته یوه نوی نړۍ جوړه شی.
همدا ډول د دې لاریون پر ډیری پوسترونو باندې د طبقاتی توپیرونو پرضد شعارونه لیکل شوی ول . پر ځینو پوسترونو، د اته شتمنو هیوادونو مشران "د تورتم پیړۍ د پاچاهانو" نومول شوی ول، چې د اقتصاد په نړیوال کیدو سره هڅه کوی په وروسته پاتې هیوادونو کې بیوزلی لاسیوا کړی. لاریون کوونکو چیغې وهلې چې د پانګوالو میلمستیا خرابه کړﺉ او ویل یې امپریالیستی ځواکونه باید له افغانستان او عراق څخه ووځی.
د اقتصاد نړیوال کیدو سره په نړۍ کې بیوزلی سیوا شوى ده او په هرې یوې ثانیې کې یو کس د بیلابیلو لاملونو له امله مری؛ نړیوال کیدل ورځ تر بلې د پانګوالو لوی انحصارات شتمن کوی او وروسته پاتې هیوادونه لا د بیوزلې د کرښې لاندې وړی. نړیوال کیدل د دې پر ځاې چې پوځی وسایل له منځه ویسی پر ځاى یې د دولتی او ټولنیزو خدماتو کموالی ته پیڅې پورته کړی دی او د پوځی سیالۍ لمن یې پراخه کړی ده. د اقتصاد د نړیوال کیدو اصلی ګټه د انرژۍ او پوځی انحصاراتو جیبونو ته ولیږی. همدا ډول د اقتصاد نیولیبرالیستی سیاستونه لامل شوی دی چې کمپنۍ د میرمنو څخه د ارزان کاری ځواک په توګه ګټه پورته کړى او په سکس بازار کې یې وګماری. د اقتصاد نړیوال کیدل اته شتمنو هیوادونو ته دا وخت په لاس ورکړی چې د پوځی سکټور وروسته د سکس سکټور څخه ډیره ګټه تر لاسه کړی.
دا ناورینونه لامل کیږی چې ورځ تر بلې د نړیوال کیدو په وړاندې نړیوال غورځنګونه پیاوړی شی او د یوې نوې نړۍ زیری ورکړی چې پر انسانی ارزښتونو ولاړه وی.
جنگ مقاومت افغان ها که بعد از کودتای ثور، به ویژه اشغال توسط اتحاد شوروی سابق ابعاد گسترده تری به خود گرفت از اعتراضات و عدم همکاری مردم با دولت وقت آغاز و تا سرحد مبارزه مسلحانه پیش رفت. صفوف وسیعی این جنگ رهایی بخش را توده های ناراضی و خشمگین مردم تشکیل می دادند که به کوه ها و تشکیل گروپ های مسلح کشانیده شدند. آغاز این خیزش های مردمی، خودجوش و بی رهبری بود که بعدها در اثر دخالت سازمان های استخباراتی کشورهای همسایه، عربی و دول غربی و ایجاد و رشد تنظیم های جهادی که از حمایت مالی بیدریغ آن کشورها برخوردار بودند، از رسالت اصلی منحرف شد. بعد از حاکمیت و درگیری پیوسته تنظیم ها، گروپ های مسلح و قوماندانان شان حاکمان خودمختاری شدند که هیچگونه حدوحصری در لگام گسیختگی نمی شناختند. هر کدام دارای زندان های شخصی بودند و می توانستند ببندند، بکشند، دارایی های مردم را چپاول کنند، زنان شوهردار را به نکاح افراد دلخواه درآورند و مرتکب ده ها جنایت دیگر شوند. در جریان جنگ های تنظیمی جنایاتی صورت گرفت که تاریخ نظیرش را ندیده بود. اما اگر فغان مردم به آسمان بلند می شد و شکایتی به "رهبران" می شد، استدلال می کردند که گویا اگر بر قوماندان فشار وارد کنند آنان به جبهه مخالف شان می پیوندند. بناً هر یک عده ای از جنایتکاران را مورد حمایت و نوازش قرار داد و تشویق به جنایت کرد.
مردم داغدار ما با سقوط رژیم قرون وسطایی طالبان و تشکیل دولت های انتقالی و انتخابی و حضور هرچه گسترده تر جامعه جهانی تصور می کردند روزنه ای امیدی برای تامین عدالت باز شود، اما این آرزو با همچو سیستم و ترکیب دولت چیزی بیش از سراب نبود. به ویژه زمانی که عده ای از همین جنایتکاران به جای محاکمه در دادگاه ها، به عنوان نمایندگان مردم در پارلمان کشور جا داده شدند و برای ملت قانون تدوین نمودند و منشور خودبخشی را تصویب کردند. سردسته های همین جنایتکاران که زمانی خون جانب مقابل را ریخته بودند، همدیگر را به آغوش کشیده به ریش قربانیان همدیگر و ملت رنجدیده خندیدند.
فساد اداری روز افزون در ادارات و دستگاه قضایی دولت، رشد باندهای مافیایی آدم ربایی، قاچاق مواد مخدر در رده های بالایی دولت مسایلی بود که مردم آسیب دیده را از دادخواهی کاملاً نومید نمود.
مسایل و عوامل فوق سبب شده تا مردم ما در مواردی خود مستقیماً وارد عمل شده و دست به انتقام جویی بزنند. قتل و حمله بالای تعدادی از قومندانان در یک سال گذشته نمونه ای از عطش انتقام جویی مردم است که به طور نمونه می توان از چند مورد نام برد: قتل امان اله در شیندند، ترور مولوی اسلام محمدی و فرید صدراعظم دوران ربانی در کابل و یکی دیگر از قومندانان حزب اسلامی در خیرخانه کابل، قتل قوماندان شینو جمعیتی در مارجه ولایت هلمند، مرگ مرموز بشیر بغلانی و همچنان اجرای چند حمله ناموفق دیگر نظیر حمله به جان قوماندان کینتوز قومندان امنیه بدخشان، حمله به جان قوماندان عبدالولی جمعیتی-دوستمی در ولایت تخار، چندین حمله بر شیرعلم ابراهیمی والی غزنی مربوط حزب سیاف، بمب گذاری نافرجام در راه جمعه خان همدرد والی جوزجان و حمله ناکام بر احمدخان سمنگانی جمعیتی-دوستمی در هفته گذشته و ده ها مورد دیگر. در کشتارهای یاد شده می توان عوامل گوناگون را برشمرد، از جمله رقابت های مافیایی، تنظیمی و سیاسی و انتقام گیری مردم دردکشیده.
