د پاکستان ټاکنې یوازې بایلونکی لری

په پام کې ده چې د پاکستان ولسمشر پرویز مشرف د دې هیواد د نوی پارلمان غونډه د مارچ په اولسمه راوبلی او په دې توګه د نوی پارلمان د تدویریدو سره د نوی حکومت جوړیدو ته به لور لاره هواره شی. د ټولټاکنو د نتایجو له مخې د پاکستان د خلکو ګوند، د نواز شریف مسلم لیګ ګوند او پښتون ملت پال او سکیولار عوامی نیشنیل پارټی ټولټال په سلو کې شپیته کرسۍ لاس ته راوړی او د مشرف پلوی ګوندونو مسلم لیګ قایداعظم او متحده قومی مومنټ څلویښت په سلو کې کرسۍ لاس ته راوړی دی. د سیاسی معاملو او جوړجاړی پر بنسټ د پاکستان د خلکو ګوند، د نواز شریف مسلم لیګ ګوند او عوامی نیشنل پارټی به په مرکز کې ایتلافی حکومت جوړوی چې په ترڅ کې به یې لومړی وزیر، د پارلمان ویاند او مرستیال ویاند د پاکستان د خلکو له ګوند څخه وی، خو درې واړه ګوندونه به په مرکزی کابنیه کې وزیران لری. همدا شان د ۳۴ کرسیو په درلودلو سره د عوامی نیشنل پارټی تر مشرۍ لاندې او د خلکو له ګوند سره په ایتلاف کې د سرحد صوبې ایالتی حکومت جوړ شی. دا به د سرحد په تاریخ کې لومړی ځل وی چې د عوامی نیشنل پارټۍ تر مشرۍ لاندې حکومت جوړیږی. پښتون ملت پالانو د هند له تجزیې په درشل کې د کانګرس ګوند د غړیتوب په موده کې د سرحد صوبې د ایالتی حکومت مشری په غاړه درلوده. د سیمې نویو دینامیکونو ته په کتو سره د سرحد نوی سیاسی جوړښت د سیمې او په ځانګړی د افغانستان لپاره د پام وړ ارزښت لری.

د مرکزی حکومت د جوړیدو په موخه د پردې تر شا جوړجاړې او خبرې اترې روانې دی. آصف علی زرداری ځان د پاکستان سونیا ګاندی ګڼی او غواړی له رسمی مقام نه بې برخې خو تر ټولو ډیر واک ولری. په لومړی سر کې داسې انګیرل کیده چې مخدوم امین فهیم چې په خټه سندی دی او بینظیر ته وفادار و، د لومړی وزیر پر چوکۍ ډډه ووهی، خو د ورځو په تیریدو سره داسې بریښی چې د هغه پر ځای به چوهدری احمد مختار د پاکستان د خلکو د ګوند لخوا دې مقام ته ونومول شی. احمد مختار د پاکستان تر ټولو بډایه پانګوال دی چې د ټول هیواد د چرم صنعت پخپل انحصار کې لری. دې د بینظیر د دویمې دورې په ترڅ کې د پاکستان د سوداګرۍ وزیر و او هغه وخت چې زرداری د بډې اخیستنې له کبله په "ښاغلی ۱۰٪" مشهور شوی و ځکه چې په هرې معاملی کې به یې په سلو کې لاس ونډه درلوده، احمد مختار یې هم شریک ګڼل کیده. مختار په خټه پنجابی دی نو ځکه زرداری په دې ډول هڅه کوی چې د نوازشریف او د پنجاب د چوهدریانو ملاتړ د اوږدی مودې لپاره ځان سره ولری ځکه چې د پاکستان سیاست له بل هر وخت نه ډیر د قومی کرښو پر اوږدو روان دی، او د بینظیر د وژنې نه وروسته دغه هیواد د کورنۍ جګړې په درشل ولاړ و.

د درې ګوندونو د ستر ایتلاف په جوړیدو سره به دوی د پارلمان له ۳۴۱ کرسیو دوه په دریمه برخه په خپل واک کې ولری او که غوښتلی یې وی نو کولای شی چې ولسمشر مشرف استیضاح او په دې ډول له دندې ګوښه کړی. که څه هم چې د نواز شریف مسلم لیګ د دې کار په کولو ډیر تاکید کوی خو داسې ښکاری چې دوه نور ګوندونه دې کار ته دومره زړه نه ښه کوی ځکه چې د ټاکنو له ترسره کیدو وروسته په اسلام آباد کې د پاکستان سفیر په وار وار د دې ګوندونو له مشرانو سره کتلی دی او واشنګټن هم وروسته له هغې له مشرف نه خپل ټینګ ملاتړ په ډاګه کړ چې مشرف د بوش د افریقا د دورې په مهال له هغه سره په ګانا کې وکتل. په داسې حال کې چې هیڅ یو ګوند د مشرف د استیضاح له لارې د امریکا د خوابدولو جرات نه لری، خو ټول په یو ټکی سره همغږی دی چې د سترې محکمې ډیری قاضیان به بیرته پخپلو دندو وګومارل شی.

له بل پلوه د پاکستان د سیاسی جوړښت مخې ته تر ټولو ستره پرته مساله په سیاسی چارو کې د پوځ د پرله پسې مداخله ده چې د دې هیواد د تاریخ له نیم نه زیات وخت یې د هیواد سیاسی مشری په سیده ډول په غاړه درلودلې ده. د پوځ مشر جنرال اشفاق پرویز کیانی په دې وروستیو کې هغه پوځی چارواکو ته چې پر ملکی دندو ګومارل شوی دی امر وکړ چې یوازې پوځی دندې پر مخ یوسی او له ملکی چارو دې ځانونه ګوښه کړی. خو داسې نه بریښی چې دا امر د آی اس آی لپاره هم د اجرا وړ وی چې د دولت په منځ کې د دولت په توګه کار کوی او صلاحیت لری. له بل پلوه د پاکستان پوځ د هیواد پر اقتصاد یو داسې دروند پیټی دی چې ټول پاکستانی ولس یې دروندوالی پر خپلو اوږو احساسوی ځکه چې د یو اقتصادی سکتور په بڼه کار کوی او له بانکدارۍ نه نیولې تر سمنټ، سړک جوړونې او ښارجوړونې، او بیمې او تر پولۍ او وریجکو د تولید پورې هره برخه کې یې پانګونه کړی ده.

د پاکستان نیمایی ولس د بیوزلۍ تر کرښې لاندې ژوند کوی او ځانله تیره میاشت د خوراکی او لګښتی توکیو بیې لس په سلو کې اوچتې شوی دی.

د اقتصادی نابسامانی تر څنګ امنیت او د افراطی ډلو فعالیتونه هغه ستر سرخوږی دی چې د راتلونکی حکومت د عمر موده ټاکلی شی. په ۲۰۰۷ کې په پاکستان کې شپیته ځانمرګی بریدونه ترسره شول چې لویه برخه یې په جولای میاشت کې د سره جومات د عملیاتو نه وروسته وه. د بینظیر تر څنګ د پوځ د روغتیا مشر دګر جنرال مشتاق بیګ هم د همداسې عملیاتو په ترڅ کې ووژل شو.

دا ټول هغه واقعیتونه دی چې که په لنډ مهاله کې نه وی نو هرومرو په اوږدې راتلونکی کې په غوڅ ډول پاکستان له سترو ننګونو سره مخ کولای شی او آن بقای یې تر پوښتنې لاندې راوستلای شی.                   

جنگ زبانی حتی هزارمین مشکل را حل نمی سازد

جدل بر سر چهار واژه دری و پشتو از چندی بدینسو صف آرایی هایی را ایجاد کرده و عده ای کف بر دهان به دفاع از دو واژه و تعدادی ساطور به دست از دو واژه دیگر به دفاع برخاسته، تمام مطبوعات را به خود مصروف داشته اند. یکی می خواهد ترمینولوژی زبانی را بجایش نگهدارد و دیگری تلاش می کند تا زبان شیرین دری را از گزند روزگار مصون نگهدارد. اما بسیاری می پرسند که آیا واقعاً این چهار واژه مشکلات اساسی افغانستان را میسازند، یا مسایل مهم و جدی دیگری وجود دارند که باید در برابر آنها جبهه گرفت و زندگی جهنمی مردم را تصویر کرد؟

آقای خرم وزیر اطلاعات و فرهنگ یکباره اعلان کرد که کار برد واژه های دانشگاه و دانشکده از سوی گزارشگر تلویزیون ملی در مزار شریف غیر ملی و غیر اسلامی است و او را از کار برکنار کرد و رییس اطلاعات و فرهنگ مزار با یکتن دیگر که از بکار برد این دو واژه جلوگیری نکردند، کسر معاش شدند و این آتشی بود که به خرمن احساسات عده ای خورد که با جدل های رسانه ای و مظاهرات در چند ولایت به دفاع از این و یا آن طرف منجر گردید.

این بحث ها و جدل ها زمانی اتفاق افتاد و تحلیل گران و سمت گیران به جان هم افتادند که بیش از هزار نفر در برف، سرما و قحطی جان دادند و دست و پای عده ای دیگر درین سرما بریده شد، بگذریم از اینکه در قندهار، طالبان تنها در یک حمله 130 نفر را به کام مرگ فرستادند و نیروهای خارجی  با حمله بر دهات و قریه ها در یک قریه ولسوالی بکواه ده نفر را که در آن دو زن نیز شامل است، کشتند و صدها نمونه دیگر ازین بدبختی که مردم در همان روزها و لحظات در آن دست و پا می زدند، ولی این دو جبهه اصلاً با این مسایل سر و کاری نداشتند و به این خاطر جدل های شان نزد مردم ذره ای ارزش نداشت.