ترور، قتل و حملات ناموفق بر قوماندانان روی هر عاملی که باشد، چلنج بزرگ برای دولت تحت الحمایه غرب است که نتوانسته برخورد روشنی به گذشته ای این جنایتکاران بنماید و این امر سبب می شود که مردم برای انتقام گیری ازین ددان خود دست به کار شوند.
دولت ایران در حالیکه 13 ولایت را منطقه ممنوعه اعلان کرده است، مهاجران افغان را بدون کوچکترین گذشتی از خانه هایشان بداخل موتر ها انداخته به هرات و نیمروز رد مرز می کنند. بسیاری ازین مهاجران که مشکلاتی از قبیل اخذ پول از کارفرمایان، اخذ پول گروی خانه وغیره دارند، پول های شان مانده، آنان را به زور روانه افغانستان ساخته اند. بعضی از افغان ها به روی جاده ها دستگیر شده، زن و اطفال شان در خانه باقیمانده، انتظار آمدن سرپرست فامیل را دارند و به هیچ عنوان توان برگشت دوباره را نداشته، معلوم نیست زن و فرزندان شان چگونه زندگی کنند. برخورد نیرو های امنیتی ایرانی این بار در برابر افغان ها چنان شدت دارد که قطعاً قابل پیشبینی نبود. در نیمروز صد ها خانواده بی جا و سرپناه در دشت افتاده تا زمانیکه موتر برایشان میسر می گردد، زندگی دوزخ آسا دارند. اطلاعات در دست است که تا حال چندین افغان را نیروهای بسیج ایرانی به قتل رسانده اند. اینکه اینها اینطرف چطور زندگی خواهند کرد با توجه به بیکاری و فقریکه دامنگیر مردم است و بیکفایتی های دولت افغانستان گراف بیکاران چندین در صد بالا خواهد رفت و زندگی مردم دوزخ آساتر خواهد شد.
څارنوال و طلوع:
کشیدگی های که اخیراً میان څارنوال و طلوع به وقوع پیوست، ناشی از عقده هایی بود که طی چند سال بر بستر مخالفت های سمتی، ملیتی و زبانی شکل گرفته است. تلویزیون طلوع از چندی به این سو بحث های زبانی را در تلویزیون به راه انداخته بود و څارنوال هم بدنبال فرصت مناسبی می گشت. تا اینکه با این تمسک که تلویزیون صحبت های اورا تحریف کرده است، دستور دستگیری مسوولان تلویزیون را صادر کرد و بعد آقای صدیق احمد زاده را با کش و گیر فراوان بردند و چند لحظه بعد رها کردند. طلوع تبلیغات دامنه داری را علیه څارنوال به راه انداخت و حامیان څارنوال هم خواهان بسته شدن این تلویزیون گردیدند. کمیسیون بررسی تخلفات وزارت اطلاعات و فرهنگ هم طلوع را ملامت کشید و خواهان عذر خواهی آن از څارنوال شد. طلوع عذر نخواست ولی برنامه شش و نیم اش را که در مورد کارکرد څارنوال بود به بهانه مشکلات تخنیکی منتشر نساخت. این تشنج که به شکلی مهار شده است ولی څارنوال اخیراً هیئتی را به منظور باز پرسی از طلوع موظف کرده است. این برخورد نشان داد که چگونه جنجال های سی سال گذشته میان عده ای ریشه دارد و بمجردیکه زمینه مساعد گردد، خود را نشان می دهند.
شیرپاو و انتحار:
آفتاب احمد خان شیرپاو که وزیر داخله پاکستان است روز نهم ثور حین سخنرانی در چارسده پشاور با حمله انتحاری روبرو شد و در حالیکه 20 نفر کشته و چندین نفر زخمی شدند خود شیر پاو و پسرش که عضو پارلمان ایالتی است زخم برداشتند. نظامیان پاکستانی از جمله شیر پاو که از حامیان طالبان به حساب می آیند، اخیراً مورد حملات شدیدی از سوی برادران طالب و القاعده شان قرار گرفته اند.
شیر پاو که زمانی از رهبران ارشد پیپلز پارتی بی نظیر بوتو به حساب می آمد و بعد از کودتای مشرف با دولت او سازش کرد، در جریان متار که وزیرستان و تشدید حملات طالبان در افغانستان نقش داشت. این انتحار که او را تا دروازه مرگ برد، نشان داد که سیاست بازی های پاکستان در افغانستان و تقویت تروریزم بالاخره گلوی خودش را هم می گیرد. زیرا انتحار کنندگان بیشتر از نیروهای خارجی افغانهای بیگناه را به قتل می رسانند.
اگر مشرف به این بازی با آتش ادامه دهد، ممکن است که این بار ریش خودش را هم بسوزاند. کشتار 300 نفر ازبک پیرو القاعده در وزیرستان که به تحریک قبایل توسط دولت پاکستان صورت گرفت، حتماً چنین بهایی را می طلبد که در آینده انتظار بیشتری از آن میرود.
7 ثور و تحلیل حکم خان:
آقای الحاج حکم خان الماس مسوول کمیسیون روابط خارجی " د افغانستان ملی یووالی گوند" برای اینکه حقانیت 7 ثور را نشان دهد و ثابت سازد که 7 ثور کودتا نه بلکه انقلاب و شرایط عینی و ذهنی جامعه ایجاب چنان تحولی را داشته است، تحلیلی را ارایه داشته است. این تحلیل که جز قصه جریان به راه افتادن کودتا چیز دیگری نیست و آن هم برای هر کوچک و بزرگ افغانستان روشن می باشد، چیزی بنام تحلیل در آن دیده نمی شود. این آماده بودن شرایط عینی و ذهنی و این تحول را بالاخره مربوط به زندانی شدن چند تن از رهبران حزب دانسته و بالاخره ضرورت "انقلاب" را بیان داشته است. اینکه این حزب با این کودتا چه عملکردهای داشت و بالاخره چطور به دعوت شوروی ها جهت تجاوز به افغانستان پرداخت، همه را به گردن پرچمی ها انداخته خود را با یک قلم برائت داده است. علاوتاً جهت براه افتادن این "انقلاب" قتل یک نفر به نام خیبر تمسکی شده تا صورت بگیرد، این آقا که خواسته است با این سادگی مردم را قناعت بدهد و این طور حکایتی را تحلیل نام بگذارد، قادر به هیچ خدمتی برای رژیم تره کی، امین و کودتای ثور شده نمی تواند. خوب بود عوض اینکه آقای حکم خان زور میزد تا از کودتا انقلاب بسازد و دلایل عینی و ذهنی را اینطور ساده بجای واقعیت ها بنشاند و تره کی و امین را برائت بدهد، فعالیت های این حزب را بیان می داشت و بار سنگین این همه قتل، ویرانی، تجاوز و وابستگی را از شانه هایش پایین میکرد و آن وقت با گردن افراشته به تمام جریاناتی که به مزدوری و وطنفروشی درین سه دهه دست زده اند، انتقاد می کرد و ثابت میکرد که او وطنپرست واقعی می باشد. در غیر آن ماهیت و کار سردمداران 7 ثور برای تمام مردم افغانستان روشن بوده، خیانت های شان با دریا های پر از آب شسته نمی شود، چه رسد به این نوشته بسیار پیش پا افتاده که هر چیز در آن دیده می شود، جز تحلیل و ارزیابی.
ثابت و شیرپور:
لوی څارنوال که چند بار در برابر شیرپور چوران جدل به راه انداخته و اعلان میکرد که حتماً پول این زمینها را از آنان خواهد گرفت، اخیراً خودش نیز توانست در این منطقه صاحب زمینی شود که حتماً به زودی قصری بر آن اعمار خواهد کرد. شاروال کابل این خبر را تایید نمود و گفته میشود که بلدوزری نیز در آن به کار مصروف است. این لوی څارنوال اینقدر دندانخایی کرد و بالاخره خود به چنان زمینی دست یافت که خود نشان میدهد، ایشان در کار خود چقدر پیگیر میباشند و در آخر کارش به کجا می انجامد!! این کار دو "فایده" داشت یکی اینکه څارنوال صاحب در محل زورمندان، خود صاحب خانه شد و از سوی دیگر زور مندان بعد از این به آرامی می خوابند، زیرا با آقای ثابت در این مورد هم صنفی شدند.
ناتو، ائتلاف و کشتار:
نیروهای ائتلاف و ناتو که بیپروا دست شان را در قتل و کشتار مردم، آزاد می بینند و بعد از آن کرزی هم اظهار تأسف کرده، چیزی از دست اش بر نمی آید، در این روز ها باز هم کشتارهایی سنگینی به راه انداختند. در حمله به خانه ای در غنی خیل ولایت ننگرهار، چند زن و مرد را به قتل رساندند و حد اقل دو زن را با خود بردند. همچنان در حمله به منطقه زیرکوه ولسوالی شیندند ولایت هرات 167 تن را کشته و عده زیادی را زخمی کردند. در این دو مورد هم مردم غنی خیل و هم مردم شیندند دست به تظاهرات خونین و گسترده ای بر ضد این نیروها زدند و در شیندند تا رسیدن قوای امنیتی از هرات، تظاهر کنندگان کنترول ولسوالی شیندند را به دست گرفتند. قرار است که به اصطلاح این خارجی ها مردم افغانستان را از شر تروریزم برهانند و دموکراسی را در افغانستان پیاده کنند، در حالیکه خود بدتر از تروریستان دست به قتل و کشتار میزنند. وقتی انفجار عده ای از مردم بی گناه را به کام مرگ میبرد، دیگر چه فرقی دارد که این انفجار را طالبان انجام میدهند یا امریکایی ها؟
مافیا و زمین:
چندی پیش وزارت انکشاف شهری اعلان کرده بود که سه ملیون و هفتصد هزار جریب زمین از سوی جنگسالاران غصب شده است. در برنامه حقیقت تلویزیون آریانا، وقتی گرداننده از وزیر انکشاف شهری آقای پشتون پرسید که این مافیا کیانند که این قدر زمین را به زور گرفته اند؟ وزیر ضمن اینکه تعهد انتشار حرفش را از گرداننده گرفت، گفت: «فهیم مافیای زمین است و هفتصد جریب زمین را به زور غصب کرده است.» و به این صورت میتوان دانست که بسیاری از افراد بر قدرت در پنج سال اخیر با میله تفنگ خود را به چه دارائی های رسانده اند.
بخش هایی از نوشته فاروق فارانی
میر غلام محمد غبار روشنفکر و مبارز برجسته کشور، زمانی در کتاب مشهور "افغانستان در مسیر تاریخ" در برخورد با کشور هایی که سرنوشت جهان را در دو سه قرن اخیر در دست داشته اند، با چند جمله کوتاه نظریه سترگ و پر محتوایی را به میان کشید.
او از تئوری "فاشیسم قاروی" سخن گفت و این بحث را پایه گذاشت. اما با تاسف بعداً آن سلسله دار تفکر و دموکراسی ، وقت یا امکان نیافت که نظریه یادشده را بیشتر باز کند و بر پایه استدلال و داده هایی که بسیارند، متکی سازد.
آنچه مهم است اینست که در پرتو این نظریه بسیاری از بحران های سیاسی جهان میتوانند تفسیر درست خود را بیابند، اما با تمام اینها پرداختن به این نظریه بکر امریست بیرون از حوصله این مختصر. از همین جهت ترجیح میدهم، طرح این بحث را به اندازه بضاعت، برای بعد بگذارم .
فاشیسم بصورت عمده بزرگترین پایگاه و سکوی پرش فکریش نژاد پرستی است. چیزی که دموکراسی، لیبرالیسم، فاشیسم و سوسیال دموکراسی غرب همه به جهان بیگانه با خود شان از آن دیدگاه نگاه میکنند و از همان موضع برخورد مینمایند.
امروز تنها به خاطر یک سرباز اسراییلی، غزه به صورت زندانی در می آید و کودکان، زنان و انسانهای بسیاری به خاک و خون کشیده میشوند. به خاطر دو سرباز اسراییلی که از منطقه نظامی و توسط افراد نظامی ربوده میشوند، سراسر لبنان، تمام بخش های غیر نظامی بشمول انسانهای غیر نظامی بخاک و خون می غلتند.