پاک کاری یک زبان از اصطلاحات زبان دیگر و یا راه باز کردن یکی در دیگری، مخصوصاً که هر دو زبان رسمی و کنار هم قرار داشته باشند کار آسانی نیست و مردم هم در مقابل آنها بی تفاوت بوده، عکس العملی نشان نمی دهند مگر این که کجکی در کار باشد. این جدل ها به گونه دیگر، ادامه همان جدل های تفنگی است که عده ای زیر نام قوم، زبان و مذهب بر یکدیگر آتش می گشودند و روزانه هزاران راکت بر مردم می انداختند و فرمان قتل های عام را می دادند و چون دیگر پهلوانان گذشته با حضور«بی – 52» قادر نیستند مقابل هم شاخ و شانه بکشند، پهلوانان "روشنفکر" و تحلیل گر از سنگر مطبوعات و سوته کشی های لب و لونچه یکدیگر را به توپ کاغذی می بندند و درین میان دو همسایه ایران و پاکستان که همیشه هیزم بیار چنین تنوری بوده، از آن ماهی مراد می گیرند، ورنه کی نمی داند که این دو طرف چرا مقابل مصطلحاتی چون تریننگ، پروپوزل، انجو، کپیستی بلدینگ، انترویو و ده ها کلمه دیگر واکنش نشان نمی دهند و هر روز در مصطلحات شان سوپر مارکیت، سیتی سنتر، سیتی تاور و غیره را به کار می برند. در این جا چون پای خارجی های زورمند با پولهای کلان شان در میان است نه ترمینولوژی گرایان و نه مدافعان زبان شیرین دری سر بالا می کنند و نه اعتراض می کنند. چون این مصطلحات با مدرنیته، پلورالیزم، سوسیال دموکراسی (که نه پشتو و نه دری اند) همخوانی دارند، لذا با کار برد آنها در هر دو زبان هیچ مخالفتی ندارند و پهلوانان دیروز هر دو طرف که امروز اصلاح و دموکراسی طلب شده اند، از کاربرد این کلمات احساس غرور می کنند. این فقط تعدادی از جوانان سر خورده و ناپخته هستند که فریب چنین اختلافاتی را می خورند و حتی تا شعار مرگ بر تلویزیون معینی سقوط می کنند و به این ترتیب سوته کشی های دیروز اینگونه تکرار می شود.

در کشوری که 70 درصد مردم آن زیر خط فقر زندگی می کنند و دو ملیون نیروی کار جوان آن به ایران و پاکستان می گریزند و ایران هم که طرفدار زبان شیرین دری است و به این خاطر سر کردگان این زبان را تحبیب می کند، این فقر زدگان را از چهار منزله ها به زیر می اندازند و در تل سیاه جان عده ای را گرفته، عده ای دیگر را نیم جان از مرز به اینسو می اندازند و پاکستان هم طالبان را مست کرده و در هر انتحار جان ده ها گوینده زبان شیرین پشتو را می گیرد و هر دو کشور تا توان دارند، این اختلاف را دامن می زنند. و به این خاطر همه می پرسند که مگر مشکل اساسی مردم ما آیا این جدل ها واین بحث ها است. افرادی که به این مسایل درین اوضاع بچسبند یا احساس مردمی ندارند و یا چشمی به بیرون داشته دارند.

اگر در شرایط کنونی مشکلات مردم بی امنیتی، مرگ و میر ناشی از فجایع طالبان، نیروهای خارجی و جنگ سالاران ارزیابی گردد، مطرح کردن این چهار واژه جز اینکه فکر مردم را از مسایل اصلی به مسایل فرعی برگرداند و به خاک انداختن بر جنایاتی که صورت می گیرد چیز دیگری بوده نمی تواند.

د مارچ اتمه، د زبیښاک په وړاندې د مبارزې تلپاتی بیلګه

د مارچ اتمه د لومړی ځل لپاره په ۱۸۵۷ کال کې د نیویارک د نساجی کارخانو پر  ښځینه کارګرانو باندې د زور زیاتی له کبله  خپلې نښې نښانې راڅرګندې کړی. دغه وخت د نیویارک د نساجی ښځینه کارګرانو د زیاتی په وړاندې په اعتراض او اعتصاب لاس پورې کړی و. پنځوس  کاله وروسته یو ځل بیا د نیویارک د کتان د کارخانې ښځینه کارګرانو د زورزیاتی، زبیښاک، تبعیض او محرومیت له کبله په اعتصاب لاس پورې کړ خو د کارخانې مالک کارګرانې په کارخانې کې بندی او د اور لګیدو وروسته ۱۲۹ میرمنې  په لمبو کې ستی شوې.

په ۱۹۱۰ کال کې د سوسیالیستو میرمنو په دویم نړیوال کنفرانس کې د کلارازاتکین په نامه د یوې مخکښې میرمنې په وړاندیز، د مارچ اتمه د ښځو د نړیوالې ورځ په نامه ونومول شوه چې موخه یې د ښځو د آزادی بخښونکی غورځنګ د بهیر ګړندی کول وو.

سره له دې چې د مارچ اتمه د پانګوالۍ په وړاندې د کارګرې طبقې د ښځو د مبارزې له منځه سر  راپورته کړ او نژدې سل کاله مخکې د مارچ اتمه نیټه د ښځو نړیوال ورځ ونومول شوه، خو لدې سره سره ښځې لا تر اوسه د نړۍ په ګوټ ګوټ کې د زبیښاک په منګلو کې ښکیلې دی.

خو په افغانستان کې میرمنې د نورو هیوادونو په شان تر دوو ستمونو لاندې ژوند کوی: یو د طبقاتی ستم او بل د نارینه تر ستم لاندې. په افغانستان کې د ښځو په وړاندی تاوتریخوالی ډیر اوږد تاریخ لری، خو په تیرو دریو لسیزو کې  افغان میرمنو تر ټولو ډیر کړیدلی ژوند تیر کړی دی. زموږ په هیواد کې د مارچ اتمه په داسې حال کې لمانځل کیږی چې د میرمنو په وړاندی د تاوتریخوالی کچه په بی ساری توګه په ډیریدو ده. 

افغان میرمنې د نړۍ تر ټولو کړیدلې میرمنې دی. نه پوهنې ته لاسرسی لری، نه زده کړې ته، نه روغتیا ته او نه هم آن لومړنی انسانی حقوقو ته. هغوی اړې دی چې د بیوزلۍ له امله خپل ماشومان  وپلوری، ځان ته اور ورته کړی، ځان زندۍ کړی، وټکول شی، ناانسانی چلند وزغمی او له کورونو څخه په تیښتې سره د ناڅرګند برخلیک په لورې ودرومی.

د دې ناورینونو  په منځ کې هر کال د مارچ اتمه نیټه په  ډیره ناوړه توګه  په افغانستان کې د کړیدلو ښځو په نامه لمانځل کیږی. ټولنیزې ټولنې، ان جی اوګانې، دولتی ادارې، مدنی ټولنې او سیاسی ډلې ټپلی چې د پروپوزل په جوړولو سره په لټه کې دې دا ورځ له خپلې طبقاتی منځپانګې تشه کړه، د ښځو د مبارزی تر ټولو جدی دښمنان دی.

د مارچ اتمه د طبقاتی جګړې له اور څخه سر راپورته کړ او ښایی د یو طبقاتی جګړې په توګه دوام ومومی. د پروپوزل جوړونې، د ګل ورکولو او  د ډالر او یورو پیدا کولو په موخه د مارچ اتمه لمانځل د هغه ارتجاعی ډلو کار دی چې د زبیښاک په وړاندې د مبارزې د ادعا سره سره زبیښاک ته خدمت کوی.

نشریه پیشرو شماره ۲۱ عقرب ۱۳۸۶

مشت نمونه ی خروار

 فرار از زیر چوبۀ دار:

 بالاخره دولت افغانستان تصمیم گرفت که 15 تن از جنایتکاران را اعدام کند. این افراد متهم به قتل و اختطاف بودند. درین میان فردی به نام تیمور (کسی که کلمنتینا را ربوده بود)، معجزه آسا قبل از رسیدن به چوبه ی دار فرار کرد و زنده ماند. داستان فرار و یا فرارهای این شخص تا هنوز روشن نشده است و معلوم می شود که به جاهای بلندی در ارتباط می باشد. مردم می پرسند که این همه جنایتکار که فرمان قتل ملیون ها آدم را داده اند، چطور در ارگانهای مختلف قدرت حضور دارند و کسی برای شان چیزی گفته نمیتواند، ولی این چوچه جنایتکاران را اعدام می کنند؟

مشرف برد:

مشرف بار دیگر برای پنج سال رییس جمهور پاکستان شد. مشرف زمانی قدرت را به دست گرفت که نوازشریف با گروپ سرمایه داران "اتفاق" اش بیشتر تمایل به انعقاد قرار داد با انگلیسها داشت . کودتای مشرف بر ضد او در حقیقت این را به رهبران پاکستان نشان داد که در قدم گذاردن های شان مقداری سنجیده تر گام بردارند و به این خاطر تا چوبه ی دار هم برده شد که ظاهراً توسط عربها نجات یافت و به عربستان سعودی تبعید گشت و به دنبالش بینظیر بوتو هم به امارات متحده گریخت و هر دو درین هفت سال چنان خاموش بودند که صدای از آنان برنخاست. آخرین تلاشهای بینظیر به خاطر دستیابی به قدرت درجه دوم در پاکستان باز هم مورد قبول قرار نگرفت. مشرف چند روزی با چودری افتخار، قاضی القضات آن کشور شاخ به شاخ شد و او را برکنار کرد که با اعتراض شدید حقوقدانان آن کشور روبرو شد. بعد شورای قضات پاکستان دوباره قاضی را بر مسند قدرت سوار کردند و قاضی ناگهان اعلان کرد که مشرف می تواند با یونیفورم نظامی خود را کاندیدای کرسی ریاست جمهوری نماید، که این خود به نحوی تبانی میان آن دو را به نمایش می گذارد و عده ای معتقد اند که این تبانی به نحوی با هماهنگی هایی میان امریکا و انگلیس رابطه می گیرد، زیرا امریکاییها از مشرف حمایت می کنند و به اینصورت مشرف خود را کاندید کرد و با 257 رأی این کرسی را به دست آورد و قرار است تا چند روز دیگر ستره محکمه این را را تأیید و بار دیگر مشرف برای پنج سال دیگر با حفظ سمت فرماندهی کل نیروهای پاکستان رییس جمهور آن کشور شود.