امریکا ناظر و پشتیبان این کشور کشیست و پنهان هم نمیکند. بریتانیا همچنین .
آلمان وقتی کشتی های جنگی خود را به سواحل لبنان میفرستد با وضاحت اعلام میدارد که برای دفاع از اسراییل به این اقدام دست یازیده است .
فراموش نمیکنم که یهودان خود قربانی فاشیسم بوده اند و علاوه بر آن دانشمندان و بزرگانی که ریشه در جامعه یهود داشته اند، از جمله سرآمدان تفکر بشری میباشند. اما وجود اسراییل امروزه ربط چندانی به مساله یهود ندارد. اسراییل امروزه سگ نگهبان "فاشیسم قاروی" سفید در تمام جهان است.
هر که فلم های دراکولا را دیده باشد، میداند که از ویژه گی های این افسانه اینست: وقتی دراکولا ی اصلی، دندان در گلوی قربانی خود فرو میبرد، نه تنها خون او را می آشامد بلکه قربانی خود را نیز به دراکولای خون آشام دیگر مبدل میکند. داستان صهیونیسم نیز چنین است. فاشیسم سفید هیتلری وقتی به یهودان ستم های بزرگی روا داشت، از میان آنهمه قربانی صهیونیزم دراکولا شده نیز سر بلند کرد که همپای به خاک وخون کشیدن فلسطینیان و سایر اعراب، یهودان را نیز که آنهمه مصایب بزرگی رامتحمل شده بودند، در موقعیتی قرار داد که خواهی نخواهی مورد نفرت عمومی قرار بگیرند. امری که خوشبختانه یهودیان واقعبین و عدالتخواه زیادی بدان معترف هستند.
سخن از "فاشیسم قاروی" بود. نگرش و سیاستی که دموکراسی را در نژاد سفید اروپایی زندانی میسازد و فاشیسم را به جهان دیگر صادر میکند. مطابق این دیدگاه همه ملتهای دیگر به نسبت فرهنگ ها و درجه های رشد شان مستحق به دست آوردن ارزش های انسانی اند . درجه های رشد ملتها هم بر اساس فرمانبرداری بدون چون و چرای نظام سرمایه داری بی لگام معین میگردد.
حتی اگر ملتهایی بر اثر تصادف یا ناگزیری های اوضاع جهانی دستاورد های پیشرفته را در چند قرن اخیر کمایی کرده باشند، بر پایه سنجش های نوین باید از آن جایگاه به پائین کشیده شوند.
ژیسکار دستن رئیس جمهور سابق فرانسه، آنهم فرانسه نه تنها سیکولار بلکه لائیک، از "اروپای مسیحی" صحبت میکند و به همین دلیل مخالف ورود ترکیه مسلمان در اتحادیه اروپا میگردد.
در افغانستان تمام دستاورد ها و پیشرفت های قرن بیستم را که از راه های دشوار و پر از قربانی بدست آمده بودند به دست تنظیم ها و قوماندانان شان میروبند و در میدان شغالی شده طالبان را به جولان می آورند. چرا؟ زیرا جنگ سرد است. این لشکر وحوش با عده فریفته شده دیگر در جنگ با هیولای خبیثه دیگر که از آن طرف نژاد پرستی سفید (شوروی سابق) پرورده شده اند، کشور را به "عصر حجر" باز میگردانند.
امریکایی ها یکبار از زبان بوش پدر (در رابطه عراق در آستانه جنگ خلیج) و بار دیگر از زبان اداره بوش پسر ( در 2001 قبل از حمله به افغانستان) با صراحت و بدون پنهان نمودن از "برگشتاندن هر دو کشور به عصر حجر" صحبت میکنند.
در مورد عراق این پروژه به نحوی در جنگ دوم خلیج کامل گشت، اما درمورد افغانستان این برنامه رنگ دیگر داشت. یعنی هرآنچه در رابطه با زمان آینده میگفتند، قبلاً با دست وحوش خادی و جهادی و طالبان اجرا کرده بودند.
"فاشیسم قاروی" برای کشور های غیر از خود "باز گرداندن به عصر حجر" را در آستین دارد و ارزش انسان های این مناطق را نیز به قیمت همان دوره میسنجد.
همانگونه که در افغانستان وقتی عروسی ها و مراسم عزاداری مردم را به خاک و خون میکشند، علاوه بر این جنایت، قیمت افغانها (که شامل "افغانستانی" ها "افغانی" ها "خراسانی" ها و . . . نیز میشود) را هم تعیین مینمایند: 200 دالر برای کسانی که کشته شده اند و 70 دالر برای آنکه تا آخر زندگی معیوب گردیده است .
در عراق هزاران انسان به خاک و خون نشانده میشوند، اما آقای شرودر (صدر اعظم سابق آلمان ) ظاهراً مخالف جنگ عراق، فقط کشته شدن 17 سرباز امریکایی را که بر اثر سقوط هلیکوپتر صورت گرفته بود، تراژیدی سیاه میخواند .
وقتی برجهای بازرگانی نیویارک به هر دلیلی فرو میریزند، تنها به خاطر سفید بودن قربانیان آن در هر جای شمع روشن میشود که شایسته آن بودند. اما قربانیان افغان آن چه؟ هیچ.
به دست جهادیان و طالبان که لشکرهای بوزینه های چماق به دست این "فاشیسم قاروی" اند در افغانستانی که از آن گورستان بزرگ ساخته اند، هزاران انسان را بدون گور و کفن، مدفون و خاکستر میکنند.
" فاشیسم قاروی" چهره بدل میکند. امروز فاشیسم هیتلری دیگر کارآمد نیست، زیرا ایدئولوژی ناسیونال سوسیالیسم هیتلری وفاشیسم نوع موسولینی، نژاد پرستی سفید را چند پارچه کرد و زخمهای درونی جهان برتر را هم سبب گردید.
امروزه نژاد پرستی سفید اروپایی میخواهد یک پارچه باشد، هر چند خواست یکپارچگی این نژاد پرستی نمیتواند رقابت ها و کشمکش های ذاتی نظام سرمایه داری را منتفی سازد. زیرا هر خواستن توانستن نیست.