امرالله صالح :

 امرالله صالح رییس امنیت ملی کشور که در گذشته یکی از فعالان شورای نظار و متعهد به احمدشاه مسعود بود، چند روز قبل، از مداخلات ایران در امور افغانستان حین پاسخ دادن به سؤالاتی در ولسی جرگه یاد نمود. این بار اول است که او چنین ابرازی می نماید، زیرا طرفداران شورای نظار در نزدیکی با ایران مشهور بوده و در زمان جنگهای ضد طالبان، ایران یکی از کمک دهندگان اصلی به مخالفان طالبان بود. صحبت های اخیر رییس امنیت نشان می دهد که باد شرطه ای ایران سمتش را عوض کرده و بسیاری معتقد اند که ایران این را به درستی دانسته که به دنبال مسلح نمودن دوستان سمت غربش در افغانستان می باشد و بدین ترتیب نمی تواند روابطی که آقای بهرامی آن را بیسابقه تصویر می کرد، در طولانی مدت به جا بماند. اظهارات اخیر صالح نمی تواند برای ایرانی ها خیلی مهم تلقی نشود و هم نظری با امریکایی ها را به نمایش نگذارد، چیزی که برای آقای بهرامی ازین بابت نگران کننده می باشد.

بینظیر در دوقدمی مرگ:

 بعد از چانه زنی های بسیاری که راه بینظیربوتو را به در برگشت به پاکستان باز کرد، حین ورود به ایالت آبایی اش (سند) وقتی مورد استقبال گرم اعضای حزبش قرار گرفت، با انفجار مهیبی روبرو گشت. اینکه هدف، خود بینظیر بوده که با ضد گلوله بودن موترش ازمرگ نجات یافت، در آن کسی شکی ندارد، اما درین حمله بیش از 130 نفر به قتل رسید و بیش از 500 نفر زخمی شدند که برای پیپل پارتی  بسیار گران تمام می شود. بینظیر، بازماندگان دشمن دیرینش (ضیاالحق) را متهم به این عمل نمود، درحالی که بسیاری القاعده و طالبان را عامل این انفجار می دانند. گمان میشود که درین انفجار به نحوی ارتش پاکستان دست داشته باشد و این اخطاریه ای بود برای او و حزبش که قدم سنجیده بردارد. بینظیر روزی برای به قدرت رساندن طالبان تلاش می کرد و ظاهراً او بود که پدر خوانده اش نصیرالله بابر را وظیفه داد تا با رهبری طالبان به حکومت شر و فساد در کابل پایان دهد. بینظیر بعد از یکی دو روز بار دیگر اعلان کرد که از سوی القاعده پیامی دریافت کرده که در آن تهدید به مرگ شده است ولی اظهار می دارد که ازین تهدیدها نمی ترسد و اعضای حزبش را به مقابله و شهامت بیشتر دعوت کرد.

کنفرانس سازمان ایکو درهرات برگزار شد:

 این سازمان اقتصادی که ده کشور آسیایی عضو آن می باشد، در چهار بخش مدیریت دارد و موقعیت خاص جغرافیایی افغانستان است که این پیمانها را وامیدارد تا به افغانستان توجه نمایند و آن را به عضویت شان درآورند. چون بدون موجودیت افغانستان درین پیمانها نمی توانند جنوب آسیا و آسیای میانه را وصل نمایند. اما آنچه از طرف افغانستان قابل بحث است، اینکه این دولت بی کفایت که فقط بیرونیان برایش سیاست و استراتیژی وضع می کنند، هرگز قادر به استفاده ازین پیمانها نمی باشد. فقط این اعضای این پیمانها می باشد که از موقعیت افغانستان سود می برند. همین حالا وسایل باربری ایران و پاکستان از کشور ما به عنوان معبری برای ترانزیت تجارتی شان استفاده می کنند، ولی هیچ وسیله ی افغانها حق ورود به ایران و پاکستان ندارد. افغانها همچنان نمی توانند از بندر کراچی در پاکستان به طور مناسب استفاده کنند. افغانها از مال التجاره هندی ها که به افغانستان می آید، کمتر از ده درصد مالیه می گیرند، درحالیکه هندی ها از تجار افغانی بیش از صد درصد مالیه اخذ می کنند. بسیاری از افغانها بدین باور اند که روزی "دوستان" امریکایی ما هم مثل "دوستان" روسی ادعای بازپسگیری پولهای کمکی شان را خواهند کرد و بدین ترتیب افغانستان بر تخته گروگان قرار داشته، قادر به بهره برداری ازین پیمان ها نمی باشد.

برخی از گروه ها منزوی نشوند:

 سرگئی لاوروف، وزیر خارجه فدراتیف روسیه که در چین سخن می گفت، اظهار داشت که در افغانستان برخی از گروه ها باید در قدرت بمانند و تجرید نشوند که این اظهارات به روشنی وضعیت افغانستان را در شرایط کنونی نشان داده، هر کشوری تلاش می نماید تا منافع خود را با وابستگان شان حفظ دارند. روسیه که میراث دار اتحاد شوروی سابق است، بعد از سقوط دولت نجیب، و مخصوصاً بعد از تشکیل امارت طالبان شدیداً از جبهه متحد شمال حمایت کرد و مقدار زیادی سلاح و مهمات در اختیار آن قرار داد. در آن وقت ایران، روسیه و هند در یک خط قرار داشتند، اما وضعیت جدید نشان می دهد که هند با امریکا نزدیک شده، از سیاست های آن کشور در افغانستان دفاع می کند ولی ایران و روسیه تا حدی در منازعات منطقوی تا هنوز هم پیمان می باشند. روسیه می خواهد تا پای امریکا در باتلاق آسیا بیشتر فرو برود و اگر گاهی صدایی در ضدیت با سیاست های امریکا می کشد، بسیار ضعیف و کمرنگ است. آخرین درخواست لاوروف نشان می دهد که چگونه تضادهای امپریالیستی و منطقوی در افغانستان گره خورده، حال که پلۀ قدرت به سوی طالبان دور می خورد به زودی فغان روس ها می بر آید.

یلداش، کدام تهدید؟

 طاهر یلداش یکی از مخالفان مهم بنیادگرای دولت ازبکستان است که اکنون با 1800 نفر جنگجوی ازبک زیر رهبری القاعده در منطقه میرعلی پاکستان زندگی می کند. این نیروی عظیم که از سال گذشته تا حال سه چند افزایش یافته نشان می دهد که ازبکستان در آینده با چلنج بزرگی رو به رو خواهد بود. این نیروی قوی گرچه چند ماه پیش در درگیری با بزرگان قبیلوی این منطقه حدود 200 تن خود را از دست داد، اما دولت پاکستان در برابر این نیرو همیشه تمکین کرده، با آن برخورد جدی ندارد. پاکستانی ها ادعا می کنند که با طالبان پاکستانی معاهده عدم تعرض بسته اند و  به خارجیان اجازه استقرار در سرزمینش را نمی دهند، اما وقتی درگیری میان جنگجویان محلی و یلداش رخ داد، دولت پاکستان بیطرفی خود را حفظ کرد، که این خود امیال استراتژیک پاکستان و حامیان بین المللی اش را در ازبکستان نشان می دهد. ازبکستان نیروهای امریکایی را به علت مداخله در امور آن کشور از خاکش راند و کسی باور ندارد که این راندن را امریکایی ها فراموش کرده باشند.       

کمپنی های امنیتی چگونه عمل می کنند؟

کمپنی های امنیتی از سال ها به این سو در کشور های مختلف به کار اشتغال دارند و دولت های مختلف از آنها استفاده می کنند. بیشترین استفاده ازین کمپنی ها را ایالات متحد امریکا مینماید. امریکا از 1994 تا 2002  به ارزش 300 ملیارد دالر با این کمپنی ها معاهده بسته است.

هم اکنون 20 هزار نیروی این کمپنی ها در عراق به کار های مختلفی اشتغال دارند که یکی از آنها کمپنی هالیبرتن مربوط به دیک چینی معاون رییس جمهور امریکا می باشد که گفته می شود به فساد آلوده بوده و ملیون ها دالر را در کار و بار عراق اختلاس کرده است.

مجموعه نیرو های این کمپنی ها در عراق بیشتر از نیرو های تمام کشور های موتلف امریکا در عراق می باشد. بسیاری از تخلفات حقوق بشری در عراق به این کمپنی ها بر می گردد. این کمپنی ها، برای سرپوش گذاشتن بر بسیاری از امیال شان همچون پیشبرد جنگ تا انتقال مواد برای ارتش ها، امنیت راه ها، ترابری در مناطق ناآرام و جنگی، حفاظت جان افراد و حتی انجام کودتا ها در خدمت گرفته می شوند. این کمپنی ها در کشتارها و حوادث خونبار  یوگوسلاویا، روندا، کنگو و دارفور نقش خونباری داشته، امروز در عراق نیز تخلفات حقوق بشری بسیاری به این کمپنی ها نسبت داده می شود.

این کمپنی ها برای عده یی از سرمایه داران و زورمداران چون بازوی مسلح عمل کرده و به مثابه دولت در درون دولت عمل می کنند که در کار های مختلفی استخدام می گردند. علاوتاً  در آدم ربایی،  مواد مخدر و عملیات های سرکوب نیز این کمپنی ها بی نقش نیستند. این کمپنی ها کار های نظامی را چون اجاره داری از دولت ها و یا تشکلات مافیایی به اجاره گرفته، در چارچوب قانون و دستور العمل های که خود شان برای خود دارند عمل می کنند و مسوول کمپنی فقط برای کاریکه اجاره شده پاسخگو است، روابط و شیوه کار درونی آن مربوط به خود  رهبری کمپنی هاست و دولت ها به این مسایل کاری ندارند.

کمپنی های امنیتی چون ارتش های کوچک علاوه به این که از روابط و تشکیلات خاص خود بر خوردار می باشند دارای سلسله مراتب خاصی بوده، لباس و یونیفورم های مشخصی می پوشند و افراد مختلف آن از معاش های مختلفی نسبت به نوع کار و موقعیتی که در کمپنی دارند ، برخوردار می باشند و افراد آن نسبت به زمان مختلف که آیا درگیر جنگ اند و یا در آرامی به سر می برند نیز مزد مختلفی را در یافتکرده، موقعیت های مختلف افراد نیز معاشات مختلفی را درین کمپنی ها رقم زده، هیئت مدیره آن پول های کلانی را به جیب می زند. علاوتاً تجربه در کشور های جنگزده نشان می دهد که اعضای این کمپنی ها از طریق غارت اموال مردم در جریان جنگ نیز استفاده های معینی کرده و برای دولت ها چندان پاسخگو نمی باشند.

بعد از سقوط امارت طالبی و استقرار نیروهای خارجی در افغانستان کمپنی های امنیتی مختلف داخلی و خارجی در کشور ما نیز آغاز به کار کردند. گفته می شود که از سوی امریکا حدود پنجهزار نفر عضو این کمپنی های امنیتی هستند و در مجموع 61 کمپنی امنیتی در افغانستان به فعالیت آغاز کرده، حجم وسیعی از تفنگداران را در خود جا داده است. مردم افغا نستان با چنین نام و چنین کاری آشنا نبوده، همیشه اعتراض داشته اند که حضور همچو کمپنی ها بی امنیتی ، بی عدالتی  و جنگسلاری را افزایش می دهد. اما درین پنجسال درین راستا دولت هیچ اقدامی نکرده کار ها را درین مورد به حال خود رها کرده است.

عده یی از افرادیکه گروپ های مسلحی در اختیار داشتند بخاطریکه موقعیت خود و گروپ های مسلح شان را حفظ نمایند فوراً دست به ایجاد کمپنی امنیتی زده، افرادش را یونیفورم خاصی پوشانده و کار های معینی را یا اجاره کردند یا برای محافظت ادارات غیردولتی ، این افراد در بدل پول به حیث محافظ تعیین شدند. این محافظ  که بین 150 تا 200 دالر معاش دارند، شب و روز به پهره داری درین ارگان ها مصروف بوده، در حالیکه مالک کمپنی برای هر نفر حدود 400 دالر ماهانه ازین موسسات اخذ می دارند و به این ترتیب طیف وسیعی از قوماندانان تفنگدار رئیس کمپنی امنیتی شده به قول معروف هم خرما و هم ثواب شد. از یک طرف افراد مسلح خود را حفظ کردند و از سوی دیگر ماهانه در بدل هر نفر 150 تا 200 دالر سود خالص بدست آورده، ماهانه هزاران دالر کمایی می نمایند.

این افراد خود را فقط در برابر رئیس کمپنی مسوول دانسته به هیچکس دیگری پاسخگو نمی باشند، اخیراً دولت که درین پنجسال با این مسله برخوردی نداشت، دست به راکد کردن فعالیت برخی ازین کمپنی ها زد که آغاز آن به درگیری دین محمد جرئت بالوی څارنوال بر میگردد. زیرا برادر جرئت چنین کمپنی در اختیار داشت و گفته می شود که بعد از آن حادثه 400 نفر آن کمپنی از سوی وزارت داخله خلع سلاح شدند. بعداً  اتهاماتی  که از سوی مقامات وزارت داخله مخصوصاً علیشاه پکتیاوال رئیس جنایی ولایت کابل مبنی بر دست داشتن این کمپنی ها در جرم و جنایت عنوان شد، بررسی این کمپنی ها و راجستر و عدم راجستر آنها مورد پیگرد دولت قرار گرفت که تا حال 5 کمپنی خلع سلاح شده که آخرین آن کمپنی صدیقی نام داشت.

طی چند سال اخیر شهر کابل یکی از شهرهای با بالاترین میزان جرم و جنایت ترین در میان شهرهای کشور به شمار میرود و همه روزه دزدی، کیسه بری، فحشا، اختطاف،  قاچاق و دهها مورد دیگری جنایات بسیاری اتفاق افتاده که تا حال دولت قادر به جلوگیری از آنها نشده است. چون قسمتی ازین جرایم با  لباس نظامی صورت می گیرد، بگذریم ازینکه پولیس و اردو در آنها  بی دست نیستند، ولی بیشترین انگشت ها به سوی این کمپنی ها نشانه می رود. پکتیاوال رسماً گفت که دزدی ها، اختطاف ها و قتل ها اکثراً به وسیله این کمپنی ها طراحی شده، افراد آن چنین جنایاتی  را انجام می دهند. در میان این کمپنی ها، خارجی ها هم کمپنی دارند و دیده شود که آیا دولت قادر خواهد بود که این کمپنی ها را نیز خلع سلاح بسازد و آنها را وادار به گرفتن جواز بکند یا خیر؟

دیوارهای امنیتی که اکثر ادارات خارجی و این کمپنی ها در سطح شهر کابل ساخته اند و چند بار کرزی دستور  بر چیدن آنها را  داد، نه تنها تا حال نتیجه نداده که بشدت افزایش هم یافته است. در مورد این کمپنی ها که مربوط به خارجی ها می باشد هم فکر نشود که دولت توان برخورد با آنها را داشته باشد.

اینکه در روز روشن و در نزدیکی ادارات مهم دولتی پول انتقالی بانکها به یغما برده می شود، پول صرافان و تاجران در داخل شهر تاراج می گردند،  افرادیکه از بانک پول می کشند و مورد تعقیب افراد  مسلح یونیفورم  دار قرار می گیرند و در چهار راهی های پول های شان گرفته می شود،  پسران تاجران اختطاف شده در برابر پول آزاد می کردند، زنان و دختران جوان ربوده می شوند و به فروش میرسند وغیره نمی تواند بدون چنین ارتباطاتی صورت گیرد.  اینان هم موتر، هم جای، هم سلاح و هم رهبری قانونی در اختیار دارند و با این همه سهولت چرا نتوانند دزدی و اختطاف به راه بیاندازند و اگر چنین امکاناتی در دسترس نباشد آیا ممکن است چند دزد سرکنده و پاکنده قادر به اجرای چنین اعمالی گردند؟

کار این کمپنی ها در مرکز و شهرهای دیگر جداً زیر سوال بوده، چه از نوع داخلی و چه از نوع خارجی آن با چنین جنایاتی آغشته است و هیچ کس داستان جک ادیمای  امریکایی را فراموش نکرده که چگونه زندان و شکنجه گاه به راه انداخته بود و سر به خود به زندانی کردن افراد دست می زد و بعد از یک محاکمه  سمبولیک و قید چند ماه یکجا با همدستانش از زندان رهایی یافت و به امریکا رفت. اعمالی زیادی ازین دست صورت می گیرد که کسی از آن اطلاع ندارد. مردم به  کار این کمپنی ها کوچکترین اعتمادی ندارند و شهروندان کابل از آنها  به نحوی  زور مداری رسمی می کنند، به شدت نفرت دارند و فقط انتظار می کشند که دولت با این همه غر و فش  چه کاری را انجام خواهد داد و آیا از اعمال گذشته افراد این کمپنی ها که چنین اتهاماتی متوجه آنهاست پرسان هم خواهد کرد؟

جنایت رنگ دیگر بخود می گیرد

در زمان تجاوز سوسیال امپریالیزم روس و حاکمیت احزاب وابسته به آن، یکاولنگ از جملة ولسوالی هایی بود که مانند سایر نقاط کشور با ابزار و سلاح ابتدایی در نبرد رویارویی با ابرقدرت وقت قرار گرفت و با عزم و اراده استوار ایستادگی نمود . در آخرین مراحل به ثمر رسیدن این قیام ها و شورش ها بود که سازمان های نصر، سپاه، نهضت و... که قبلا در ایران نطفه گذاری شده بودند، یکباره سمارق وار نمایان شدند و قیام های مردم را از مسیر استقلال طلبانه به کژراهه بردند و دیری نگذشت که این گروه ها و سازمان ها جنگ های گروهی را سازماندهی کردند و هزینه این جنگ ها را بر شانه های مردم بار کردند؛ مردمی که فقط نان شباروزی شان را از زراعت و مالداری بدست می آورند.