اکنون "فاشیسم قاروی" در بیرون و درون متفاوت عمل میکند. غبار به درستی میگوید که چهره درونی این "فاشیسم قاروی" چیز دیگری است. امروز عاملان فاشیسم از مود افتاده و غیرکارآی قدیم نوع هیتلری را از درون دموکراسی غرب میروبند. حتا سالمندان از پای افتاده آن را به پای میز محاکمه میکشانند .
اما فاشیسم سفید در سایر کشور ها طور دیگر بر خوردمیکند. تئوری "نسبیت فرهنگی" پیشقراول فکری این نژادپرستی تا آنجا گسترده میگردد که مهمترین ضروریات یک جامعه انسانی را در کشور های زیر سلطه، تحت سوال میبرد.
میدانیم که دموکراسی باید از عناصر ضد دموکراسی مبرا باشد. این اولین شرط دموکراسی است. نمیتوان با فاشیسم و فاشیستها دموکراسی ساخت. نمیتوان با دشمنان امنیت، امنیت را برقرار کرد. نمیتوان با جاسوسان و عوامل بیگانه و با دشمنان استقلال، کشوری را مستقل ساخت. محافل اداره کننده نظام "فاشیسم قاروی" و روشنفکران پیوسته به آنان مانند سولانا ، میشل لوی ، کوهن بندیت و یوشکا فیشر و بسیاری دیگر این نکته را بهتر میدانند .
کشتی نوح "دولت تازه" مملو از ... میگردد که از دموکراسی چه که بوی ... هم به مشام شان نرسیده است. تا بجایی که خانم مری رابینسون کمیسار وقت سازمان ملل در رابطه با حقوق بشر وقتی به کابل میرود، تکان میخورد و به قول خودش، کابینه اول کرزی را پر از جنایتکاران جنگی میبیند.
جنایتکارانی که اگر هزارم حصه کاری را که با مردم افغانستان کردند با فردی از نژاد برتر میکردند، حالا جای شان در گوانتانامو یا زندان های سیار هوایی و بحری می بود. زندانیان طالبان و القاعده نیز به خاطر جنایاتی که در کشور ما کردند، راهی آنجاها نشده اند . پای نژاد برتر در میان است. حتا قوماندان زرداد فریادی نیز به خاطر جنایاتی که در حق مردم ما کرده بود، محاکمه نشده است. (یک تن انگلیس از او درد دیده بود، از همین رو قضیه جدی گرفته شد. البته، هر چه بود جای شکر کردن دارد .)
در تئوری "نسبیت فرهنگی" غربی برای کشور ما باید " دموکراسی"، مالامال از جنایتکاران و به دست جنایتکاران و برای جنایتکاران باشد .
امنیت به دست دشمنان امنیت و عدالت به دست پست ترین و خونبارترین کارنامه داران جنایت سپرده شود . چرا؟ زیرا در این صورت، سود "فاشیسم قاروی" بر آورده میشود و پرده ساتر "نسبیت فرهنگی" نیز آنرا میپوشاند.
مطابق این نظر ملتها گوناگون اند و دارای فرهنگ های متفاوت. تا اینجا قضیه بدیهیست. اما وقتی فاجعه اصلی چهره مینمایاند که ازین برداشت بدیهی چنین نتیجه گرفته میشود: ملتهای گوناگون در رابطه با ضرورت آزادی، عدالت و سایر حقوق انسانی نیز در رده های مختلف قرار دارند و حاصل اینکه بیشتر مردمی که از حوزه فاشیسم قاروی دور اند ، شایستگی دموکراسی و آزادی را ندارند و هر آنچه را که اربابان جهان برای شان به نام دموکراسی عرضه میکنند اگر هیچ شباهتی هم به دموکراسی (حتی به اندازه دموکراسی غربی) نداشته باشد، باید بدون چون و چرا بپذیرند .
آنها کسانی را به رهبری مردم میگمارند که اگر در کشور های خودشان باشند و از باندهای خودشان نه، یا چوکی های الکتریکی مرگ در انتظار شان بوده و اگر بسیار خوشبخت باشند حبس ابد کمترین مجازات شان خواهد بود. تروریست های بیشرم و قاتلان مردم، قهرمان و شهید و مارشال و مجاهدین کبیر نام میگیرند. آنهایی که خود در کشور های شان برای جدایی دین از دولت شعار میدهند در لویه جرگه اجازه نمیدهند حتی این مورد به رای گیری هم گذاشته شود.
این کشور نباید جرئت کند که به استقلال بیاندیشد. نباید قهرمانانی نظیر شاه امان الله، طرزی، ولی خان دروازی، عبدالرحمن لودین، مجید کلکانی و عبدالخالق داشته باشد. این ملت محکوم است که قهرمانانش، افراد زبون اما ویرانگر، مجریان دموکراسی و امنیت و نگهبانان استقلال و عدالتش جاسوسان و جانیان بالفطره و خونخواری باشند که یک لحظه از وطنفروشی، دزدی و خون آشامی دریغ ندارند.
در چنین اوضاع است که حادثه تبادل ژورنالیست ایتالیایی و سر بریده شدن ژورنالیست افغان شکل میگیرد.
اجمل نقشبندی مثل بسیاری کشته شد. میدانیم که طالبان برجنایات خود بازهم افزودند. ولی این تمام مطلب نیست. مرگ اجمل نقشبندی واقعیت های تلخ بسیاری را باز هم در برابر ما قرار دادند. آزادی خبر نگار ایتالیایی دانیل ماسترو جیاکومو امر خوبی بود. در این مورد شکی نیست.
اما طالبان مسلمان، ایتالیایی "کافر" را آزاد کردند و اجمل نقشبندی مسلمان را سر بریدند.
طالبان ناتویی و طالبان دولتی هم خبر نگار ایتالیایی را که از نژاد برتر سفید اروپایی بود با پرداخت قیمتی که میدانیم آزاد کردند و اجمل نقشبندی را که از آن نژاد نبود به عدالت طالبی سپردند .
آیا این واقعه ، یک حادثه استثنایی و نتیجه یک بی برنامگی است و یا اینکه ما با واقعیت تلخ بزرگتری مواجهیم؟ واقعیت تلخ و شومی که ریشه دارد در سیاست های مربوط مقوله "فاشیسم قاروی" و نژاد پرستی سفیدی که در نظریه "جنگ تمدن ها"ی هانتینگتون فلسفه باف پنتاگونی بازتاب دیگری داشت.