جوانان یکاولنگ یکی از قربانیان اصلی جنگ های گروهی در این ولسوالی به شمار میروند. گروه های جنگی با سو استفاده از فقر و تیره روزی مردم این منطقه، جوانان را برای جنگیدن در برابر یکدیگر استخدام می کردند و یا به زور آنان را به سنگرهای شان برای جنگ می فرستادند. حضور و تعدی تنظیم های جهادی و کشمکش قدرت آنان با طالبان سبب گردید تا مردم یکاولنگ یکبار دیگر بدترین خیانت را تجربه کنند.

حزب وحدت که حاکم بلامنازع در مناطق مرکزی افغانستان به شمار می رفت با مرکز قراردادن یکاولنگ منحیث ّپایگاه نظامی به اختلافات مذهبی و قومی در این منطقه دامن زد و زمینه ی ورود طالبان را به این منطقه فراهم ساخت  و در حقیقت زمینه را برای قتل جوانان یکاولنگ بوسیله طالبان آماده کرد.

اما پس از استقرار  دموکراسی پروژه ای و به میان آمدن دولت کرزی که ستون های آن بر حمایت نظامی ، سیاسی و اقتصادی ایالات متحده امریکا استوار است، هیچ تحولی در زندگی مردم یکاولنگ بوجود نیامده و جنایت رنگ دیگر بخود گرفته است. جامعه جهانی و بویژه دولت ایالات متحده امریکا که منافع استراتیژیک در کشور ما دارند، یکبار دیگر آنانی را بقدرت رسانیده اند که مردم ما خاطره ای جز از جنایت، خیانت و خونریزی چیزی دیگر از آنان به یاد ندارند.  در حال حاضر قاتلان یکاولنگی ها  و دیگر هموطنان ما در پست های دولتی  نشسته به چپاول و غارت دارایی های کشور ما مشغول هستند؛ آثار تاریخی ما را  قاچاق می کنند و دست بالایی در ترافیک مواد مخدر دارند.

 این دولتمردان فاسد که گذشته پر از خونریزی و جنایت دارند در صدد ایجاد تنش های قومی میان جوانان یکاولنگ می باشند تا از این طریق حاکمیت شان بر مردم ما را به نام قوم و قبیله تداوم بخشند. حاکمیت تنظیم ها در مناطق مرکزی سبب شده است تا فساد اداری بیشتر گردد و ناامیدی، بی باوری، فقر، بیکاری، اعتیاد و فرار به ایران و پاکستان میان جوانان یکاولنگی گسترش یابد.

بیشتر ولسوال های که در بامیان به کار گمارده شده اند مربوط تنظیم خاص در حاکمیت فعلی می باشد که به جز از رشوه، قاچاق، فساد و اختلاس به چیزی دیگری نمی اندیشند و در صدد عملی ساختن منافع تنظیمی شان اند.

در ولسوالی یکاولنگ دو شورا (شورای اجتماعی و شورای رفاه) که متأسفانه بر بنیاد مسایل قومی شکل گرفته است، به جای اینکه حلال مشکلات مردم و جوانان این ولسوالی باشند با زدوبندها و معامله گری با حاکمان یکاولنگ فقط باجگیری می کنند.

ښکیلاکګرې ټولنې او زموږ د ولس زبیښاک

د اقتصاد په ډګر کې وروسته له دې چې میلټن فریډمن او پینوشې په چیلی کې د آلنده دموکراتیک دولت ړنګ کړ او زورواکۍ واکمنه شوه، د « شوک روغتیایی» اصطلاح دود شوه. له دې اصطلاح څخه موخه  د پانګه والو لخوا یوې ټولنې ته بدمرغۍ راوړل او د یو څه مودې وروسته د یو ایس ای آی ډی، بیرینګ پواینټ، کی پی ایم جی، ای ایم ایف، نړیوال بانک او د سوداګرۍ نړیوال سازمان  مخه پریښودل تر څو له دې بدمرغۍ څخه په ګټه پورته کولو سره  د بازار اقتصاد، خصوصی کیدنه، پرانیستې سوداګرۍ  او نړیوال کیدنه په دغه هیوادونو کې دود کړی او په اصطلاح هغه شوک چې ملتونو لیدلی دی، د ښکیلاکی نسخې په ورکړې سره درمل کړی!!

د « شوک روغتیایی» تیوری له مخې که چیرې ځینې اقتصادی سیاستونه د یو ټولنیز کړکیچ لکه کودتا، جګړه او د دولتونو د ړنګیدو وروسته پلی شی، امپریالیستی هیوادونو ته به ښې او مثبتې پایلې ولری، ځکه چې  د ناورینونو وروسته لا خلک حیران او مبهوت وی او  د ژوندی پاتې کیدو لپاره مبارزه کوی، نو د دې ډول اقتصادی بدلونونو په برابر کې جدی غبرګون نه ښکاره کوی او امپریالیستان په ډاډه زړه خپلې موخې پلی کولی شی.

شوک روغتیایی  تیوری دا وخت په افغانستان او عراق کې د امپریالیستی هیوادونو لخوا پلی کیږی او  په همدې موخه د هفوی مالی سټې لکه یو ایس ای آی ډی، بیرینګ پواینټ، کی پی ایم جی، آی ایم ایف، نړیوال بانک، د مالی همکاریو نړیوال سازمان  او د سوداګرۍ نړیوال سازمان  دنده اخیستې ده چې د ا دوه  هیوادونه د بدمرغۍ او شوک وروسته  په ښکیلاکی توګه  درمل کړی. وروسته له هغې چې پاول بریمر په عراق کې بلامنازع واکمن شو، د یو ۱۰۸ مخیزه تړون لیک له مخې یو ایس ای آی ډی او بیرینګ پواینټ ته د عراق د اقتصاد د خصوصی کیدو دنده وسپارل شوه، په دې تړون لیک کې ۵۱  ځل د خصوصی کیدنې کلمه تکرار شوی ده. بریمر  په عراق کې له واکمنیدو  دوه اونۍ وروسته  اعلان وکړ  چې  اوس د عراق درودازې د سوداګرۍ لپاره پرانیستې دی او عراق د پانګې اچونې لپاره چمتو دی. همدا و چې مک ډونالډ، وال مارټ، د انګلستان اچ اس بی سی بانک، سټی ګروپ او نورو کمپنیو په بیړه اعلان وکړ چې په عراق کې به ډیر ژر  پانګه اچونه پیل کړی خو د شوک روغتیایی  تیوری له ماتې سره دا پانګه اچونه د ننګونو سره مخامخ شوه.

وروسته له دې چې یو ایس ای  آی ډی او بیرینګ پواینټ د دې هیواد د اقتصاد د خصوصی کیدنې چارې پر غاړه واخیستې، د عراق ټول ملی تولیدات په ټپه ودریدل او آن د شاتو تورید د سعودی عربستان څخه پیل شو. مخکې له دې په عراق کې ۲۰۰ دولتی شرکتونو د عراقیانو د اړتیاو ډیره برخه تامینوله. ناومی کلاین په خپل کتاب ( بغداد د صفر په کال کې) لیکی چې په عراق کې دولتی شرکتونو ته نه پاملرنه او د ملی بورژوازۍ دیووالی کول لامل شوی دی چې په عراق کې د مقاومت ډګر پیاوړی شی، ځکه  چې ملی پانګوال د څو توکمیزه شرکتونو سره د اختلافاتو له امله وسله والو ته پیسې او مهمات ورکوی او هغه وزیران او د شرکتونو مدیران چې د خصوصی کیدنې پلویان دی، د همدې وسله والو لخوا  ترور کوی.

د بریمر د انتصاب په لومړیو څلورو میاشتو کې  ۱۰۹ امریکایی سرتیری ووژل شول او  ۵۷۰ نور ټپیان شول خو څلور میاشتې وروسته چې د بریمر اقتصادی اصلاحات پیل شول او د دې اصلاحاتو په پایله کې  ۵۰۰ زره دولتی کارکوونکی وزګار کړای شول د امریکایی سرتیرو د تلفاتو کچه دوه برابره لوړه شوه او دا په ډاګه په وسله واله پاڅون کې د ملی بورژوازۍ پانګه اچونه ښکاره کوی.

همدا ډول په افغانستان کې دا ښکیلاګرې ډلې د هیواد ټولې اقتصادی ټولنې تر مستقیم څار لاندې لری او د «شوک روغتیایی» تیوری له مخې یو ایس ای آې ډی، بیرینګ پواینټ، کی پی ایم جی، آې ار ډی، سایپ، جی ټی زیډ، آی ایف سی، آی ایم ایف، نړیوال بانک او  د سوداګرۍ نړیوال سازمان د «تطبیقی اقتصاد»  د پلی کیدو په حال کې دی او د افغانانو د لسیزو شوک لیدلو څخه په ګټې اخیستنې سره   امپریالیستی اقتصاد پلی کوی او د هیواد د تصدیو په خصوصی کولو بوخت دی. دا ښکیلاګرې ډلې دا وخت په افغانستان کې په سلګونه مشاورین لری چې زموږ د هیواد اقتصادی (سوداګریزه او پانګه اچونکې)  پالیسی جوړوی. آی ایم ایف (د پیسو نړیوال صندوق) د یو ایس ای آې ډی له لارې خپلې طرحې په افغانستان کې پلی کوی او  یو ایس ای آې ډی د بیرینګ پواینټ،  چې یوه څوتوکمیزه کمپنۍ ده، له لارې زموږ د هیواد ټول اقتصادی شریانونه په خپل لاس کې نیولی دی او په دې ډول زموږ زیارکښه ولس زبیښی.            