بر پایه همین اوضاع است که باید اجمل نقشبندی کشته میشد. باید در کام دیناسورهای طالبی رها میگردید و باید سر بریده او را در برابر چشم ما قرار میدادند و باید ما همه ی این چیز ها را ببینیم و خاموش بنشینیم!
روان اجمل نقشبندی شاد باد .
بعد از سقوط امارت طالبی، تسلط امریکا و متحدانش تحت چتر ناتو و آیساف بر افغانستان با یکی از بهانه های "آزادی زنان از یوغ امارت طالبانی" همراه بود که تبلیغات آن را می توان از دریچه دستگاه های تبلیغاتی و رسانه ایی حس نمود، اما در پس این فضای کاذب چیزیکه نصیب زنان ستمدیده افغانستان شد، فقر، فحشا، بیکاری، بی امنیتی و بالاخره اختطاف، خودکشی و خودسوزی گسترده ای زنان میباشد.
اگر زنان افغان در دوران امارت طالبی از حق تحصیل ، اشتغال و بسیاری حقوق اجتماعی دیگر محروم گردیده بودند و مجبور بودند که خود را در برقع بپوشانند، امروز دامنه ای این محرومیت ها به گونه ای دیگری در برخی زمینه ها افزایش یافته است
عدم امنیت جانی زنان بصورت فاحشی افزایش یافته، ربودن زنان و دختران جوان ابعاد وحشتناک و غیر قابل تصوری را بعد از سقوط امارت اهریمنی بخود گرفته است. تجاوز به دختران و زنان جوان در نتیجه ربودن به دلیل رعایت نکردن حجاب و یا در نتیجه جنگ و تخاصمات بین گروه های مختلف به شدت افزایش یافته است.
خشونت های خانوادگی در ابعاد بسیاربالایی ادامه دارد و زنان از هر گونه حقی محرومند و مردان بدون ترس از مجازات، به ضرب و شتم زنان خانواده و به بردگی گرفتن آنها ادامه می دهند.
ازدواج های اجباری و زندگی شکنجه باری که درپس آن بوجود می آید همچنان آسمان زنان افغان را تیره نگاه داشته است. دختران جوان یا باید این شکنجه ها ( ازدواج های اجباری ) را برای باقی عمرشان تحمل کنند یا در صورت فرار از خانه با مجازات های دولتی ، خانوادگی و سنتی که شامل زندان و مرگ می شود روبرو شوند و یا هم گیر باندهای قاچاق زنان بیفتند و وادار به تن فروشی در کشورهای همسایه شوند و یا در به اصطلاح خانه های امن که تحت کنترل زورمندان ، جنگ سالاران ، آدم دزدان و سوء استفاده کنندگان زنان می باشند قرار گیرند و این در صورتی است که به خودکشی و یا خودسوزی دست نزنند.
گزارش های تحقیقی و احصائیه های که از منابع معتبر دولتی و غیر دولتی در کشور به دست آمده است نشانگر افزایش روز افزون خشونت علیه زنان می باشد. خشونتهای خانوادگی علیه زنان در همه انواع آن از جمله به صورت فیزیکی در حال ادامه وافزایش است.
شواهد بسیاری نشان میدهد که سال گذشته 197 مورد اقدام به خود کشی در بین زنان و دختران جوان ثبت شده که 69 مورد آن در هرات و 35 مورد آن در قندهار منجر به مرگ شده است. تنها در هرات از سپمتبر 2006 تا اخیر نوامبر 2006 در فاصله یک و نیم ماه، بیست و چهار زن خودسوزی کردند که بیست تن شان جان سپردند.
خشونت های خانوادگی موجب آسیب های فیزیکی و روانی ، خودکشی، فرار از منزل، قتل، قاچاق مواد مخدر، گرایش و اجبار به اعتیاد و حتی تن فروشی شده است.
خودسوزی در میان دختران جوانی که تاب تحمل بار سنگین فشار و ستم ها را از دست می دهند ابعاد فوق العاده ای به خود گرفته است. برای این دختران جوان در شرایط کنونی دو راه باقی مانده است یا خود را با آتش پطرول بسوزانند و ججق شوند و یا بالاجبار در آتش نفرت از زندگی نابرابر و ظالمانه بسوزند. به هر حال راه گریزی از سوختن برای خود نمی بینند. در حالیکه اکثریت آنان راه دوم را انتخاب می کنند تعداد روزافزونی از دختران جوان با سوزاندن خود آنهم در دوران شکوفایی عمر خویش، اینچنین تاسف بار و غم انگیز نقطه پایانی بر زندگی خود می نهند.
فشارهای اقتصادی در نتیجه سه دهه جنگ و ویرانی که سوسیال امپریالیستها و امپریالیستها بر مردم ما تحمیل کرده اند، بار اصلی را بر دوش زنان گذارده است. این فشار ها بعد از سقوط امارت ننگین طالبی افزایش قابل توجهی یافته است و موقعیت زنان افغان را وخیمتر از پیش ساخته است.
در این میان زنان بیوه بخصوص از موقعیت شکننده ای برخوردارند. و در اغلب اوقات از هرگونه منبع درآمدی محرومند در حالیکه باید زندگی خود و فرزندان خود را تامین کنند و در همان حال با تهدیدات اجتماعی و فرهنگی جامعه مقابله کنند.
از بلایای جدید دیگری که بعد از سقوط طالبان، اختاپوت وار گریبان مردم ما را گرفته است، فروش دختران و حتی پسران خردسال خانواده های فقیراست که مجبوراً باید جگرگوشه های شان را در بدل مقدار ناچیز پول بفروشند تا از یکطرف از پس قرض برآیند و از جانب دیگر قوت لایموتی را برای سایر اعضای فامیل شان فراهم نمایند. این همه در شرایطی است که آمریکا و متحدانش هر روزه میلیون ها دالر را برای تجهیزات نظامی خود به مصرف می رسانند تا به اصطلاح القاعده و طالبان را شکست بدهند.
مردم ستمدیده افغانستان به خاطر فقر ، ناامنی، ترس از ربوده شدن ویا اذیت و آزار توسط گروه های نظامی وابسته و غیر وابسته به دولت و همچنین در نتیجه عملیات های ارتجاعی طالبان که به مدارس دختران حمله می کنند، آنها را می سوزانند و یا بصورت معلمین مکاتب دختران و محصلین دختر تیزاب می پاشند، از فرستادن دختران خود به مکاتب جلوگیری می کنند.با این وضعیت می توان نتیجه گرفت که جز در پایتخت که بصورت سمبولیک زنان در بخش هایی بکار اشتغال دارند، در تمام کشور زندگی برای زنان جهنمی است که دموکراسی کنونی کوچکترین اثری نه تنها بر بهبود زندگی آنان نگداشته که خودکشی و خودسوزی را میان آنان افزایش داده است. اخیراً نیروهای ائتلاف در غنی خیل ننگرهار چند زن را به گلوله بستند.
سکتور خصوصی که از بنیاد های اصلی بازار آزاد به شمار میرود، در تلاش است تا به منظور سودجویی بیشتر آموزش را نیز به سوی انحصاری شدن ببرد. در حال حاضر چندین مکتب و پوهنتون خصوصی به فعالیت آغاز کرده اند که تنها فرزندان پول داران و سرمایه داران کشور می توانند از آنها سود ببرند. قرار است بدینوسیله آموزش که از فکتور های اصلی خودآگاهی طبقاتی به شمار میرود نیز خصوصی شود و فرزندان زحمتکشان چون نیروی گسترده کار در خدمت یک طبقه معین قرار بگیرند.
اکنون پوهنتون امریکایی و پوهنتون کاردان با فیس های سالانه بیش از 5000 و 1300 دالر امریکایی در زمینه آموزش خصوصی فعالیت می کنند. این پوهنتون ها که عمدتاً فن تجارت و دفترداری را آموزش می دهند، زمینه ی برای تربیه مدیران آینده کمپنی ها به منظور توسعه تجارت و سرمایه گذاری های خارجی در کشور ما به شمار میروند. در این نهاد های آموزشی فرزندان آنانی آموزش می بینند که یا سرمایه دار اند یا در انجوها کار می کنند و یا هم از اختلاس و قاچاق مواد مخدر پول های هنگفتی به جیب می ریزند و راه ورود فرزندان کارگران، دهقانان و کارمندان پایین رتبه دولت به این بنگاه های آموزشی مسدود می باشد.
پوهنتون ها و مکاتب خصوصی، از سوی سکتور خصوصی برای طبقات حاکمه تاسیس شده اند و کارمندان دولت، که حقوق ماهانه شان در حدود 60 دالر امریکایی است و زحمتکشان کشور قطعاً نمی توانند از آن سود ببرند. سرمایه داران تلاش می ورزند تا با تربیه فرزندان شان در نهاد های معتبر آموزشی، زمینه ورود فرزندان و وابستگان شان را در اداره های بلند دولتی فراهم سازند و به این صورت قدرت سیاسی را نیز در اختیار خود بگیرند.
از یک طرف آموزش های پیشرفته و مدرن برای عده ای انگشت شماری در نهاد های آموزشی خصوصی و از سوی دیگر سطح پایین آموزش در نهاد های آموزشی دولتی سبب شده است تا کتله های بزرگی از جوانانی که در پوهنتون های دولتی آموزش می بینند، موفق به دریافت کار نشوند.از 19 موسسه تحصیلات عالی و 37 موسسه تحصیلات نیمه عالی کشور سالانه هزاران تن فارغ می شوند اما تعداد زیادی ان موفق به دریافت کار نمی گردند. طبق بررسی های وزارت اطلاعات و فرهنگ بیشتر از 65 در صد جوانانی که بیس طبقاتی پایین دارند، بیکار هستند. سطح پایین آموزش سبب می شود تا این کتله بزرگ، به نیروی ارزان کار کمپنی ها در آیند و به پرولتر مبدل شوند. خصوصی سازی آموزش در کشوری که تنها 0،15 در صد جوانان به تحصیلات عالی دسترسی دارند، سبب می شود تا درصدی باسوادان کاهش یابد و کشور ما متکی به متخصصان و کارشناسان خارجی شود. همین گونه خصوصی سازی آموزش سبب می شود تا سطح آموزش در نهاد های تحصیلات عالی دولتی بیشتر کاهش یابد.
امسال از 60 هزار جوانی که برای ورود در پوهنتون های دولتی کشور کارت کانکور بدست آورده بودند، تنها 23000 تن توانستند به نهادی های آموزشی عالی و نیمه عالی راه یابند و در حدود 37000 تن آنان زمینه ورود به نهاد های تحصیلات عالی را نیافتند. از آنجاییکه اکثر مطلق این جوانان فرزندان زحمتکشان کشور ما به شمار میروند و به علت فقر و تنگدستی نمی توانند در پوهنتون های خصوصی شامل شوند، ناگزیر اند به مثابه نیروی ارزان کار به چهارراهی های شهر های بزرگ بریزند و تن به شاقه ترین کار ها بدهند.
با در نظرداشت فیس های بلند پوهنتون های خصوصی و فراهم سازی زمینه آموزش برای طبقات به اصطلاح ممتاز جامعه ، به این نتیجه می رسیم که این پوهنتون ها و نهاد های آموزشی، آنطوریکه تیوریسن های بازار آزاد در کشور ما ادعا دارند، نه برای ملت و فرزندان زحمتکشان، بلکه برای آنانی ایجاد شده اند که در صدد استثمار زحمتکشان کشور ما هستند.
اما تعداد زیاد آنان موفق به دریافت کار نمی گردند. طبق بررسی های وزارت اطلاعات و فرهنگ بیشتر از 65 در صد جوانانی که بیس طبقاتی پایین دارند، بیکار هستند. سطح پایین آموزش سبب می شود تا این کتله بزرگ، به نیروی ارزان کار کمپنی ها در آیند و به کارگر مبدل شوند. خصوصی سازی آموزش در کشوری که تنها 0،15 در صد جوانان به تحصیلات عالی دسترسی دارند، سبب می شود تا درصد باسوادان کاهش یابند و کشور ما متکی به متخصصان و کارشناسان خارجی شود. همین گونه خصوصی سازی آموزش سبب می شود تا سطح آموزش در نهاد های تحصیلات عالی دولتی بیشتر کاهش یابد.