باران اسلحه

لوموند دیپلوماتیک

از آسمان خاورمیانه سلاح های آمریکایی می بارد! در روز دوم اوت، کوندولیزا رایس، وزیر امور خارجه امریکا خاطر نشان ساخت که صادرات اسلحه اش در ده سال آینده به دوستان آقای جرج دبلیو بوش در منطقه یعنی عربستان سعودی، مصر، کویت، بحرین، قطر، عمان و امارات عربی به ٤٦ میلیارد دلار خواهد رسید. آیا فروختن چنین تجهیزات پیشرفته و مهمی به عربستان سعودی باعث نگرانی اسرائیل نخواهد شد ؟ روز ١٥ اوت، واشنگتن کمک های نظامی خود را به تل اویو به میزان یک چهارم افزایش داد و بدین ترتیب میزان این کمک ها در ده سال آینده به ٣٠ میلیارد دلار بالغ خواهد شد.

 در روز هفتم دسامبر ٢٠٠٦، جلسه عمومی سازمان ملل طی قطعنامه ای که توسط ١٥٣ کشور به تصویب رسید، دستور داد که عهدنامه ای برای کنترل کردن خرید و فروش سلاح های غیر اتمی که تا کنون خارج از موازین قراردادهای بین المللی انجام می پذیرفت تهیه گردد. بیست و چهار کشور از دادن رای خودداری کردند که از بین آنها می توان چین، روسیه، هند، ایران، اسرائیل و پاکستان را نام برد. تنها یک کشور رای مخالف داد و آن هم امریکا بود. شورای اتحادیه اروپا آشکارا از این قطعنامه حمایت کرد.

تقریباً همزمان با این وقایع، پاریس قراردادهای مهمی با طرابلس امضا نمود که عبارتند از یک قرارداد ١٦٨ میلیون یورویی با شرکت MBDA  که ارتش های ٤١ کشور جهان را تجهیز می کند [و در فروش سلاح های کنترل از راه دور رده اول را در جهان کسب کرده] برای خرید موشک های ضد تانک میلان، یک قرارداد ١٢٨ میلیون یورویی با EADS شرکت فضانوردی و دفاع اروپایی برای خرید یک سیستم ارتباطاتی رادیویی .Tetra رئیس جمهور نیکلا سارکوزی با تعجب می پرسد: « این بار دیگر چه ایرادی از من گرفته خواهد شد؟ امضای قرارداد؟ کارکردن به نفع شرکت های فرانسوی ؟» نه الزاما! اما ایراد کار این است که این تجارت مرگ بار بدون شفافیت و خارج از کنترل نمایندگان مردم انجام پذیرفته است... و ایراد بزرگ دیگرتشویق یک روند جنگجویانه می باشد. در روز ١٨ سپتامبر ٢٠٠٦ یک سخنگوی هیئت نمایندگی صنایع تسلیحاتی اعلام کرد که فرانسه می بایست در سال ٢٠٠٧، شش میلیارد یورو اسلحه به خارج بفروشد درحالی این رقم در سال ٢٠٠٤ به ٣٨/٣ میلیارد یورو بالغ می شد.

قاعدتا اعضای جامعه اروپا موظفند از آیین نامه ای تبعیت کنند که آنها را به خصوص از هرگونه تشویق و یا کمک به کشمکش های موجود برحذر می دارد. لیکن به خاطر صرفه جویی در هزینه تولید، دیگر سلاح های مدرن در یک مرکز تولید نمی شوند. بدین ترتیب شاهد آنیم که شرکت های اروپایی مانند EADS  و یا امریکایی، برای ساخت هلیکوپتر جنگی جدید چینی، Z10، بدون آنکه سیاست صادراتی چین برایشان مسئله باشد به چین فن آوری و نیز قطعات یدکی ارائه می کنند. ناگفته نماند که چین تاکنون به سودان ماشین های جنگی فروخته است.

داد وستد آتش افروزانه امریکا در خاورمیانه، به تحریک سوریه و ایران می انجامد که هر لحظه قادرند به سوی چین و یا روسیه که با قدرت تمام وارد بازار جهانی شده اند روی آورند. نیجریه از « هدایای » فرانسه به لیبی نگران است چرا که لیبی ماه هاست که به ٣٠ هزار کیلو متر مربع از خاک نیجریه که سرشار از منابع نفتی و اورانیوم می باشد چشم طمع دوخته است. اسرائیل که به خصوص عزیردردانه کاخ سفید به شمار می رود دیگر به واردات اسلحه اکتفا نکرده و خود به اولین صادر کننده اسلحه به کشور کلمبیا تبدیل شده است. ونزوئلا به نوبه خود از این امر یعنی از قدرت جنگی کلمبیا و نیز از خصومت امریکا با کشورش نگران شده و برای مدرنیزه کردن سلاح های خود به مسکو روی آورده است. تعداد فروشنده های سلاح در جهان رو به افزایش است: هند، کره جنوبی، آفریقای جنوبی وغیره. هیچگاه تا کنون صنایع تسلیحاتی تا این حد شکوفا نبوده است. مخارج تسلیحاتی جهان در سال ٢٠٠٦ می بایست به رقم بی سابقه ٩/١٠٥٨ میلیارد دلار بالغ شده باشد.

"نتیجه اخلاقی"  این قضیه چیست؟ واضح است که اخلاقیاتی در کار نیست. البته چرا، ناگفته نماند که پنتاگون رد ١١٠ هزار مسلسل کلاشنیکف و ٨٠ هزار هفت تیر را که در سالهای ٢٠٠٤ و ٢٠٠٥ به دولت کنونی عراق داده بود، گم کرده است (دیگر گم شدن ١٣٥ هزار جلیقه ضد گلوله را به میان نیاورده ایم) هیچ بعید نیست که این سلاح ها به دست شورشیان افتاده باشد و برای حمله به نظامیان امریکایی مورد استفاده قرار گیرند.

پیشرو شماره ۲۰ سنبله ۱۳۸۶

جنایت به خاطر نفت!

 جهان سرمایه داری برای بقای خود از جمله به انرژی اشد ضرورت دارد که رایج ترین نوع انرژی، همان انرژی  فسیلی و ذغال سنگ بوده و ذغال سنگ به علت آلوده نمودن بیش از حد طبیعت (که البته برای سرمایه داری آلوده نمودن طبیعت در مقابل به دست آوردن سود مفهومی ندارد) و قیمت بلند استخراج آن زیاد مورد استفاده نمی باشد. در حال حاضر نفت، گاز و ذغال سنگ 80 فیصد از انرژی مصرفی جهان را تأمین می کند. ذخایر عظیم نفت در کشورهای ایران، خلیج فارس، عراق، عربستان سعودی، امریکای جنوبی، امریکا، کانادا، روسیه، افریقای جنوبی، لیبی، نیجریه، ونزوئلا، خلیج مکزیک و دریای شمال قرار دارد.

امپریالیزم جهانی مخصوصاً شرکت های بزرگ نفتی و غول های سرمایه  جهت به دست آوردن منابع فراوان نفتی جهان حاضر است به هر عملی از جمله تجاوز مستقیم و آشکار دست بزند.  تجاوز آشکار امریکا و متحدانش به عراق و افغانستان تحت عنوان مبارزه علیه تروریسم، یکی از شگردهای سرمایه داریست تا با تحمیق مردم، پلان های استراتیژیک و دراز مدت خود را در منطقه پیاده نماید که یکی از این پلان ها، دسترسی  به نفت و گاز کشورهای آسیای میانه، خلیج فارس و منطقه بزرگ نفتی خاورمیانه است.

تقاضای نفت برای به حرکت در آوردن چرخ سرمایه  در سال 1970 روزانه 56 ملیون بشکه (هربشکه معادل 159 لیتر) بود، اما این رقم با افزایش انباشت سرمایه و ایجاد فابریکه های صنعتی متعدد تولیدی در سراسر جهان مخصوصاً رشد حیرت انگیز اقتصاد چین، در سال گذشته به 85 ملیون بشکه در روز رسید که بیانگر رشد 52 فیصدی تقاضای نفت در فاصله زمانی سه دهه می باشد. قابل ذکر است که ارزش سالانه نفت خام معامله شده در بازارهای جهانی بیش از یـک تریـلیون (هزار ملیارد) دالر است و بخش مهمی از اقتصاد جهانی را به خود اختصاص می دهد. یکی از دلایل عمده افزایش شدید قیمت نفت را می توان در رقابت های  امپریالیستی جهت غصب بازارها و ذخایر نفت خام کشورهای منطقه و جهان یافت. دلایل دیگر آن را می توان تقاضای بالای چین به نفت، سیاست کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) و مخصوصاً رویدادهای بعد از حملات 11 سپتامبر و تجاوز آشکار امریکا به عراق  و افغانستان بخاطر پلان های استراتیژیک و دراز مدت آن در منطقه دانست. 