امسال از 60 هزار جوانی که برای ورود به پوهنتون های دولتی کشور کارت کانکور بدست آورده بودند، تنها 23000 تن توانستند به نهادی های آموزشی عالی و نیمه عالی راه یابند و در حدود 37000 تن آنان زمینه ورود به نهاد های تحصیلات عالی را نیافتند. از آنجاییکه اکثر مطلق این جوانان فرزندان زحمتکشان کشور ما به شمار میروند و به علت فقر و تنگدستی نمی توانند در پوهنتون های خصوصی شامل شوند، ناگزیر اند به مثابه نیروی ارزان کار به چهارراهی های شهر های بزرگ بریزند و تن به شاقه ترین کار ها بدهند.
با در نظرداشت فیس های بلند پوهنتون های خصوصی و فراهم سازی زمینه آموزش برای طبقات به اصطلاح ممتاز جامعه ، به این نتیجه می رسیم که این پوهنتون ها و نهاد های آموزشی، آنطوریکه تیوریسن های بازار آزاد در کشور ما ادعا دارند، نه برای ملت و فرزندان زحمتکشان، بلکه برای آنانی ایجاد شده اند که در صدد استثمار زحمتکشان کشور ما هستند.
ټاکل شوې ده چې د حامد کرزی حکومت، دولتی تصدیانې خصوصی سکټور ته وسپاری. په پام کې ده چې د ۶۵ دولتی تصدیو څخه په لومړی پړاو کې ۳۷ تصدۍ خصوصی کړای شی. د دې تصدیو په خصوصی کولو سره به حکومت یو ملیارد ډالره تر لاسه کړی او نژدې ۹۷۷۵ هکټاره ځمکه به په بهرنیو او کورنیو پانګوالو وپلوری. په تیرو وختونو کې په دې دولتی تصدیو کې ۱۰۰۰۰۰ کارګران په کار بوخت ول. حکومتی چارواکی وایی، چې د دولتی تصدیو د خصوصی کولو سره به هغه شمیر کارګرانو ته ، چې د خصوصی کیدلو د بهیر له امله وزګاریږی، تر دوو کلونو پورې تنخوا ورکوی.
له هغې وروسته چې حکومت د دولتی تصدیو د خصوصی کیدنې اعلان کړی دی، د دولتی تصدیو کارګرانو او کارکوونکو په بیلابیلو ډولونو د خصوصی کیدنې په اړه خپل اعتراض ښودلی دی. په دې وروستیو کې د هرات ښار تر څنګ په کابل، پروان او میدان کې د ددولتی تصدیو کارګران او کارکونکی واټونو ته راووتل او د خصوصی کیدنې پر ضد یې لاریون وکړ. دې کارګرانو په یوه خوله ویل چې د خصوصی کولو پر خلاف دی او ملی شتمنۍ باید خصوصی نشی.
د افغانستان ملی شتمنۍ پر بهرنیو او کورنیو پانګوالو پلورل، هغه څه دی چې پایلې یې له اوسه څرګندې دی. خصوصی کیدنې تر دې وخته نه یوازې دا چې خلکو ته یې د کار ډګر او کارګرانو ته هوساینه نده ورپه برخه کړی، بلکې لامل شوی ده، چې ورځ تر بلې بیوزلی سیوا شی او د طبقاتی توپیرونو کچه لا ډیره شی. په افغانستان کې د خصوصی کېدنې څخه تر دې مهاله یوازې څو تنو پانګوالو او د دې پانګوالو سلاکارانو د عامل پلاوی او د مشاور تر نامه لاندې ګټه اخیستی ده، نه زموږ بی وزلی ولس.
دا چې ولې د دولتی تصدیو کارګران او کارکوونکی د خصوصی کېدنې مخالف دی، دا ټکی جوته وی چې کارګران او دولتی کارکونکی دې ته رسیدلی دی چې خصوصی کیدنه، څرنګه چې پانګوال ادعا کوی، د هوساینې جنت نه، بلکې د بیوزلۍ هغه دوزخ دی چې زیارکښان د زبیښاک په اور کې سوځوی. دا کارګران د نورو هیوادونو د ملی تصدیو او پانګو د خصوصی کېدنې سره دې پایلې ته رسیدلی دی، چې خصوصی کېدنې له بیوزلۍ او زبیښاک پرته د دې هیوادونو ولسونو ته کوم بل زیری نه دې ورکړی.
وروسته له هغې چې، د ګلوب الک شرکت د اوګاندا هیواد د بریښنا شبکه وپیرله، په دې هیواد کې د بریښنا بیه په سلو کې اویا لوړه شوی ده. همدا ډول کله چې د هندوستان د ماهاراشترا ایالت بریښنا خصوصی کړای شوه او انرون شرکت په دې سکټور کې پانګه اچونه پیل کړه، د بریښنا بیه په سلو کې ۴۰۰ لوړه شوه. همدا ډول په پاکستان کې د خصوصی کیدنې له بهیر سره بیوزلۍ پراختیا موندلې ده.دا وخت په پاکستان کې ۴۰٪ کسان د بیوزلۍ د کرښې لاندې ژوند کوی، حال دا چې په ۹۰ لسېزه کې دا سلنه ۱۷ وه. په همدې توګه په پخوانی شوروی اتحاد او ختیځې اروپا کې د خصوصی کېدنې وروسته اقتصادی ناورین رامنځ ته شوی دی. په پولند کې د خصوصی کېدنې سره ۲۰٪ کاری ځواک وزګاره شوی؛ ۳۰٪ کاری ځواک بدلمنۍ، قاچاق او د نشه ای توکو پلور ته مخه کړی ده؛ په بلغاریا، رومانیا او لتویا کې د بیوزلۍ سلنه ۵۰ ته ورسیدلې او په ارمنستان، ګرجستان او ازبکستان کې د خصوصی کېدنې سره د ژوند کچې ۸۰٪ سقوط کړ ی او د خصوصی کېدنې دا تاریخې تجربې د دې ښکارندویی کوی، چې د ملی پانګو خصوصی کېدنه پرته د اقتصادی او ټولنیز ناورین څخه بل څه نه زیږوی او په ټولنه کې د هوساینې د جنت پر ځاې د بدمرغۍ دوزخ رامنځ ته کوی، له همدې امله زموږ په هیواد کې د دولتی تصدیو کارګران او کارکوونکی د خصوصی کېدنې پر خلاف غږ راپورته کوی او هغه د ناورینونو پیلامه ګڼی.