افزایش پیاپی و بی حد و حصر قیمت نفت خام در بازارهای جهانی سودهای هنگفت و باور نکردنی  را به جیب شرکت های فراملیتی، کنسرسیوم های نفتی و کمپنی های بزرگ نفتی واریز می نماید. به طور نمونه می توان از سود شرکت اکسون موبیل که یکی از شرکت های بزرگ غارت کننده نفت کشورهای آسیای میانه و روسیه می باشد، نام برد که  در سال 2005 به 36 ملیارد دالر رسید و جالب اینجاست که این سود در سه ماه اول سال گذشته به بیش از پنج ملیارد دالر رسید. همچنان سود شرکت نفتی فراملیتی  انگلیسی – هلندی «رویال داچ –  شل» در سه ماه اول سال گذشته به هفت ملیارد دالر رسید. 

کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) که شامل کشور های  ایران، عربستان، عراق، کویت، الجزایر، اندونیزی، لیبی، نیجریه، امارات متحده عرب و ونزوئلا می باشد، بیش از 76 فیصد کل ذخایر نفت جهان را در اختیار دارند. از میان اعضای سازمان اوپک تنها 4 عضو آن خارج از منطقه خاورمیانه قرار دارد. کشورهای خاورمیانه بیش از 63 فیصد از ذخایر نفت خام جهان را در اختیار دارند و همچنان روزانه بیش از 20 ملیون بشکه نفت مصرفی جهان را تأمین می کنند. حضور نیروهای نظامی امریکا در ترکیه، کویت، عربستان سعودی، عراق، افغانستان وغیره و تهدید های پیاپی امریکا به  ایران نشانگر آن است که نیروی نظامی امریکا به سرکردگی بوش، به حیث مدیر عامل کمپنی های نفتی در این مناطق عمل می نماید.

علاوه بر دلایل فوق جهت بالا رفتن بی رویه قیمت های نفت خام و گاز در سطح جهان، رقابت های خصمانه انحصاری جهت ادغام کمپنی های بزرگ نفتی، کاهش روز افزون ذخایر نفت و گاز (زمزمه هایی مبنی بر کاهش منابع در بخش های نفتی غیر عضو در اوپک همانند خلیج مکزیک و دریای شمال به گوش می رسد) و تقاضای  روز افزون به آن،  باعث افزایش بی رویه قیمت های نفت و گاز در بازار جهانی گردیده است که تأثیر مستقیم آن را می توان بر توده های فقیر و مخصوصاً طبقات زحمتکش جهان  به وضوح مشاهده نمود. صعود سرسام آور قیمت مواد نفتی مخصوصاً پترول و گاز مایع طی هفته های اخیر در شهر کابل  از این دایره خارج نمی باشد.

علاوه بر دلایل فوق مبنی بر صعود قیمت مواد نفتی و گاز در سطح جهان، بورژوازی کمپرادور یا همان دلالان سرمایه نیز با ایجاد انحصارات و استفاده از سیاست دمپنگ جهت ورشکست نمودن رقبا، در واقع میخواهد بازار را در اختیار گرفته و بعد از ورشکست نمودن رقباء،  یکه تاز میدان فروش گردد. بورژوازی کمپرادور با این عمل خود نه تنها خرده بورژوازی را به سمت طبقات زحمتکش که جز نیروی کار خود، چیزی برای فروش ندارد، می راند بلکه راه ورود سرمایه های خارجی را به کشور باز نموده تا علاوه بر ورشکست نمودن بورژوازی ملی و صنایع نوپای کشور، نوع  اقتصاد مصرفی را نیز رونق دهد.

دولت کرزی از یکطرف با تبلیغ نظام اقتصاد بازار آزاد، به عنوان یگانه اقتصاد مؤثر برای رشد اقتصادی کشور و از جانب دیگر دخالت بی مفهوم و کاذب دربخش هایی از اقتصاد، می خواهد با صف های طولانی توزیع که ساعت ها وقت هموطنان ما را تلف می سازد و بازدید نمایشی وزیر تجارت از جریان توزیع آن (که این خود یکی از شگردهای تبلیغ اقتصاد بازار جهت بدنام نمودن اقتصاد پلانیزه و مرکزی می باشد)، نه تنها در  تبلیغ نوع اقتصاد مصرفی همکار بورژوازی مخصوصاً بورژوازی کمپرادور است، بلکه حتی میخواهد با این عمل خود خوش خدمتی هرچه بیشتری را به نفع ترویج بازار آزاد بازی نموده و دین خود را در قبال ایجاد نوع نظام اقتصادی وابسته، مصرفی و بیمار، ادا نماید.     

شعر زندان، سروده ی جاودان

 شعر را گره خوردگی عاطفه با تخیل در زبان آهنگین نامیده اند، شعر با زبان پیوند نا گسستنی  دارد و شاعر از محیطش تأثیر می گیرد و شعرش به نیروی مادی مبدل گشته بر محیطش اثر می گذارد. شاعران دوران دربارها شعر درباری سروده،  قصیده آزمایی می کردند. بعد از سقوط شکوه و جدال دربارهای اشرافی، شعر به گوشه های عزلت و انزوا برده شد و شاعران با غزلسرایی از عشق و عرفان گفتند و بعد جنبش های مشروطیت، شعر مقاومت و پرخاش و مبارزه را آفریدند و شاعران در میدان جنگ با استبداد«از خون شهیدان  وطن لاله دمیده» را تصنیف کردند و شعر حماسه و حماسی را سرودند. بدینگونه زمان شعر را با خود می برد و می برد و از آن بهره می گیرد.

بعد از آنکه 7 ثوری ها بدمستانه با اتکا به همسایه بزرگ شمالی، گرفتند و بردند و کشتند و زندان ها را پُر از آنانیکه سر به تن شان می ارزید، کردند، مقاومت در زندان ها شکل گرفت و با اینکه به هزار شیوه و گونه مخصوصاً با مقاومت و پایداری در مقابل شکنجه بر زندانبانان شان تف انداختند  و آنان را حقیر ساختند. با زبان  شعر از آزادی، شرافت و انسانیت دفاع نمودند و بر آنچه شاعر تسلیم طلب و ریزه خوار بودند، با واژه های سربین چلیپا کشیدند.

درین میان شعر فاروق فارانی در کنار دهها شعریکه از پشت میله ها به وسیله شاعران بی نام و با نام سروده می شد، جایگاه خاصی داشت که در آن  روزگار، به نماد شعر مقاومت و شعر زندان شهرت یافته بود. او با مصراع های آتشین اش زندانی های مبارز و تسلیم ناپذیر را قوت می داد و به نا تسلیمی، پرخاشگری و ستیزه جویی دعوت می کرد و قامت  رسای همرزمانش را در برابر دار، بلند و به عکس دار را سر خم تصویر می نمود:

 خاک وطن زخون تو گـلگون و پـر نم است

آن بذری را که کاشتی از ریشـه محکم است

با مرگ خویش پوزه ای دشـمن زدی به خاک

  شاهد که قامـت تو رسـا دار سر خـم است

فاروق دهها سروده ای دیگری که خون  و خاک و آزادی را تصویر می کرد، در اختناق بی حد آن زمان و جبر بی پایان زندان بر پشت کاغذ های باطله و قوطی های سگریت می نوشت و به بیرون می فرستاد  و شاعران دیگری که یا از زندان راهی پولیگون ها شدند و یا در پشاور گوسپند وار ذبح گردیدند، چون انیس و سهراب نیز سروده های آتشگونی را پیشکش نمودند و دین تاریخی شانرا به عنوان شاعران مقاومت و زندان، شاعران خلق و آزادی چنان پیشکش کردند که تا زنده ایم و زنده اند، باید ارج شوند.

شعر زندان خود ضرورت به بیان و تحلیل بیشتری دارد که روزی اگر شاعرانی که میله ها را فتح کرده و با مقاومت و اعتقاد به آرمان شان دروازه ها را شکستند و بیرون شدند، به این امر بزرگ بپردازند و آنرا با هزاران نا گفته اش ، گفته بسازند و شعر آنانی را که با بریده شدن حلقوم شان به سکوت نشسته تجلیل و پاس اش دارند، پهلوانی خواهند کرد و نام های نا گفته به تاریخ خواهند پیوست.

مواد مخدر مهار نمی شود

تولید 93 در صد مواد مخدر جهان به وسیله ی افغانستان، اگر در ظاهر خجالت عظیمی برای نیرو های انگلیسی و  امریکایی در افغانستان ببار آورد و دولت افغانستان را ازین منظر در تنگنای عجیبی قرار داد، اما در اصل تولید این مقدار تریاک، پول های سرسام آوری را به جیب حامیان داخلی و خارجی آن چنان فرو برد که جشنی بالاتر ازین نصیب شان هرگز نگردیده است.

تولید  48 در صد این تریاک صرف در هلمند که حدود هشت هزار نیروی انگلیسی بخاطر تأمین امنیت و ریشه کن نمودن مواد مخدر در آن مستقر شده اند، علاوتاً انگلستان یکی از کشورهای است که با کار مواد مخدر در جهان شهرت دارد و شورای سنلس هم مقرش را در لندن گرفته، با تمام قوا جهت قانونی نمودن زرع تریاک فعالیت می کند، خود به خود نشان می دهد که دست هایی از بیرون  در کنترول زرع و قاچاق تریاک و هیرویین چه دست بالایی دارند. نویسنده کتاب «جنگ و جهانی شدن»  که امریکایی و در یکی از پوهنتون های کانادا استاد است، زرع مواد مخدر در افغانستان را بخشی از  جهانی شدن و پلان های استراتیژیک امریکا و انگلیس در افغانستان می داند، وی مدعی است که  ازین بابت انگلیسها و امریکایی ها سالانه صدها ملیارد دالر سود می برند، ولی مسوولیت را به گردن مافیای جهانی می اندازند، مافیای که تا حال نه تعریف شده و نه شبکه های جاسوسی نیرومند کشور های بزرگ سرمایه داری مثل  سی، آی، ای / اف، بی، آی/ انتلجنس سرویس و دیگران درین مورد کاملاً  اظهار بی اطلاعی نموده، مافیا را جریان نامرئی معرفی می دارند که دستیابی به تشکیلات آن و شناسایی افرادش هرگز ممکن نیست. این استدلال شبکه های فوق را کسی نه پذیرفته، بسیاری گمانه زنی می کنند که این مافیا به نحوی با تارهای ریش این شبکه ها بسته میباشند.

بحث آلوده بودن مقامات بالای دولتی و حتی کسانیکه با رأس پیوند دارند، از ادعاهایی است که همیشه وجود داشته، جلالی لیست آنرا در بغل داشت، قادری ادعای افشاگری می کرد و امرخیل  میدان هوایی کابل را  تونل  عبور مواد مخدر به پنج قاره می نامید.  اما کرزی مافیا را افغان نمی داند و معلوم نیست که از اعلان مشغول بودن صد هزار افغان در فروش مواد مخدر خبر دارد یا خیر؟

 یک در صد عاید تریاک به کشتکاران آن میرسد، در حالیکه 6.5  در صد را قاچاقچیان  افغان و 92.5 در صد آنرا مافیا به جیب می زنند. بسیاری از توجیه گران دولتی تریاک در رسانه های عمومی بی آنکه عرقی بر پیشانی شان جریان یابد، از صفر شدن تریاک در 13 ولایت نام می برند و از موفقیت های کار شان  در مبارزه با تریاک و هیرویین  یاد می کنند که به اندازه تفی برای مردم اهمیت ندارند، زیرا آنها برای حفظ موقعیت و پول هایی که می گیرند، خود را جبراً  در موقعیت دفاع می یابند و چنین اقناع های کاذبی که خود شان هم ذره ای به آنها باور ندارند، نشان می دهد که ابزار مبارزه با مواد مخدر چقدر  فرسوده و افراد مدافع از مبارزه غیر سودمند با آن، به چه پیمانه بر اندیشه ها و باورهای شان پا می گذارند و ازین هفتخوان به  این آسانی می گذرند!

مواد مخدر در کنار موقعیت استراتیژیک افغانستان در آسیا از برگهای برنده ای است که ریشه کن کردن آن سال ها وقت خواهد گرفت. زیرا امریکایی ها و انگلیس ها از حضور  سال های متمادی در افغانستان یاد می کنند و آنانی به این باورند که با حضور چنین نیروهایی در کشور ما، تریاک و هیرویین ریشه کن خواهد شد که یا آگاهانه به توجیه این امر می پردازند و در بدل آن به نان و نوایی می رسند و یا نا آگانه دهل را سرچپه  می نوازند. به این خاطر مواد مخدر با بیانات احساساتی کرزی، برگزاری کنفرانس های ملی و بین المللی و یا شعارهای بی سوادانه وزارت مواد مخدر، از میان برداشته نمی شود.

این اقدامات قادر به قیچی  زدن برگی ازین درخت نمی باشد، چه رسد به اینکه کنده ها را تبر بزند.  مافیا که در پیوند عمیق با قدرت های جهانی و منطقوی قرار دارد، با چنین حساسیت هایی نه تنها دست شان را ازین تولید و قاچاق نمی گیرند که برای تعادل بازارها در سال آینده فکر می کنند و نوع تخم بهتر را برای آن نشانی مینمایند.

د کوریایی برمته شویو وګړو تر شا څوک ولاړ وو؟

له یوه میاشت څخه زیاته موده تیریږی چې طالبانو د سویلی کوریا 23 وګړی برمته ونیول. په دې برمته نیونه کې دوه کوریاییانو د خپل هدف پر سر ځانونه قربان کړل او پاتې نور کوریاییان د شلو ملیون ډالرو په بدل کې خوشې شول. داسې ویل کیږی چې د کوریا دولت ژمنه کړې ده چې طالبانو ته د پیسو ورکولو تر څنګ به هغه 200 مسیحی مبلغین له افغانستان څخه وباسی چې د عیسویت د تبلیغ لپاره نه یوازې په افغانستان، بلکې په ټولې نړۍ کې په فعالیت بوخت دی.

کله چې کوریاییان د طالبانو لخوا برمته ونیول شول، د رسنیو له لارې اعلان وشو چې برمته شوې کسان ډاکتران او ښوونکی دی او د دې لپاره افغانستان ته راغلی دی چې له افغان بیوزلو وګړو سره مرسته وکړی، خو هیچا له دې کسانو څخه پوښتنه ونکړه چې په دې ډله کې خو یو ډاکتر او ان یو نرس یا نرسه شامله نه ده، دا څرنګه روغتیایی ډله ده چې مشری یې د یوه کشیش په لاس کې ده؟ حقیقت خو دا و چې د انډیپینډنټ ورځپاڼې په وینا، پل جې کې د کوریا د نړیوالې مسیحی ټولنې مشر د کوریایی وګړو له برمته کیدو وروسته وویل: زموږ ملګری چمتو دی چې خپل ځانونه د خپلې عقیدې د ترویج په لاره کې قربانی کړی او همدا و چې 42 کلن بې هیونګ کیو چې د کوریایی وګړو مشری یې په افغانستان کې درلوده، د دینی عقایدو د خپرولو لپاره د یوه بل کوریایی تر څنګ قربانی شو.

بې هیونګ کیو یوازینی کوریایی مسیحی مبلغ نه دی چې په دې سیمه کې وژل کیږی. په 2004 کې د همدې مسیحی مبلغینو یو بل تن چې عراق ته استول شوی و، د عراقی بلواګرو لخوا ووژل شو. د هیرالډ ټریبیون د رپوټ پر بنسټ، سویلی کوریا په نړۍ کې د مسیحی مبلغینو تر ټولو ستر ځواک لری. یوازې د کوریا د اوانجلیست کلیسا 17000 مسیحی مبلغین په 173 هیوادونو کې په تبلیغ بوخت دی. د هیرالډ ټریبیون د لیکنې پر بنسټ یوازې د امریکا متحد ایالتونه د 46000 تبلیغیانو په استولو سره له سویلی کوریا څخه مخکې ده. که چیرې د دواړو هیوادونو تر منځ د نفوس شمیره په پام کې ونیول شی، سویلی کوریا له امریکا څخه هم مخکې کیږی.

د هیرالډ ټریبیون په رپوټ کې راغلی دی چې هغې محافظه کارې کلیسا چې برمته شوی مبلغین افغانستان ته استولی وو، داسې کړنلاره جوړه کړې ده چې تر 2030 کاله پورې به ټولې نړۍ ته د خپلو مبلغینو شمیره 100000 کسانو ته ورسوی. دا کسان خپل لګښتونه له کلیسا څخه لاس ته راوړی. معمولاً هغه کسان چې د تبلیغ لپاره راجذبیږی، له 20 څخه تر 30 کالو پورې عمر لری. هغوی په کلیسا کې د روزلو یوه لنډه موده تیروی او له هغې وروسته د تبلیغ لپاره د نړۍ ګوټ ګوټ ته استول کیږی. دا کسان نه د امنیتی مسایلو په هکله کومه تجربه لری او نه هم د هغو هیوادونو د کلتوری او مذهبی واقعیتونو په اړوند، له دې کبله ډیر ژر قربانی کیږی.

روښانه ده چې نورو هیوادونو ته د دومره زیاتو مبلغینو استول له قوی مالی ملاتړ پرته ناشونی کار دی. کوریایی مبلغین په مستقیمه توګه د امریکا له دولت سره ټینګې اړیکې لری او د مسیحیت د تبلیغ لپاره زیاتې پیسې لاس ته راوړی. د امریکا دولت د دې لپاره په سویلی کوریا کې له کوریایی مسیحیانو څخه ټینګ ملاتړ کوی چې هغوی د "کمونیزم په وړاندې کلک مورچل" ګڼی.

د کوریا کلیساګانې او مذهبی مؤسسې په امریکا کې غښتلی ملاتړی لری چې ځواک یې ان له واتیکان څخه زیات دی. په 1984 کې کله چې د امریکا اوانجلیک کشیش بیلی ګراهام د مراسمو د اجرا کولو لپاره کوریا ته ولاړ، یو ملیون کسانو په هغو مراسمو کې ګډون وکړ. بیلی ګراهام د امریکا د ولسمشرانو ځانګړی کشیش ګڼل کیږی، له ټرومن څخه نیولې تر ایزنهاور او ریګان او د بوش کورنۍ پورې. دا کشیش د امریکا په ټولو لویو رسواییانو کې له واټرګیټ څخه نیولې د سړې جګړې د پیل کولو، پر ویتنام باندې یرغل او پر خلیج فارس باندې تر برید کولو پورې د امریکا د ولسمشرانو تر شا ولاړ و.

له پورتنیو خبرو څخه دا پایله لاس ته راځی چې د یوویشتمې پیړۍ په پیل کې زموږ نړۍ، منځنۍ پیړیو ته ستنه شوې ده او له مذهب څخه داسې استفاده کیږی چې غواړی نور وګړی پرې وځپی او خپله برلاسی وساتی. دا خبره هغه وخت ډیره جدی کیږی چې بوش د سپټامبر له یوولسمې پیښې وروسته د صلیبی جګړې یادونه وکړه او نړۍ په متمدنو او غیرمتمدونو هیوادونو وویشله.